woensdag 9 maart 2016

I

Chantal trok haar minirok nog even wat naar beneden. Ze schudde nog een keer met haar borsten en deed haar blouse goed.  Zoals mevrouw Kattenvilder van de MAVO altijd zei:  “Gebruik wat je hebt en houdt het simpel.” Haar panty’s had ze al gelijk aan het einde van de straat uitgedaan. Ze was nu echt helemaal klaar voor haar eerste sollicitatiegesprek ooit.  De advertentie in de Havenloods had vooral de nadruk gelegd op het feit dat enthousiasme belangrijker was dan een passend diploma en die opbeurende gedachte had Chantal nogal aangesproken.  Voordat Chantal op de bel drukte, keek ze snel nog een keer op de uitgescheurde advertentie, maar het adres klopte nog steeds. Het bedrijventerrein maakte een wat vervallen indruk en eigenlijk was het maar moeilijk te bereiken met het openbaar vervoer. Als het ooit wat werd, moest ze toch eens gaan kijken voor een brommertje, zo’n vlotte Vespa.  Met deze gedachte drukte Chantal op de bel naast de metalen deur. Van nu af aan was het proces onomkeerbaar geworden. Ze kon natuurlijk nog hard wegrennen, maar dat was ook weer zo wat.
“Hallo,” zei de man. Chantal lachte maar een keer vriendelijk.  Het was een wat dikkige man met bakkebaarden van begin dertig. Hij had een iets te strak gesneden zwart hemd aan met een moderne brede witte das.  Verder had hij een spijkerbroek aan en witte schoenen. Chantal bedacht zich dat haar moeder dood zou blijven als ze deze man zag. Haar moeder probeerde met de moed der wanhoop een zekere standing op te houden en daar hoorden bakkebaarden en witte herenschoenen in ieder geval niet bij.  “Ik kom voor de advertentie,” zei Chantal. De man keek wat dommig. “In de havenloods,” vulde Chantal daarom aan.  Dat bleek wel een belletje bij de man te doen rinkelen.  “Het meisje voor  de administratie,” zei de man.  “Precies,” zei Chantal.  “kom verder,” zei de man en hij draaide zich lomp om en ging haar voor over een metalen trap met roostertreden naar boven.  Het kantoor was bedompt en de grijze inrichting paste in ieder geval uitstekend bij de vervallen staat van het bedrijventerrein.
Toen Chantal op de metalen bureaustoel met de onvermijdelijke zwenkwieltjes zat, had ze alle tijd om eens om zich heen te kijken.  De man was bezig om uit een ongetwijfeld even smerig keukentje  koffie te halen.  Chantal hield helemaal niet van koffie, maar ze schatte in dat het wel volwassen stond om toch maar koffie te nemen.  Het kantoor op de eerste verdieping was klein.  De grote ramen aan de straatkant gaven in theorie een goed uitzicht over de straat, maar het zou zondermeer helpen als ze een keer werden schoongemaakt. Aan de binnenkant bestond de wand ook uit veel glas. Hier had je vanuit het kantoor een goed uitzicht op een groot magazijn waarin grote dozen en balen stonden en paar rekken. Voor zover Chantal kon zien, liepen er twee of drie mannen in een overal of stofjas rond. De nogal aftands ogen vorkheftruck stond stil in een hoek.
“Ja,” zei de man, die ongemerkt weer binnen was gekomen met twee witte plastic bekertjes koffie., “dit is het hart van onze organisatie.”  Hij bood Chantal een sigaret aan, die ze weigerde. Chantal onderdrukte een lachje, want ze kon de trots in de stem van de man horen. “Van hieruit bevoorraden wij onze winkels.” Hij gaf Chantal een hand. “Ik zal me eerst even voorstellen,”  zei de man, “ik heet Perry.”  Chantal knikte een keertje. “En jij heet Chantal,” zei de man, “dat heb ik al in je brief gelezen. Mooie naam trouwens.” Chantal zei niets, maar lachte een keertje plichtmatig verlegen.  Ze was blij dat ze haar panty’s had uitgetrokken.  “Waarom heb je eigenlijk gesolliciteerd bij Ro-inco?” vroeg de man.  Chantal was blij dat ze nu eindelijk wist hoe het bedrijf heette. Zelf had ze ge woon ‘Roinco’ gezegd, maar het was dus ‘Ro-inco.’ “Nou,” zei Chantal, “jullie zoeken vooral enthousiaste medewerkers en dat sprak me erg aan.”  Perry keek er bij alsof hij de directeur was van een multinational, die net een meesterzet had voorbereid. “Ja,” zei hij zwaarwichtig, “dat vinden wij bij Ro-inco belangrijker dan het toevallig wel of niet hebben van diploma’s. Wij vinden jou, omdat je toevallig wel een Mavodiploma hebt, niet belangrijker dan  iemand die dat niet heeft.”  Chantal knikte en keek Perry aan , alsof  ze nog nooit zoiets slims had gehoord. Jij hebt zelf geen MAVO, stelde Chantal met genoegen vast.  Perry oreerde nog even verder over zijn gelijkheidsidealen, maar Chantal gebruikte die tijd om nog eens goed om zich heen te kijken.  Ook bij een tweede inspectie was het kantoor nog steeds even vervallen als hiervoor.
“Van hieruit bevoorraden wij onze Cash & Carry winkels in Rotterdam,” zei  Perry, ‘je kent ze vast wel.”  Natuurlijk kende Chantal de Roinco Cash & Carry op de Pleinweg wel. Haar moeder weigerde om er ook maar een voet over de drempel te zetten, maar Chantal kwam nog weleens om goedkope cola in de pauze te kopen. “We hebben er nu drie,” ging Perry verder, “maar over twee jaar moeten dat er al zes zijn. “ Chantal liet Perry lekker verder kletsen. “Onze succesformule is eigenlijk heel simpel,”  zei Perry,  “wij zitten niet op dure locaties en onze klanten zijn niet te beroerd om zelf iets uit een doos te halen. Maar,” ging hij verder, “genoeg over ons; vertel eens wat over jezelf.”  Perry gebruikte de pauze om nog snel een sigaret op te steken. Gelukkig  was Chantal net genoeg wakker gebleven om te begrijpen dat zij nu eindelijk ook wat over zichzelf moest vertellen.  “Tja,” zei Chantal met bestudeerde bescheidenheid, “ik weet het niet zo goed.”  Perry trok zijn gezicht tot een geruststellende grijns. “Je hebt een mooie lijst,” zei hij, “en dat voor MAVO 4 en ook nog een zeven voor boekhouden. Kan je omgaan met een Rolodex?”  Hij wees naar het apparaat, maar gelukkig had Chantal zo’n ding al wel een keer op het kantoor van haar vader gezien.  “Dat is voor adressen.” Perry knikte enthousiast.  “Onze boekhouding is gewoon een klassieke boekhouding en vooral een kwestie van rustig doorschrijven.  De eerste tijd zeg ik wel waar je dingen moet boeken. De meeste opdrachten komen telefonisch binnen en heel soms via de telex.”  Chantal ging er nog maar een keertje gemakkelijk voor zitten en dat hielp Perry om nog meer te vertellen. “Weet je eigenlijk waar Ro-inco vandaan komt?”  Het kon Chantal echt helemaal geen reet schelen, maar in plaats daarvan lachte ze nog maar keer verlegen en keek ze Perry vooral vragend aan. “Eigenlijk komt het van Rotterdamse Inkoop Combinatie,” vertelde Perry op een toon alsof dat alles zou verklaren.  Chantal wachtte rustig op de rest van het verhaal. “Vroeger had je hier in de haven parlevinkers. Weet je wat dat zijn?” Chantals oom was parlevinker geweest, maar ze schudde ontkennend haar hoofd.  “Dat waren een soort drijvende winkeltjes voor binnenschippers,” ging Perry verder, “en toen was er een slimme, die voorstelde voortaan met elkaar de levensmiddelen in te kopen. Lekker voordelig. Dat was het begin van Ro-inco. Alleen parlevinkers doen we nu allang niet meer. Tegenwoordig concentreren we ons op de gewone klant . Het idee van onze Cash & Carrywinkels is overgewaaid uit the States. Daar lopen ze nou eenmaal altijd voor.” Omdat Perry de hele tijd zelf had vol gekletst, was de tijd nu al voorbij.  “We hebben vandaag al een kandidaat gesproken en er komt er zo nog een,” zei Perry terwijl hij op zijn horloge keek. Alsof het was om Perry’s gelijk te ondersteunen, ging gelijk de bel. “De volgende,” zei hij. Chantal stond op en glimlachte nog een keer allerliefst naar Perry.  Toen Chantal zag dat de volgende kandidaat een wat puisterige jongen was, wist ze Perry nu een heel klein beetje kennende, dat het tussen haar en de eerste kandidaat zou gaan.

II

“En vroeg?” Chantals moeder wat wantrouwig, “hoe ging het?”  Chantal haalde haar schouders op. “Geen idee,” zei ze. “Maar je hebt je wel goed verkocht?” vroeg haar moeder indringend.  Nou wist Chantal zeker dat ze zich heel goed had verkocht, maar het leek haar beter om niet op de details in te gaan. Ze was nog bijna vergeten om haar panty’s weer aan te trekken voor ze de straat weer in kwam.  “Nou,” zei haar moeder onwelwillend, “we wachten het dan maar weer af.”  Chantal knikte maar een keer en ging naar haar kamer. Ze zette haar nieuwe singeltje van George Mcrae op.  Om haar moeder niet nog meer te irriteren, lette Chantal er ook maar gelijk op dat de muziek vooral niet te hard stond. Ze ging op haar bed liggen. Die vreselijke posters van de Cats moest nu toch maar een keer van de muur. Daar was ze nu toch te oud voor. Als ze dan ook gelijk de poster van van Hanegem weghaalde, kon ze er gelijk wat groters terughangen.
“Sjantalluh!” schreeuwde haar moeder de trap op. “Wil je thee?” Chantal zuchtte een keer. Het was haar moeders manier om ‘sorry’ te zeggen, maar eigenlijk was Chantal veel liever op haar kamer gebleven.  Het was allemaal zo voorspelbaar.  Ze stond op en ging de trap weer af naar beneden.  Chantals moeder had de pot al op de tafel gezet.  “En?” vroeg Chantals moeder nu alweer veel vriendelijker. “Ach,” zei Chantal,  “het was wel een aardig gesprek en die man was ook wel aardig. Hij vroeg nog of ik boekhouden had gedaan.” De thee was inmiddels lauw en Chantal nam een slok. “Een goede baan is belangrijk,” zei haar moeder. “Vlak na de oorlog was het anders, maar nu krijgt iedereen de kans.”  Chantal knikte een keer plichtmatig en probeerde zich af te sluiten.  “In onze tijd was iedereen arm. Dacht je dat we toen televisies of wasmachines hadden? Sterker nog…” We hadden niet eens een koelkast, vulde Chantal al in gedachten aan.  Het had allemaal niet eens meer de charme van het onbekende.  “In onze tijd mochten meisjes helemaal niet naar de MAVO….” Ik kon naar de MULO, maar ik moest naar de huishoudschool, vulde Chantal ook deze zin al zelf aan. Het waren deze  steeds terugkerende verhalen, die er voor zorgden dat Chantal liever op haar kamer zat.
Chantals moeder had nu eenmaal een beperkt repertoire en dat dreunde ze keer op keer af. Het kwam er in het kort op neer dat Chantals moeder nooit de kansen had gekregen, die haar dochter wel had en dat Chantals moeder haar frustraties op dit gebied uitleefde op haar man en dochter. Alleen Chantals vader ging iedere ochtend opgelucht naar zijn werk en tot nu toe had Chantal die keus niet. “Je vader mocht natuurlijk wel naar de MULO, net als ome Frans, maar ik niet.”  Chantal nam nog een slok van haar thee. Als ze nu nog even bleef zitten en dan in een keer haar laatste slokje thee nam, was ze binnen een kwartiertje klaar.
Chantals vader werkte al jaren bij het Gemeentelijk Woningbureau. Vlak na dat hij de MULO had afgerond, had hij nog een paar jaar ergens anders gewerkt. Inmiddels was hij doorgegroeid tot de afdelingschef. “Eigenlijk draait het bij ons natuurlijk allemaal om de Afdeling Toewijzing,” zei hij veel en graag. Dat Chantals vader zelf de chef van die afdeling was, vertelde hij altijd pas in tweede instantie. Chantal vond het voor alles gênant, maar haar vader zelf had oprecht het idee dat hij daarmee een bescheiden indruk maakte. “Ze mogen toch weten dat ik afdelingschef ben,” zei Chantals vader als ze zich weer een keer over zijn opschepperij beklaagde. “Misschien moet je dan niet steeds eerst vertellen dat de Afdeling Toewijzing de meest belangrijke afdeling van het bedrijf is. Chantals vader vond het typisch pubergedrag en deed het zo ook af. Chantals moeder trok hierin voor de verandering altijd een lijn met haar vader. “Je hoeft je niet minder voor te doen dan je bent,” viel Chantals moeder op zulke momenten haar man bij. Chantals moeder was misschien zelf niet veel, maar ze was wel(!) de vrouw van de afdelingschef van de Afdeling Toewijzing.  Chantal nam snel het laatste slokje thee. Ze wilde bijna zeggen: “Ik moet nog even wat leren,” maar die vlieger ging niet langer op. “Ik heb nog een advertentie in de havenloods gezien,” improviseerde Chantal. “Misschien is het wel wat als dit niet doorgaat.”

III

Chantal lag net weer bed toen haar moeder weer onder aan de trap stond te schreeuwen.  “Sjantalluh!” Chantal stond opnieuw op en liep naar de trap. “Een meneer voor je!”  Chantal liep de trap en pakte de telefoon. “Hallo,” zei een mannenstem, die Chantal in eerste instantie niet herkende, “we hebben er over nagedacht, maar we hebben besloten met jou verder te gaan.” Het duurde waarschijnlijk een volle seconde voor Chantal begreep waar het over ging.  “Leuk,” zei ze daarna blij. Ze stak haar duim op naar haar moeder, die alleen maar dom keek. “Als je morgen even langs komt, maken we gelijk de papieren in orde,” zei Perry. “Natuurlijk,” zei Chantal, “hoe laat moet ik er zijn?”  Chantals moeder was echt in alle staten toen het tot haar doordrong dat haar dochter echt daadwerkelijk aangenomen was voor de functie van administratieve kracht bij Roinco. Chantal legde haar moeder, die niet eens goed de naam van haar eigen dochter uit kon spreken, maar niet uit, dat het eigenlijk ‘Ro-inco’ was.  
“Leuk voor je,” zei Chantals vader met dezelfde ‘deftige’ intonatie, die hij bewaarde voor belangrijke mensen of belangrijke zaken. Voor Chantals vader liep dat overigens al snel door elkaar. “Een goede baan is belangrijk voor je toekomst.” Chantal lachte maar een keer blij en nam daarna snel een hap van haar slavink. Met een volle mond kon er toch moeilijk van je worden verwacht dat je wat terugzei. Chantals moeder sprong opeens op. “Helemaal vergeten!” riep ze en daarna holde ze naar de keuken; haar man en dochter in verwarring achterlatend. Ze kwam terug met een pak Pinard en drie(!) glazen. “Ik dacht maar zo,” zei Chantals moeder, “op zo’n feestelijke dag moet een glaasje wijn kunnen.” Chantal zag aan haar vaders gezicht dat hij het overdreven vond, maar dat hij voor de goede vrede zijn mond hield.  Chantal was vooral verbaasd dat haar moeder voor haar ook een glas had meegenomen. “Een half glaasje moet kunnen,’ zei haar moeder toen ze zowaar ook voor Chantal een vingerhoedje volschonk. Chantal glimlachte een keer dankbaar. Eigenlijk was dat ook nog wel terecht ook; op haar eigen manier bedoelde haar moeder het goed. Het zou alleen helpen wanneer ze niet zo vermoeiend was. “Lekker,” zei Chantal, “rosé.” Het viel haar wel op dat haar moeder voor zichzelf wel erg snel bijschonk. Chantals vader keek wat zorgelijk, maar reageerde zoals gebruikelijk niet.  Chantal zelf hield niet zo van rosé; bij Mary  thuis hadden ze altijd witte wijn, maar Chantal hield ook dat maar weer voor zich. 
“Wat ga je eigenlijk precies doen bij dat Ro-inco?” vroeg Chantals vader. “Vooral de boekhouding en de telefooncentrale,” zei Inge, “en natuurlijk de orders aannemen.” Chantals vader kon er zich blijkbaar wel wat bij voorstellen. “Voordat ik bij de Gemeente ging werken, werkte ik voor de Zuid en daar deed ik ongeveer hetzelfde.” Chantal nam nog maar een hap. Ze wist dat haar vader veel liever bij de Zuid was gebleven, maar dat vooral voor Chantals moeder daar weg was gegaan. “Veevoederbedrijf," zei Chantals moeder schamper. Het was voor iedereen aan tafel wel duidelijk dat Chantals moeder met de jaren niet milder over de Zuid was gaan denken. Chantals vader loste het probleem van misschien moeten antwoorden op dezelfde manier op als Chantal. Hij nam een grote hap van zijn slavink.  "Ik ben altijd nog blij dat oom Berend toen met die functie bij het Gemeentelijk Woningbedrijf kwam," vervolgde haar moeder haar eigen verhaal en eigen gelijk. Chantal van haar kant was er niet zo van overtuigd dat haar vader daar wel zo blij mee was geweest. “Wie zou er ooit willen werken bij een bedrijf op de Brede Hilledijk?” beëindigde Chantals moeder haar betoog dat door gebrek aan weerwoord als vanzelf doodliep.
Chantal was dertien of veertien geweest toen ze voor het eerst met Nelly Vinkenslag naar Katendrecht was gegaan. Chantal zelf was helemaal niet zo dapper, maar Nelly, die ook al stiekem rookte, durfde echt altijd alles.  De geschiedenisles van Bouwman was toch al uitgevallen en alleen de echte stuudjes gingen naar tekenles van Adriaanse. Ze hadden de Metro gepakt en daarna de bus. Voor Chantal was het een grote tegenvaller geweest. Volgens de actievoerders, die altijd zo uitvoerig werden geciteerd in het Vrije Volk, moest het op Katendrecht een dolle boel zijn, maar rond een uur of elf in de ochtend viel er helemaal niets te beleven. De cafés waren dicht en de hoeren sliepen blijkbaar allemaal uit. Het geheel maakte een verlaten en vooral mistroostige indruk. Op de terugweg, die Chantal en Nelly wat katterig aanvaarden, waren ze maar naar het metrostation gaan lopen. Het was de eerste keer dat Chantal veevoederbedrijf de Zuid had gezien. Ze was er zo voorbijgelopen als haar blik niet toevallig op het bord boven de deur was blijven hangen. Het was een wat smoezelig stoffig gebouw dat prima in de omgeving paste en Chantal begreep sindsdien wel waarom haar moeder, die altijd zo aan ‘netjes’ hechtte, hemel en aarde had bewogen om haar vader daar weg te krijgen. En dan lag dat bedrijf ook nog zo ongeveer tegen Katendrecht aan.

IV

Perry deed op zijn eigen manier zijn best om aardig te zijn. Hij had zelfs een heel bureau voor Chantal leeggeruimd. “Ik heb een stapel gemaakt van de stukken die je voorgangster heeft laten liggen,” zei Perry. “Als je een beetje bent gewend, kan je daar misschien ook nog wel even naar kijken.” Chantal knikte vriendelijk. Nu ze hier zo de eerste dag zat, vond ze het eigenlijk allemaal doodeng. Er lag een stapeltje rekeningen. “Ik heb ze alvast gecontroleerd en de code er op gezet. Doe er eerst maar een stuk of vijf. Als dat goed gaat, kunnen we verder gaan; het coderen leer je wel werkendeweg.” Chantal begon voorzichtig met de eerste vijf rekeningen in te boeken. “Heel goed,” zei Perry met meer enthousiasme dan haar toch eigenlijk uiterst beperkte prestatie verdiende. Om het te vieren, haalde hij nog een keer koffie. Chantal vond dat hij wel erg dicht in haar buurt bleef zitten. Het voelde allemaal wat ongemakkelijk, maar nadat Chantal vooral stil was blijven zitten, ging Perry gelukkig weer op zijn eigen plek zitten en een telefoongesprek in steenkolenengels voeren met iemand, die dat blijkbaar nog begreep ook. Af en toe knipoogde hij naar Chantal, maar die koos er voor omdat dat na de derde echt vette knipoog niet meer te zien. Het rekeningschema was niet echt ingewikkeld en toen Chantal klaar was met de rekeningen, besloot ze zich maar eens op de nagelaten werken van haar voorgangster te storten. Het viel allemaal erg mee of tegen; het hing er maar vanaf hoe je er tegenaan keek. Haar voorganger had een paar rekeningen laten liggen en een paar folders en een brief van een advocatencollectief, dat optrad namens een ontslagen werknemer. Chantal boekte de rekeningen maar gelijk even in; het was een kleine moeite. “Ik heb hier nog een brief,’ zei Chantal en ze zag het papier aan Perry. “Oh,” zei deze zorgelijk, “lag dat hier. Ik had er geen idee van.” Perry pakte het papier aan en liep gelijk naar een grijze ladekast. Chantal zag dat Perry een sleuteltje van zijn riem haalde en het slotje omdraaide. “Personeelsdossiers,” verontschuldigde hij zich tegenover Chantal. Chantal had genoeg verhalen van haar vader over alles rond personeel gehoord om zich daar verder niet druk over te maken. Perry stopte het papier weg en ging toen ongetwijfeld iets belangrijks doen in het magazijn.
Omdat het werk nu eenmaal niet erg uitdagend was en Chantal toch wel graag een goede indruk maakte, besloot ze de postmap van Perry maar eens onderhanden te nemen. Naast een paar facturen, die nog niet waren gecodeerd van een Betuwse jamfabriek en een zo te zien Duitse fabrikant van chocoladerepen, zat er ook nog een brief in van het advocatenkantoor Rutte, Mommsen en Bottema. In een uiterst deftige bewoordingen, echte advocatentaal vond Chantal, gaf de heer Bottema aan dat hij namens de firma Kosmos Films BV een claim bij de Bioscoopketen Sangria had neergelegd en nu wachtte op een reactie van diezelfde Sangria.  Chantal begreep niet wat het met Roinco te maken kon hebben, maar ze besloot de brief maar gewoon terug in de map te stoppen. Soms was het ook gewoon beter om niet alles te willen weten. Om toch maar wat te doen te hebben, ging Chantal naar het toilet. Het was eigenlijk net de MAVO vond ze, maar hier kreeg ze tenminste nog geld voor haar aanwezigheid. Toen ze terugkwam, was Berry ook weer terug van zijn trip naar het magazijn. “De grote baas komt zo,” zei Perry en hij deed zijn best om er ontspannen bij te kijken. “Een hele gewone jongen hoor.” Chantal had sterk de indruk dat Perry ‘de grote baas’ helemaal niet zo’n gewone jongen vond, maar dat was nu eenmaal Perry’s manier om met dat soort dingen om te gaan. “Hij is er niet zo vaak,” verzekerde Perry Chantal, “hij laat het eigenlijk allemaal aan mij over.” Chantal lachte bemoedigend. Eigenlijk was ze wel nieuwsgierig naar de grote baas van Roinco.
Chantal had zich de grote baas van Roinco trouwens wel anders voorgesteld. In plaats van een grote vlezige man, eigenlijk een soort overtreffende trap van Perry, kwam er een betrekkelijk jonge man binnen in een spijkerbroek en ribfluwelen jasje. Chantal betrapte zich er op dat ze nog even extra met haar borsten schudde toen hij binnenkwam. Anders dan Perry, die nu eenmaal heel graag belangrijk deed, straalde deze man een bedrieglijk soort bescheidenheid uit. Een ding wist Chantal zeker; je kon tien keer beter ruzie met Perry dan met deze man hebben. “Paul Anders,” stelde de man zich met een aller charmantste glimlach aan haar voor. “Je bent het nieuwe meisje,” raadde hij. “Een aanwinst,” zei Perry op net iets te plakkerige toon. “Laten we hopen dat dat zo blijft,” zei Anders op een toon, die Chantal een beetje akelig vond, maar blijkbaar vooral voor Perry was bedoeld, want die kleurde tot diep in zijn vlezige nek. “Natuurlijk,” zei Perry snel. Anders draaide zich weer om naar Chantal met een vriendelijk gezicht. “Ik weet zeker dat je het bij ons naar je zin gaat hebben.” Chantal knikte maar een keer, maar eigenlijk vond ze die Anders veel enger dan Perry. Anders van zijn kant was alle belangstelling in haar verloren. Hij ging samen met Perry in apart hokje naar de boeken kijken. Door het glas heen kon Chantal zien dat Perry het niet gemakkelijk had. Zo te horen en te zien bleef Anders voor het oog vriendelijk en rustig, maar liet hij Perry bepaalde posten heel uitgebreid uitleggen. Perry kwam twee keer een ordner halen waaruit blijkbaar de onderbouwing van een bepaalde post moest blijken. “Ruim die ordners op!” snauwde hij volkomen onverdiend tegen Chantal, maar hoe onrechtvaardig het ook was; ze begreep wel iets van de spanning waar Perry onder stond. Na ongeveer een half uur waren de antwoorden van Perry toch blijkbaar voldoende voor Anders geweest, want ze kwamen samen toch nog tamelijk ontspannen uit het hokje. “Chantal was het toch?” vroeg Anders. “Zou jij voor ons koffie kunnen pakken?” Chantal stond snel op om aan Anders’ wens te voldoen. “Neem zelf ook een kopje,” zei Anders, “dan drinken we nog even met zijn drieën koffie voor ik weer verder moet.” Perry, die er vooral uitzag alsof hij tegen verwachting toch nog een behoorlijk cijfer voor zijn mondeling had gehaald, zat wat voor zich uit te kijken. Anders richtte zijn volledige aandacht nu op Chantal. “MAVO 4?” vroeg hij op een toon alsof hij dat eigenlijk al wist en Chantal twijfelde er geen seconde aan dat hij dat ook daadwerkelijk allang wist. “Ja,” zei Chantal. Omdat ze hier geen slavink had om in haar mond te stoppen, nam ze maar snel een slok koffie. “Goed cijfer voor boekhouden,” vulde Anders aan, “maar ook als je geen MAVO hebt, kan je toch een zeer gewaardeerde medewerker zijn. Hoe ben je eigenlijk bij ons gekomen?” “Via de advertentie in de Havenloods,” antwoordde Chantal. “Eerlijk is eerlijk,” zei Anders tegen Perry, “dat was een goed idee van je.” Perry deed een merkwaardige poging om zijn trots onder onechte bescheidenheid te verbergen. Het zag er allemaal wat komisch uit. Als het leed van de boeken eenmaal was geleden, deed Anders zichtbaar zijn best om Perry’s geschonden blazoen weer op te poetsen. Pas toen Anders opstond om te vertrekken, vond hij het blijkbaar toch nog nodig om nog even een statement te maken. “Ik denk in ieder geval zelf dat ik iets van mensen weet en als ik volgende week hier weer ben, is Chantal er volgens mij ook nog.” Perry knikte een paar keer zorgelijk. “Natuurlijk,” zei hij, “daar zorg ik persoonlijk voor.” Anders lachte nog een keer vriendelijk naar Chantal. “Daar ben ik blij mee.”
Toen Anders eenmaal was vertrokken, vond Perry het zelf ook nog een keer nodig om duidelijk te maken wat een goede vrienden hij wel niet met zijn baas was. “Geweldige kerel,” zei tegen Chantal, die maar weer eens braaf knikte, “en ook echt heel slim; hij heeft economie hier in Rotterdam gestudeerd.” Chantal had niet zoveel met stuudjes, maar als de grote baas er een was, wilde ze best de indruk wekken dat dat eigenlijk wel het geval was. “Hij geeft ook nog gewoon les,” ging Perry verder, “dat vindt hij gewoon leuk.” Het feit dat Anders een stuud was en bovendien ook nog lesgeven leuk vond, maakte het voor Chantal niet echt beter. Les krijgen, vond ze al vreselijk, laat staan les geven en dan ook nog zo’n ingewikkeld klote vak. Natuurlijk kreeg je op de MAVO, zelfs niet in MAVO 4 geen economie, maar het leek haar een vreselijk ingewikkeld soort boekhouden. “Dat hij daar nog tijd voor heeft,” zei Chantal, “nou ja voor Roinco heeft hij jou natuurlijk.” Perry lachte een keer gelukkig. “Natuurlijk,” zei hij, “maar dat is nog niet alles. Hij heeft ook nog een chocoladefabriek.” Chantal schoot in de lach; het was zo’n komische combinatie. Hoe kon iemand nou eigenaar van Roinco, een chocoladefabriek zijn en tegelijkertijd ook nog leraar economie. “Je gelooft me niet hè?” zei Perry, “Maar het is echt waar. Zijn vader of grootvader is ooit begonnen met die chocola en van dat geld heeft hij Roinco gekocht. Voor wij Roinco overnamen, was het natuurlijk maar een klein bedrijfje, maar toch…” Chantal lachte een keertje. “Je gelooft me niet,’ zei Perry gespeeld verontwaardigd. “Natuurlijk wel,” zei Chantal snel. Ze geloofde heus wel dat Roinco vroeger een klein bedrijfje was; ze geloofde alleen niet dat ‘we’ het hadden overgenomen. Perry kon nog zo interessant doen; het was duidelijk dat Anders niet alleen de baas, maar de eigenaar was. “Nou,” zei Chantal om de sfeer vooral goed te houden, “hij vertrouwt je volgens mij wel volledig.” Perry deed zijn best om een keertje baronnerig te kijken. “Natuurlijk,’ zei hij op een zwaarwichtige toon, “en ik vertrouw hem natuurlijk ook volkomen.”
Met een ding was Chantal wel erg blij. Sinds het bezoek van Anders was Perry gestopt met zijn even onhandige als opdringerige pogingen om ‘gezellig’ te doen. Hij hing niet steeds meer zo over haar heen en ook de vette knipogen bleven achterwege. Chantal kon zich inmiddels wel voorstellen waarop het fout was gelopen tussen  haar voorgangster en Roinco en ze had sterk de indruk dat Anders zo’n vertoning niet nog een keer wilde. Meer ontspannen dan hiervoor begon Chantal de nieuwe rekeningen te boeken. Aan het einde van de middag had ze zelfs het niet al te ingewikkelde rekeningschema een beetje door. “Het gaat goed,” zei Perry en het leek er op dat hij het meende en de eeuwige vette knipoog bleef ook nog achterwege. Chantal vond het allemaal een hele verbetering. Het liefste had ze nog even doorgevraagd over die Anders, maar ze schatte in dat Perry dat niet echt leuk zou vinden en Anders mocht dan wel de grote baas zijn; zij zat voorlopig toch gewoon hier met Perry op kantoor. “Tot morgen,” zei Chantal tegen Perry en wat meer was; dit keer meende ze het ook.

V

Chantal codeerde de rekeningen inmiddels zelf en boekte ze in. Perry signeerde de rekeningen nog wel, maar dat werd steeds meer een formaliteit. Verder nam Chantal de orders van de verschillende vestigingen van Roinco aan en gaf ze door aan Perry, maar nadat ze hem een paar keer had horen stumperen in zijn steenkolen Engels hielp ze hem daar ook maar een beetje bij. Eigenlijk stelde dat hele baantje van Perry niet veel voor, maar Anders vond het blijkbaar wel prettig om een man aan de leiding te hebben; ook al omdat hij natuurlijk ook nog toezicht moest houden op het magazijn. Daar werkten vijf mannen, die allemaal oud genoeg waren om Chantals vader te kunnen zijn, maar dat had hen er niet van weerhouden om uitgebreid te fluiten en te schreeuwen toen ze de eerste keer door het magazijn liep. Chantal had haar neus in de wind gegooid en was zonder de mannen ook maar een blik waardig te keuren langs hen gelopen. Het was haar op een hels fluit concert komen te staan, maar op dat gebied was ze op de MAVO samen met Nelly Vinkenslag ook wel het nodige gewend geweest. Door net iets extra met haar kont te draaien, had de mannen nog een keer compleet aan het joelen gekregen. Het zou ze leren.
“Dat doe je leuk,” hoorde ze de keurige, bijna geaffecteerde stem van Anders zeggen. Chantal schrok zich wezenloos en viel bijna van schrik. Ze wist zeker dat de mannen nu nog harder waren gaan joelen als Anders niet net was binnengekomen. Ze voelde dat ze kleurde. “Je hebt talent,” stelde Anders droog vast. “Ik moest even de laatste pakbonnen halen,” verontschuldigde Chantal zich. “Natuurlijk,” zei Anders, “dat zag ik toch.” Hij liep zonder verder nog naar haar om te kijken naar het kantoortje. Chantal pakte snel het stapeltje pakbonnen en liep snel achter hem aan om het gehoon van de mannen niet aan te hoeven horen, maar ze had zich niet hoeven haasten. Anders bleef keurig bij de deur, die de binnentrap afsloot van het magazijn op haar wachten. “Dank je wel,” zei ze. Hij knikte een keertje, bekeek haar van top tot teen en ging haar toen voor op de trap. Mevrouw Kattenvilder was vast trots op hem geweest. Hoewel mevrouw Kattenvilder een pragmaticus was, die alle mannen als een soort, maar gedeeltelijk te temmen wilden beschouwde, had ze haar leerlingen wel meegegeven hoe je een echte heer herkende. “Een echte heer gaat, zeker als jullie weer eens zo’n minirokje aanhebben, voor op de trap,” had ze ooit een keer gezegd. Chantal was het vergeten, maar nu stond het haar weer glashelder voor ogen. Chantal kwam achter Anders aan het kantoor weer binnen. “Hallo,” zei Perry wat redderig, “ik wist helemaal niet dat je kwam.” Anders gaf Perry joviaal een klap op zijn schouders. “Geeft niet,’ zei hij, “ik ben gelijk even door het magazijn gelopen toen ik deze dame tegenkwam.” Chantal ging gauw achter haar bureau zitten om de net gepakte pakbonnen te controleren. “heb je de pallets chocoladeboter geteld?” vroeg Anders aan Perry en hij leek Chantal alweer vergeten. “Een te weinig,” zei Perry met zorgelijk gezicht en verleden maand ook al.” Hij liep snel met Anders naar het kantoortje en sloot de deur achter zich. “Ik heb ze al gebeld en een telex gestuurd,” begon Perry. Chantal zag Anders knikken. Ze vermoedde dat hij in een goede bui was, maar ondanks dat ontging hem blijkbaar niet veel. Zelf had ze helemaal niet nagedacht over hoeveel pallets met chocoladeboter in het magazijn zouden staan en of dat wel helemaal overeen kwam met de vorige bestelling.  De mannen bleven kletsen en voor zijn doen zat Perry er zichtbaar tamelijk ontspannen bij; hij lachte zelfs een paar keer. Chantal; had er goud voor gegeven om het gesprek ook echt te kunnen volgen en niet alleen naar twee vissen in een groot aquarium te kijken.
Na het vertrek van Anders legde Perry aan Chantal omstandig uit wat ze zo samen in het kleine kantoortje hadden besloten. “We gaan een order plaatsen voor oranje roze koeken,” zei hij op een toon alsof hij de schepping uitlegde. “Nou,” zei Chantal, “dat zal me wat verwarring geven.” Perry schoot in de lach. “Pas maar op,” zei hij ondeugend, maar zonder de daar aan normaal verbonden klefheid, “ Anders zei ook al dat je slim was: eigenwijs, maar slim.” Hij pakte een van de pakken roze koeken van zijn bureau, die stevig bijdroegen aan zijn herkenbare vormen. “Zie je dat?” vroeg hij tamelijk overbodig  aan Chantal terwijl hij het zo kenmerkende en naamgevende roze laagje aanwees. “Dat gaan wij in het kader van het komende WK in oranje leveren.”  Chantal lachte een keer beleefd. Ze vond het een stom idee, maar misschien was het wel een idee van Anders en dan wist ze eigenlijk niet zo zeker of ze het dan ook nog een stom idee vond. “Wie heeft het bedacht?” vroeg Chantal aan Perry. “Wij beiden,” zei Perry zwaarwichtig. Chantal was blij dat ze haar oordeel over oranje roze koeken nog even had opgeschort.  Anders had het blijkbaar bedacht en dat was best een slimme man. Dat zei Perry per slot van rekening ook. Ze kon zich er nog steeds niet veel bij voorstellen, maar ze was wel nieuwsgierig of zoiets als een ander kleurtje nou zou werken bij zoiets als ‘roze’ koeken.
Eigenlijk interesseerde zich helemaal niemand bij Chantal thuis voor voetbal. Haar vader keek trouwhartig alle wedstrijden van Oranje, maar volgens Chantal meer om bij zijn collega’s niet met een mond vol tanden te staan dan uit echte interesse. Haar moeder interesseerde zich eigenlijk nergens voor en dus ook niet voor voetbal en Chantal zelf interesseerde zich hoogstens voor voetballers, maar niet voor voetbal. Toch ontkwamen ze zelfs bij Chantal thuis niet aan een zeker enthousiasme nadat Nederland steeds verder in het toernooi kwam. “Ze worden kampioen,” zei Chantals vader nadat Oranje Bulgarije met 4-1 had afgedroogd. Chantal had geen idee waar deze ras pessimist opeens zijn kennis en optimisme vandaan haalde, maar omdat het nu eenmaal haar vader was en Perry steeds hetzelfde riep, begon ze het toch ook wel een beetje te geloven. Ze konden er toch niet allemaal naast zitten. “Kijk,” zei Chantals moeder terwijl ze met de koffie binnenkwam, “zo leuk, ik zag ze staan en ik nam ze maar gelijk mee.” Chantal verslikte zich al voor ze ook maar een hap van een van de koeken had kunnen nemen. “Echt oranje,” zei Chantals vader. “Oranje roze koeken,” zei Chantals moeder als gold het een feestje, “wie verzint nou zoiets?” Chantal keek nog even wantrouwig naar het plastic bakje waar de vier koeken inzaten, maar haar moeder moest die koeken toch echt bij de Roinco op de Pleinweg hebben gekocht. Het stelde Chantal tevreden en gerust dat Anders gelijk had gehad met zijn idee om oranjekleurige koeken te gaan verkopen, maar tegelijkertijd was Chantal wel geschokt dat ook haar deftige moeder ondertussen gewoon stiekem bij de Roinco kocht. Om geen spelbreker te zijn, nam ze ook maar een koek, maar ze vond ze vreselijk en ze weigerde ze ook van Perry zo vaak als ze maar dorst. “Dat zie ik nou graag,” zei Chantals vader, die met zijn liefde voor voetbal ook zijn liefde voor het vaderland had herontdekt, “echte Hollandse ondernemingsgeest.” Chantal knikte warm, want daar was ze het in dit geval dan weer helemaal mee eens.
“Leuk,” zei Anders hartelijk toen hij het verhaal van Chantal hoorde, “echt leuk, maar we gaan er nu wel mee stunten.” Perry knikte een keer. “Precies,” vulde hij aan. “Waarom?” vroeg Chantal, “ze lopen zo toch ook goed.” Anders knikte. “Goed zo,” zei hij goedkeurend, “waarom zouden wij ooit gaan stunten met een toch al goedlopend product?” Chantal had het idee dat ze weer een  mondeling had. “Stel je nou voor,” begon Anders en Chantal kon zich helemaal voorstellen hoe hij die stuudjes van het Libanon min of meer bij de hand meenam om zijn gedachtelijn te volgen, “dat Nederland volgende ronde wordt uitgeschakeld.” Hij keek Chantal vragend aan. Ze kreeg het Spaans benauwd van die man. “Dan koopt niemand die koeken meer,” flapte ze er in keer uit. Anders knikte goedkeurend. Dat deed hij vast ook zo met zijn leerlingen. “Heel goed,” zei Anders. Perry stond er trots bij te kijken. Per slot van rekening was hij diegene geweest die dit nieuwe slimme meisje had aangenomen.  Anders gaf Perry een knipoog, maar hij deed het zo overduidelijk dat er geen kwaad achter zat. Chantal voelde zich helemaal warm van binnen.
Oranje bleef ondertussen stunten en al voor de finale waren alle oranje roze koeken op. “Zoiets gaan we vaker doen,” zei Perry tegen Chantal, “ik heb nog zo gezegd: dat wordt een succes.”  Pas de maandag na de verloren finale kwam er zelfs bij Roinco een einde aan de oranje-euforie. Perry zat al voordat Chantal binnenkwam aan zijn bureau wat voor zich uit te chagrijnen. Zonder verder wat te zeggen, ging Chantal eerst maar twee koffie halen. “Bwuhh,” mompelde Perry Chantal ging er gemakshalve maar vanuit dat dat ‘bedankt’ betekende. “Die Hölzenbein vermoord ik nog een keer," was het volgende dat er uit Perry kwam. Chantal liet hem maar een beetje pruttelen. Chantals vader had thuis ook al de hele tweede wereldoorlog over zitten doen, maar aan de einduitslag deed het allemaal niets af. Uiteindelijk had buurman Molendijk het verlossende woord gesproken: in dit toernooi was Oranje toch mooi tweede geworden en in de tweede wereldoorlog was Duitsland echt definitief laatste geworden. Als je het tegen elkaar wegstreepte, was Oranje nog steeds winnaar. Daarna hadden Chantals vader en buurman Molendijk Oranje ook nog tot morele winnaar uitgeroepen; ook al was het maar omdat het kleine Nederland het toch maar mooi tegen het grote Duitsland had opgenomen. “Weet je waar ik blij om ben?” vroeg Perry, “dat in ieder geval die Oost-Duitsers van die arrogante klerelijers hebben gewonnen.” Chantal, die thuis ook al het nodige over de verderfelijkheid van Duitsers had gehoord, ging de binnengekomen rekeningen maar eens op haar gemak bekijken. Het waren er niet eens zoveel en  de eerste, die ze openmaakte, was van een Duitse groothandel in wijn. “Moet die ook coderen?” vroeg ze aan Perry. Hij maakte een wegwerpgebaar, maar ondanks dat ging Chantal de rekening toch maar inboeken.
Toen Anders die middag even langskwam, besloot Perry de hele nabeschouwing nog een keer over te doen. Anders zat het braaf, maar niet zichtbaar geïnteresseerd uit. “Weet je wat ik nog het leukste vind?” vroeg Perry weer. Chantal wist natuurlijk het antwoord al, maar zij had voorinformatie en besloot die maar voor zich te houden. Anders haalde zijn schouders op. Chantal schatte in dat hij er zo dadelijk vandoor zou gaan en Perry vandaag maar met zijn buien liet betijen. “In ieder geval hebben de Oost-Duitsers van die arrogante klerelijers gewonnen.”  Anders knikte een keer en stond op. “Ja,” zei hij, “dat is dan in ieder geval mooi meegenomen.”  Chantal keek geamuseerd toe hoe Anders dit keer toch aan het kortste eind trok en na een nog wat afwezige groet maakte dat hij wegkwam. “Ja,” zei Perry tevreden na Anders’ vertrek, “hij weet natuurlijk wel dat ik gelijk heb. Wist je trouwens dat die Anders hartstikke links is?” Chantal wist het niet en kon zich er nog minder bij voorstellen. Bovendien had ze bij maatschappijleer, een zinloos kutvak, nooit opgelet en wist ze eigenlijk niet wat het verschil was tussen links en rechts. “Vroeger woonde hij zelfs in een commune,” ging Perry verder. Nu was Chantal weer meer op bekend terrein. Commune en communisme waren voor zover ze zich kon herinneren inderdaad links. “Anders was natuurlijk ook voor de Oost-Duitsers,” zei Perry. Nou wist Chantal toevallig dat dat ook communisten waren en ze geloofde Perry graag, maar omdat ze verder helemaal niet over voetbal na wilde denken en Perry’s gezeik vandaag toch mooi Anders had weggejaagd, ging Chantal in stilte verder met werken. Perry ging bij gebrek aan publiek ook weer morrend aan het werk.
Tijdens de koffiepauze was Chantal wel weer helemaal bij de les. Perry, die het idee dat het een goede zaak was dat de Oost-Duitsers de West-Duitsers hadden verslagen, maar erg moeilijk los kon laten, haalde iedere keer Anders als zijn belangrijkste getuige-deskundige. Zo kwam Chantal al met al nog aardig wat te weten over Anders. Hij woonde tegenwoordig in het pand van de voormalige commune op de Oude Dijk samen met een bibliothecaresse of zoiets. In ieder geval werkte Anders’ vriendin op bibliotheek op de Botersloot. Wat moest zo’n leuke man, ook al was hij dan ook nog leraar, met zo’n stoffig wezen? Chantal kon er niet over uit. Anders moest toch wel iets beters kunnen krijgen.

VI

Chantal zette haar bijna nieuwe Vespa tegen de muur van het kantoor van Roinco. Ze keek er nog een keer met trots naar. Zelfs haar moeder had gezegd dat ze hem leuk vond, maar ze had er natuurlijk wel weer gelijk de klad op gegooid door Chantal er vooral nog een keer op te wijzen dat het dragen van een helm verplicht zou worden. Nu hoefde het gelukkig nog niet en Chantal was trots op haar laatste aanwinst; helemaal zelf betaald en bij elkaar gespaard  van haar eerste salarissen. Perry zou hem vast prachtig vinden en als ze het dorst, zou ze hem ook nog aan Anders laten zien.
Toen Chantal bovenkwam, zag ze gelijk dat ze absoluut de verkeerde dag had gekozen om haar nieuwe brommer te showen. Perry en Anders waren in gesprek met een andere man, die Chantal niet kende. “Ha,” zei Anders, “goed dat je er bent. Kan jij voor ons even koffie pakken?” Chantal glimlachte een keertje plichtmatig vriendelijk en ging gelijk maar koffie zetten. Ze pakte een blaadje en deed er gelijk voor iedereen een speculaasje bij.  Toen ze terugkwam met de koffie bedankte Anders haar. “Ik zal je gelijk even voorstellen. Dit is Wim van Wijchen.” Chantal gaf de man een hand. “En dit is onze Chantal,” stelde Anders haar nu voor aan Wim van Wijchen. De mannen stonden op en gingen tot Chantals heimelijke ergernis in de aparte kamer zitten. Na al die maanden gingen Perry en Anders nog steeds samen overleggen zonder dat zij blijkbaar van alles mocht horen.
Dit keer bleef Chantals ergernis in ieder geval in tijd beperkt, want de mannen waren er blijkbaar al zo goed als uit. Door het glazen raam zag ze hoe Perry met wat papieren stond te wapperen, maar dat was natuurlijk weer meer om zich ook een figuur te geven. Anders en die Wim gaven elkaar een hand. Ze waren het blijkbaar ergens over eens geworden. Nou ja, wat kon het haar ook schelen? Toen de mannen weer terugkwamen in het kantoor ruimde Perry de papieren wel gelijk op in de kluis. Dat deed hij normaal nooit en het bevestigde voor Chantal dat ze weer heel erg was buitengesloten. Zonder te proberen haar mokken al te zeer te verbergen, ging ze verder met die boekhouding. Ze vroeg zich af of die Wim niet in drugs deed; hij zag er onguur genoeg voor uit. “Volgens mij is alles geregeld,” zei Wim en hij liep al naar de deur toen hij Chantal blijkbaar alsnog opmerkte. Hij gebaarde naar haar en keek vragend naar Perry en Anders, maar voor Perry ook maar iets had kunnen vinden, schudde Anders al gedecideerd zijn hoofd. Wim maakte een half ironisch en half verontschuldigend gebaar en vertrok toen zichtbaar niet onder de indruk. “Ik spreek jullie,” riep hij nog vrolijk tegen de achterblijvers en Chantal gaf hij een volkomen ongepast en ongevraagd kushandje. Chantal wachtte even tot Wim de deur echt dicht had gedaan. “Wat wilde die kerel?” vroeg ze wantrouwig. “Een zakenrelatie,” zei Anders neutraal. “Ja,” zei Chantal geërgerd, “dat begrijp ik ook nog wel. Alleen waarom wees hij naar mij?” Anders haalde zijn schouders op. “Geen idee,” zei hij met een uitgestreken gezicht, “ik zag het niet.” Chantals verontwaardiging kende geen grenzen. “Je knikte nota bene zelf van nee.” Anders haalde zijn schouders op. “Je knikt ‘ja’ en je schudt ‘nee,’” zei hij pedant en verder hij negeerde haar. Anders ging aan het bureau zitten dat hij altijd gebruikte tijdens zijn korte bezoeken. Chantal keek naar Perry en zag dat deze kleurde, maar ook hij hield verder zijn mond. Het was nu voor haar in ieder geval duidelijk dat ze zich geen dingen in haar hoofd haalde. Alleen was het blijkbaar allemaal geheim. Omdat Chantal, zelfs van Anders niet alles wilde nemen, bleef ze de rest van de ochtend zwijgend doorwerken. Perry vond het allemaal zichtbaar vervelend, maar Anders zat ondertussen doodgemoedereerd lekker in het Engels en Duits te bellen en Chantal vroeg zich af of hij er eigenlijk wel erg in had dat hij dood werd gezwegen. “Dame en heer,” zei Anders toen hij opstond, “ik ga nog eens proberen om wat wijsheid in mijn leerlingen te pompen.” Hij groette vriendelijk, maar Chantal had natuurlijk het liefst helemaal niet gereageerd, maar hoe je het ook wende of keerde; Anders bleef uiteindelijk wel haar baas. Ze bracht haar groet terug tot een soort grom, die aan Anders een geamuseerd glimlachje ontlokte. De rest van de dag werkte Chantal stug door, wat er wel voor zorgde dat alle rekeningen al aan het einde van de middag af waren, maar ook dat Perry steeds moeilijker ging kijken.
Dat Chantals gedrag zelfs Anders niet was ontgaan, bleek pas de volgende week. Chantal had zich er bij neergelegd dat ze regelmatig buitengesloten zou worden en gezien haar zeer bescheiden functie was dat niet eens zo gek en het humeur had zich alweer de volgende dag hersteld. Anders was laat die dag. “Ik had eerst nog even andere verplichtingen,” zei hij bij zijn binnenkomst in het algemeen, maar natuurlijk vooral tegen Perry.  Chantal zag het witte doosje pas toen Anders het op haar bureau neerzette. Hij gaf haar een knipoog. “Omdat het in het leven niet altijd gaat, zoals je wilt.” Chantal keek een beetje moeilijk. Het was niet gemakkelijk om je bij deze man een houding te geven. Daarna ging hij op zijn gemak koffie halen. Perry was in het hele verhaal niet meer dan een toeschouwer geweest. Chantal opende het doosje; er zaten bonbons in. Om te laten zien dat ze ook niet helemaal van de straat was, ging ze voor Perry en haar zelf ook koffie halen. “Willen jullie een bonbonnetje?” vroeg ze. “Ze komen zo te zien van een hele dure Kralingse bakker.” Anders schoot in de lach en knikte goedkeurend. Tot Chantals ergernis zette hij zijn ‘docentenblik’ weer op. Ze had het idee dat ze ook nu weer op examen was. Dan was het natuurlijk leuk als je ook nog slaagde, maar echt ontspannen werd het nooit. “Nou,” zei Anders, “graag.”  Hij pakte een klein exemplaar. Perry, die op dit gebied blijkbaar ook wist hoe het hoorde, deed hetzelfde en daardoor bleef de grote witte keurig in het midden voor Chantal liggen. Nu het ijs tussen haar en Anders weer was gebroken, ging ze tamelijk opgeruimd de laatste rekeningen voor vandaag inboeken.  In de middag besloot Chantal het toch maar gewoon te vragen. “Moet jij geen les gaan geven?” vroeg ze aan Anders. “Herfstvakantie,” antwoordde deze zonder op te kijken. Het was Chantal helemaal ontgaan. “Ik ben net een kind,” stelde Anders zelfgenoegzaam vast, “iedere schoolvakantie wil ik altijd gelijk vieren. Zullen we aan het einde van de middag met zijn drieën wat gaan drinken?”  Chantal wilde al iets improviseren om nee te zeggen toen ze bedacht dat ze inmiddels een grote meid van zeventien was en best wel een keertje wat met collega’s kon gaan drinken. Ze had nu weliswaar geen herfstvakantie meer, maar er waren ook voordelen aan werken.
Cafe de Postiljon was nou niet de hipste tent die Chantal zich voor kon stellen, maar het was dichtbij Roinco en ze had begrepen dat Anders en Perry daar wel vaker kwamen. “Allemaal een biertje?” vroeg Perry en zonder een antwoord af te wachten, liep hij gelijk naar de bar. “Heb je het een beetje naar je zin bij ons?” vroeg Anders aan Chantal. “Nu wel,” zei Chantal en ze meende het. “Eerst niet?” vroeg Anders. Chantal kon zich wel voor haar hoofd slaan. Als ze nou gewoon ‘ja’ had gezegd, was er niets aan de hand geweest. “Nou ja,” zei ze om tijd te winnen. Anders was weer een en al aandacht. Er kwam blijkbaar weer een mondeling aan. “Zal ik het voor je invullen?” vroeg Anders vriendelijk. Zonder haar antwoord af te wachten, ging hij verder. “Nu Perry niet meer zo opdringerig is, valt het bij ons best mee.” Chantal antwoordde niet, maar haar gezicht sprak blijkbaar boekdelen. “Perry is helemaal geen onaardige vent,” ging Anders verder, “maar als je als dertigjarige nog bij je moeder woont……” Hij maakte zijn zin niet af, maar dit keer sprak ook zijn gezicht boekdelen. “Ik heb het daar uitgebreid over gehad met Perry en ik denk dat hij zich nu verder keurig gedraagt, maar als het anders is, moet je het me laten weten.” Chantal knikte keer; Perry was nu hij zich inderdaad gedroeg eigenlijk best een geschikte kerel. Voor ze het er verder over konden hebben, was het lijdend voorwerp van hun gesprek alweer terug met drie bier. “gezellig,” zei Perry en het was duidelijk dat hij het meende.
Gezellig of niet; om half zes vertrok Perry naar huis. “Anders moet zijn moeder wachten met eten,” zei Anders droog toen Perry toch wel wat erg gehaast vertrok. Eigenlijk moest Chantal ook naar huis, maar nu ze een keer ‘gezellig’ alleen was met Anders was dat haar wel een ruzie met haar moeder waard. Ze zou haar moeder gewoon vertellen dat ze moest overwerken en dat ze was vergeten om te bellen. “Nog een biertje?” stelde Anders voor. Chantal knikte dat ze dat een erg goed idee vond. Om vooral te laten zien dat ze zich in de materie had verdiept, vroeg Chantal aan Anders hoe hij zo bij Roinco verzeild was geraakt. Hij had toch zelf niet zoveel van een parlevinker. “Natuurlijk niet,” vertelde Anders, “ik kom eigenlijk uit de chocola.”  Perry had natuurlijk al weleens zoiets verteld, maar het leek Chantal heerlijk om het ook uit Anders’ eigen mond te horen. Anders vertelde hoe zijn grootvader zijn eigen chocoladefabriek was begonnen en zijn producten via banketbakkers had weggezet. “Uiteindelijk heeft hij ook nog belangen in verschillende banketbakkers genomen.” Chantal knikte een keer bedachtzaam. “Toevallig ook in Kralingen?” vroeg ze quasi nonchalant. “Ja,” zei Anders een beetje nijdig, “maar ik heb die bonbons heus niet tegen inkoopsprijs gekregen.”  Omdat het nu toch gezellig was en Chantal eigenlijk nog steeds brandde van nieuwsgierigheid besloot het nu toch maar eens te vragen. “Is het nog wat geworden met die Willem van Wijchen?” Anders schoot in de lach. Chantal begreep nu ook wel dat haar ‘subtiele’ aanpak niet echt een succes was. “Ja hoor,” zei Anders, “het allemaal goed afgelopen.”  Chantal had Anders het liefst een klap gegeven. “Nou weet ik nog niets,” mokte ze.  “Ach,” zei Anders, “zoveel kwaad kan het ook allemaal niet. Ik denk er over om een film te financieren.” Chantal ging er helemaal rechtop voor zitten. “Voorlopig is het allemaal nog niet zeker hoor,” zei Anders. Ondanks Anders’ relativeringen vond Chantal het razend interessant. Wie kende nou iemand die echt een film produceerde. “Er staat nog niets vast,” temperde Anders verder Chantals enthousiasme.  “Willem, Perry en ik hebben een bedrijfje opgericht en nu gaan we verder. Eigenlijk is het meer een hobby.” Nu begreep Chantal opeens waarom Perry zo paniekerig een aantal brieven opeens had opgeborgen. “De Kosmosfilmmaatschappij,” zei Chantal. Nu was het Anders’ beurt om verbaasd te kijken. “Hoe weet jij dat?” vroeg hij. “Perry had een paar brieven laten liggen,” zei Chantal, “en voor ik de rest kon lezen, haalde hij ze al weg, maar het briefhoofd kon ik nog wel lezen.”  Anders maakte een berustend gebaar. “Perry,” zei hij op een toon alsof dat zo ongeveer alles verklaarde. “hebben jullie al een verhaal?” vroeg Chantal. “Beter nog: hebben jullie al een hoofdrolspeelster?” Anders glimlachte een keer. “Aan het verhaal wordt gewerkt. Dat schrijft Willem zelf.”  Chantal vond het wel vervelend dat Anders niet doorging op haar vraag over de hoofdrol. “En de hoofdrol?” vroeg ze daarom nog maar een keer. “Ik denk, Willem een beetje kennende, dat het best een spannende film kan worden en dan heb ik jou liever niet in de hoofdrol,” zei Anders. “Een soort Turks fruit,” begreep Chantal. Die film had ze weliswaar nog nooit gezien, maar als zelfs maar de helft van de verhalen waar was, dan was dat in ieder geval een spannende film. “Zoiets,” zei Anders met een vage glimlach. Chantal besloot voorlopig niet verder aan te dringen, maar ze wist zeker dat hier het laatste woord nog niet over was gezegd. “Hoe oud ben je eigenlijk?” vroeg Anders. “Zeventien,” antwoordde Chantal. “Oh,’ zei Anders, “ik dacht dat je pas zestien was.”
“Omdat ik pas van de MAVO kom,” begreep Chantal, “maar ik ben een keertje blijven zitten.” Anders trok zijn wenkbrauwen op. “Ja,” snauwde Chantal fel, “op de MAVO blijven ook wel eens mensen zitten.” Anders keek neutraal voor zich. Het was zo duidelijk dat dat was wat Anders had bedoeld. “Nee,” zei Anders vaag, maar hij nam daarna maar snel een slok van zijn bier. Chantal keek stuurs voor zich. “Stop met mokken,” zei Anders met grote stelligheid. Chantal deed haar best te gehoorzamen, maar het koste haar moeite. “En die hoofdrol?’ vroeg ze nog maar een keer nu Anders zich hopelijk toch wel een beetje schuldig voelde. “Nee,” zei Anders, “of je nu zestien of zelfs helemaal zeventien bent; dat lijkt me geen goed idee.” Chantal probeerde niet te mokken, maar toch… “Je bent m’n vader niet,” zei ze. “Nee,” zei Anders vooral geamuseerd, “maar wel je baas en de financier van deze film.” Chantal moest toegeven dat hij daar wel een punt had. Anders van zijn kant had duidelijk ook geen zin in ruzie. “We drinken nog wat,’ zei hij vriendelijk, “en dan ga jij als de wiedeweerga naar huis.” Chantal dronk snel haar glas leeg. “Maar,” vulde Anders nu pas aan, “je krijgt geen bier meer, want ook al ben je dan zeventien: je moet nog wel met de brommer naar huis. Wat wil je drinken?” Een ding wist Chantal zeker: ze ging nooit meer iets drinken met een leraar, ook al hij dat dan maar parttime. “Doe maar cola,” antwoordde ze berustend.

VII

Terwijl Chantal zich bij Roinco inmiddels bezig hield met de inkoop van de chocoladeboter, gegarandeerd vijftien procent cacao , en de jam, gegarandeerd dertig procent vruchten en altijd echte Nederlandse bietsuiker, leefde Perry zich helemaal in in zijn nieuwe rol als toekomstig succesvol filmproducent. Vooral van de audities stelde hij zich bijzonder veel voor. “Daar komen natuurlijk de mooiste vrouwen op af,” zei hij keer op keer verlekkerd tegen Chantal, die daar toch wel een beetje het lazarus van kreeg. Het kon haar geen reet schelen of er een leuke vrouw de hoofdrol zou krijgen. Zij mocht in ieder geval niet meedoen; daar was Anders onverbiddelijk in geweest. “Als ik eenmaal achttien ben?” had ze nog gevraagd. “Dan ook niet,” had Anders geantwoord en daarmee was in ieder geval voor hem de kous af.
De eerste audities waren op zaterdag en zouden tot Chantals verbazing gewoon bij Roinco worden gehouden. “Leuk,” zei Chantal, “dan kom ik ook.” Perry keek moeilijk. “Ik geloof niet dat dat de bedoeling is,” zei hij, maar Chantal liet hem lekker kletsen. “Wie zitten er eigenlijk in de jury?” Met die vraag won Perry’s ijdelheid het toch weer van zijn voorzichtigheid. “Nou,” zei hij met een zwaarwichtigheid die Chantal lang niet van hem had gehoord, “Willem natuurlijk, Anders en ik.” Chantal liet het er verder bij. Ze schatte zo in dat als ze om een uur of tien kwam, ze wel redelijk op tijd zou zijn.
Anders had wel even geërgerd opgekeken toen Chantal toch tamelijk onuitgenodigd binnenstapte, maar hij had er verder geen halszaak van gemaakt. Eigenlijk interesseerde het hem geen reet wat ze deed, stelde Chantal een beetje teleurgesteld vast. De eerste dame kwam inderdaad, zoals Chantal had verwacht om ongeveer kwart over tien. Ze had er eigenlijk om tien uur moeten zijn, maar ze had het in eerste instantie niet kunnen vinden.  Met haar zwaar geblondeerde haar en vette accent deed ze Chantal eerder aan een hoer denken dan aan een actrice. In slecht Nederlands vertelde ze dat ze eigenlijk Maria heette, maar optrad onder naam Pavlova. Verder had ze inderdaad ervaring met  film, maar dan vooral in Hamburg. En wat zeker ook belangrijk was; ze stond echt overal voor open.  Ze lachte nog een keer veelbelovend naar alle drie de mannen, negeerde Chantal en vertrok daarna, na haar naam en telefoonnummer op een papiertje te hebben geschreven, op de meest ordinaire witte pumps die Chantal ooit had gezien. “Nu je er toch bent," zei Anders, “kan je net zo goed gelijk wat aantekeningen maken.”  De mannen keken elkaar aan. “Ze had zeker pluspunten,” zei Perry met een grijns. Wim keek vooral zorgelijk. “Ik weet het niet,” zei hij, “dat accent wordt niks.” Perry wuifde het weg. “In Hamburg heeft ze toch ook gewerkt,” bracht hij er tegenin. “Ja,” zei Willem, “maar daar houden ze van Poolse hoeren. Dat geeft ze toch een beetje het idee dat ze de oorlog hebben gewonnen.” Anders keek nadenkend naar de punten van zijn schoenen. “Wat moet ze nou helemaal zeggen,” zei Perry. “Iek koem! Is toch meer dan genoeg.” Het was duidelijk dat Willem zich aan Perry ergerde, want hij keek naar Anders voor steun, maar die leek nog steeds in gedachten verzonken. “Ze zag er uit als een Russische hoer,” zei Chantal. “Een Poolse,” verbeterde Anders haar, “maar verder klopt het.” Wim was zichtbaar blij met de interventie van Anders. “Laten we de rest even afwachten,’ zei hij, “maar ik heb liever een andere kandidaat.”
De volgende kandidaat was Loes en kwam uit België. Ze had haar vriend meegebracht, die ze voorstelde als Jean. Ongevraagd vertelde ze alvast overal voor in te zijn en dat gold ook in ruime mate voor Jean, de zelf vooral naturel dom voor zich uit keek. “Voor we verder gaan,” zei Wim, die blijkbaar de meeste ervaring in dit soort audities had, “we willen nadrukkelijk alleen met u spreken. Uw vriend kan natuurlijk beneden wachten.” Jean keek hulpbehoevend naar Loes, maar die gebaarde dat hij wel even in de auto kon wachten. Jean zelf was echter nog niet zo ver; hij bekeek het gezelschap met groot wantrouwen. “Ga nou maar,” zei Loes. “Ik wacht wel beneden,"  zei Jean uiteindelijk dreigend, “in de deur.” Toen Jean uiteindelijk vol tegenzin was vertrokken en Chantal achter hem in ieder geval de deur van het kantoortje had dichtgedaan, kon het gesprek alsnog beginnen.  “Hij is nogal bezorgd,” zei Wim om het ijs te breken. Loes schoot in de lach. “Nee hoor,” zei ze, “hij is gewoon jaloers als ik op de set ben. Zelfs bij zo’n gesprek als dit stelt hij zich van alles voor.”  Loes bleek minder filmervaring te hebben dan Pavlova en zag zich ook verder meer als een amateur en liefhebber. Chantal hoorde het allemaal met stijgende verbazing aan. Ze merkte nu voor het eerst dat de opvoeding door haar moeder ook voordelen had. Omdat haar moeder altijd riep: “stel je niet aan!” was het verbergen van emoties en onzekerheid voor Chantal een tweede natuur geworden. Loes hoopte wel dat het allemaal een beetje met klasse uitgevoerd zou worden, want ze had een hekel aan die goedkope rommel. Vooral Wim knikte met overgave. Hij was het er blijkbaar helemaal mee eens.
Na Loes was er gelukkig even tijd voor een pauze. “Leuke meid,” stelde Wim vast, “maar geloof me, daar heb ik ervaring mee, met die gozer krijgen we gezeik. In het begin vinden ze alles leuk en spannend, maar uiteindelijk gaan ze gewoon overdwars en kiest zij toch voor hem en niet voor een carrière bij de film.” Chantal stond stilletjes op om koffie te halen, maar Anders, die blijkbaar toch al geërgerd was over haar onverwachte komst, besloot haar daar niet mee te laten komen.  “Wat vind jij?” vroeg hij kil aan Chantal. “Ikke..,” zei Chantal, “… ik heb echt geen idee.”  Natuurlijk had ze inmiddels wel een idee, maar dat werd ruimschoots overschaduwd door het feit dat ze eigenlijk alleen maar spijt had dat ze deze zaterdagochtend niet lekker met haar moeder naar de markt op het Afrikaanderplein was gegaan. “Nu je er toch bent, willen we ook je mening wel horen,” zei Anders. Chantal zag dat Perry op punt stond wat te zeggen, maar na een blik van Anders hield hij zijn mond en kleurde als een schooljongen. “Loes lijkt met leuker dan die Russin,” zei Chantal snel. “Poolse,” verbeterde Anders haar opnieuw. “Ja, ja,” zei Wim, die er blijkbaar ook genoeg van had hoe Anders met haar omging, “ik ben het helemaal met je eens, maar het blijft een amateur en juist dat maakt ze leuk en fris, maar het geeft ook altijd gezeik.”
Mindy zag er uit als dertien. “Hoe oud ben je?” vroeg Anders toen ze binnenkwam. “Negentien,” antwoordde het meisje. Chantal zag aan Anders dat hij moeite had om dat te geloven. “Weet je dat zeker?” vroeg hij wantrouwig. Mindy knikte ijverig, maar ook volgens Chantal niet helemaal overtuigend. “Heb je je paspoort bij je?” vroeg Anders. “Nee,” zei Mindy kleintjes. Wim, die op dit gebied Anders’ onverwachts strenge moraal leek te delen, keek ook bedenkelijk. “De volgende keer,” zei hij, “als er een volgende keer komt natuurlijk, moet je wel je paspoort meenemen.” Mindy beloofde het. Mindy had vooral op de advertentie gereageerd voor het geld. Ze had een paar honderd gulden schuld waar haar ouders niets vanaf wisten en die hoopte ze door in een film op te treden, af te kunnen lossen. Toen ze vertrokken was, velde Anders in een keer het oordeel. “Die niet,” zei hij gedecideerd. “Dat vind ik te snel,” zei Wim, “ze heeft echt de ideale uitstraling voor wat ik in gedachten heb. Alleen ze moet wel daadwerkelijk negentien zijn.” Anders haalde wat bokkig zijn schouders op. Ze doet hem vast aan een van zijn leerlingen denken, dacht Chantal nijdig. Vast eentje, die wel heel goed was op haar mondeling.
Delilah was voor Chantal een beetje een tegenvaller. Tot Chantals verbazing heette ze echt Delilah en ondanks dat zag ze er vooral uit alsof ze zo uit de klei was getrokken en daarna op een dieet van melk en vooral veel boter was grootgebracht. De daardoor ontstane ronde vormen leken Delilah dan weer totaal niet te hinderen. Door de geringe lengte van haar rokje en de diepte van haar colleté bleef er weinig te raden over. Vooral Perry liet zich dat natuurlijk, heel voorspelbaar, niet ontgaan. Delilah wilde graag actrice worden, ondanks haar gebrek aan opleiding op dat gebied en daarom was ze, naar eigen zeggen ‘voorlopig,’ niet kieskeurig in haar rollen. Zolang het maar ‘mooi’ gefilmd was, stond ze voor heel veel open. Dat laatste bleek net als bij het vergelijkbare eerdere pleidooi van Loes vooral op instemming van Wim te kunnen rekenen.
Na Delilah was de koek voor vandaag op. Jasmijn uit Franeker had al eerder gebeld dat ze toch wel heel erg tegen de reisafstand met de trein opzag en ze kon toch moeilijk aan haar vader vragen haar te brengen. Meer vrouwen hadden op de eerste advertentie nu eenmaal niet gereageerd. “Het valt me mee,” zei Anders bedachtzaam. “Het valt altijd mee,’ zei Wim een beetje cynisch, “er zijn genoeg avonturiers of mensen met geldproblemen in dit land. Alleen valt het uiteindelijk altijd weer tegen als puntje bij paaltje komt.” Chantal schoot in de lach door Wims wel erg passende beeldspraak.  Dat had ze beter niet kunnen doen, want het zorgde er voor dat Anders zich weer van haar aanwezigheid bewust was. “Heb jij haar uitgenodigd?” vroeg hij aan Perry. “Nee, natuurlijk niet,” zei die snel. “Ze is hier zomaar op haar vrije zaterdag," begreep Anders. Voor Perry daar nog iets tegenin kon brengen, gebaarde Anders hem om zijn mond te houden. “Het klopt hoor,” zei Chantal kleintjes, “ik heb wel iets van Perry gehoord, maar verder was ik vooral nieuwsgierig.” Anders haalde zijn schouders op. Er was nu toch niets meer aan te doen. “We gaan een artistieke film maken,” zei Perry. “We gaan vooral een mooie film maken,” vulde Wim aan, “iets met stijl en klasse.” Anders keek Chantal aan. “Laten we het daar maar op houden,” zei hij mild ironisch, “maar je begrijpt nu vast wel waarom ik voor jou geen hoofdrol in gedachten had.” Chantal begreep het nu maar al te goed. “De andere kant is wel,” stelde Anders pragmatisch vast, “dat we nu niet meer naar een assistente voor Wim hoeven te zoeken. Die heeft zich net vrijwillig met haar lange nieuwsgierige neus gemeld.” Chantal was al lang blij dat het hierbij bleef. Ze stond op om voor iedereen koffie te maken. “De uren krijg je natuurlijk gewoon betaald,” zei Anders vriendelijk, “maar als ik merk dat je dit doorvertelt, ontsla ik je op staande voet.” Het viel Chantal op dat Anders op zulke momenten niet eens van toon veranderde, maar de boodschap was toch wel heel erg duidelijk.
Terwijl de mannen een broodje zaten te eten, Chantal had zich meer voorgesteld van de filmwereld, las zij het script maar even door dat Wim haar had gegeven. Het was niet echt spannend. Zoiets had zij ook wel met haar MAVO4 kunnen schrijven. Marcellina, wie verzon zo’n naam? was volgens het script een moderne vrije vrouw zonder taboes.  Alleen had ze moeite met het krijgen van een orgasme en daarom ging ze op zoek naar iemand, die haar een orgasme zou kunnen bezorgen. Dit simpele gegeven was de basis voor een aantal seksscènes waarbij  Marcellina het hele palet aan mogelijkheden afwerkte. De verschillende mogelijkheden had Wim er met pen bijgezet. Zo waren er de opties: ‘neger,’ ‘vrouw-vrouw,’ ‘twee mannen’ en ‘sadistische seks, dominant en onderdanig.’ Toch een beetje verlegen met haar nieuwe rol van assistente vroeg ze voorzichtig: “welke opties gaan het worden?” Wim haalde zijn schouders op. “We zien wel,” zei hij laconiek, “waar we spelers of budget voor hebben.” Zelfs Chantal, nog maar heel kort in de filmbranche leek het een erg ontspannen manier van werken.
Het bleek al snel dat eigenlijk al het werk verder op Wims schouders terecht kwam. Hij moest alleen maar de geschikte ‘acteurs’ uit zijn eigen netwerk verzamelen en geschikte locaties uitzoeken. Anders en Perry hadden zich alleen het genoegen om de hoofdrolspeler zelf uit te kunnen zoeken, niet laten ontnemen. Omdat Perry zijn moeder nog naar de kapper moest brengen en Wim nog meer dan genoeg te doen had, gingen beiden er vrij snel vandoor. Chantal pakte haar jas en wilde met de mannen meegaan. “Blijf jij nog even,” zei Anders zonder op te kijken tegen Chantal. Perry knikte nog een keer bemoedigend naar haar, maar maakte daarna snel dat hij wegkwam. Chantal was er nog steeds niet achter van wie hij banger was: zijn moeder of Anders. Ik krijg op mijn sodemieter, dacht Chantal. Ze bleef maar stil zitten tot Anders klaar was met een administratief werkje dat blijkbaar nu moest gebeuren en een eeuwigheid leek te duren. Toen Anders eindelijk klaar was, keek hij Chantal een beetje ironisch aan. “Soms," zei hij, “snap ik je niet. Ik probeer je hier buiten te houden en jij stormt hier ongevraagd binnen.” Chantal vond het wel een erg dramatische omschrijving van de gebeurtenissen, want ze was heel voorzichtig, eerder iets timide, het kantoor binnengekomen. “Volgens jullie waren jullie met een film bezig en ik wilde graag meedoen,” zei Chantal. “Denk je dat het leuk is om op te groeien in Rotterdam Zuid met alleen een Mavodiploma?” “MAVO4,” zei Anders ironisch. Chantal wist nu zeker dat ze hem haatte. “Ach,” zei Anders, “toevallig weet ik van bij ons op school dat ze de MAVO3 gaan afschaffen.” Chantal stond op. Als ze toch werd ontslagen, hoefde ze in ieder geval ook niet meer alles te pikken. “Denk je dat je kansen in Rotterdam Zuid of waar dan ook, ook maar iets groter worden als je in een film van Wim speelt?” vroeg Anders. “Ik wist toch helemaal niet dat het zo’n soort film moest gaan worden,” snauwde Chantal, ‘Perry praat er over alsof het de nieuwe Marike van Nieumeghen moet worden en jij had het zelf over Turks Fruit.”
“Nee,” verbeterde Anders, “daar had jij het over en ik sprak het alleen niet tegen. Trouwens, heb jij Marike van Nieumeghen gezien?”
“Met school,” zei Chantal. “Wat vond je er van?” vroeg Anders. “Eigenlijk vond ik hem wel aardig,” zei Chantal, “maar dat dorst ik niet te zeggen. Dan hadden ze me op school allemaal uitgelachen.” Anders schoot in de lach. “Als het je een troost is; zo zijn mijn leerlingen ook.” Chantal leunde met haar hoofd op haar handen. “Waarom zit ik hier eigenlijk ruzie te maken met een zeventienjarige?” vroeg Anders, maar Chantal geloofde niet dat hij daadwerkelijk een antwoord  verwachtte. “Mag ik iets vragen?” vroeg Chantal. “Waarom houd jij je met zoiets bezig?” Anders lachte een keer schamper, maar Chantal had sterk de indruk dat hij in dit geval meer om zichzelf lachte dan dat hij haar uit lachte. “Iets wat jou niet aangaat,” zei Anders. Soms vroeg Chantal wat zich allemaal in dat hoofd van Anders afspeelde. Haar moeder riep altijd, vooral om zichzelf te overtuigen, dat geld niet gelukkig maakte, maar als Chantal Anders soms zo bezig zag, geloofde ze het nog ook. “Laten we maar wat gaan drinken,” zei Anders. Chantal stond gehoorzaam op en volgde  hem naar buiten. “Zien we elkaar bij de Postiljon?” vroeg Anders toen hij in zijn auto stapte. Chantal keek blijkbaar wat hulpeloos. “Wat is er?” vroeg Anders. “Ik ben met de bus,” zei ze. “Nou,” zei Anders, “stap dan maar in.”
“Volgens mij zijn we de postiljon net voorbij gereden,” zei Chantal. “Ja,” zei Anders die  nu weer helemaal zijn gereserveerde zelf was, “maar als je toch niet op die Vespa van je bent, kan ik je net zo goed thuisbrengen.” Klootzak, dacht Chantal. Tot zover Anders’ zorgzame fase. “Jij mag het zeggen,” zei Anders, “Hoek van Holland of het Kralingse Bos?” Chantal schoot in de lach. “Ik dacht dat je me thuis wilde brengen?” Anders keek haar wat ironisch aan. “Maak je maar geen zorgen,” zei hij, “dat doe ik daarna.” Chantal maakte zich helemaal geen zorgen. Ze vroeg zich alleen af waar ze al die aandacht en bezorgdheid aan had verdiend. Ik doe hem vast  echt aan een van zijn leerlingen denken, stelde Chantal vast, maar dit keer zonder rancune. “Waarom lach je?” vroeg Anders. “Let jij nou maar op de weg,” zei Chantal en ze was zelf verbaasd dat ze dat zomaar durfde.  Ze had het liefst haar hand op zijn knie gelegd, maar dat dorst ze dan weer niet. Anders liet het allemaal maar over zich heen komen. Als je zo de baas was als Anders, kon je veroorloven om soms mild te zijn, dacht Chantal. Ze merkte dat ze intens jaloers was op de vriendin van Anders. Die vrouw bofte maar.
Chantal was blij dat ze zelfs die ingewikkelde biefstuk met bot zonder al te veel kleurscheuren naar binnen had gekregen. Er was maar een keer een stukje vlees in haar kruis verdwenen, maar Anders had het niet gezien, of er voor gekozen om het niet te zien. “Hoe was het?” vroeg Anders aan haar. “Heerlijk,” zei Chantal naar waarheid. “Goed,” zei Anders, ‘dan gaan we nu over tot zaken. Welke van de dames heeft jouw voorkeur?” De vraag kwam voor Chantal weliswaar als een verrassing, maar over het antwoord had ze zo ongeveer de hele rit naar Hoek van Holland nagedacht. “Waarom nemen jullie Delilah niet?” vroeg ze. “Dat vroeg ik niet,” zei Anders, “ik vroeg welke wel.” Het was een wel erg flauw grapjes en Anders hield zijn mond. Als hij wilde, kon hij bijna overtuigend schuldbewust kijken. “Volgens mij sluit Delilah het beste aan bij wat mannen willen,” zei Chantal en ze wees naar haar eigen borsten en kont. Anders fronste een keer. “Misschien heb je gelijk,” zei hij, “het grote voordeel is dat ze niet zo’n sprekend gezicht had.” Chantal keek hem vragend aan. “Kijk maar naar de Barbie,” verklaarde Anders, “die heeft ook een heel neutraal gezicht en daarom kan ieder meisje daar haar eigen fantasie op loslaten.” Chantal vond het een wat scheve vergelijking, maar ze was maar wat trots dat Anders haar mening had gevraagd. “Misschien zou ik het toch zelf moeten doen,” zei ze plagerig. Anders negeerde haar. “Je negeert me,” stelde Chantal vast. “En dat is maar goed ook,” zei Anders. “Ik kan dat toevallig heel goed,” zei Chantal met meer stelligheid dan ze waar kon maken. “Denk je soms dat ik nog maagd ben?” Anders haalde zijn schouders op. “Ik weet(!) dat je zestien, sorry zeventien bent en daarmee is de kous af.” 
Chantal kwam er niet meer op terug. Voor iemand, die de films van Wim van Wijchen financierde, hield hij er op dit gebied merkwaardige principes op na. Pas na het ijs vond Chantal het tijd voor Plan B. Dat Anders er onontkoombare bezwaren tegen had, dat ze voor de camera liet zien wat ze zo allemaal kon, was misschien alleen maar lief, maar Chantal wilde nu wel een keer weten of hij die bezwaren ook zonder camera had. “Misschien heb je wel gelijk,” zei ze. Mannen gelijk geven was altijd een prima manier om het ijs te breken. Anders keek een beetje verbaasd, maar natuurlijk wel welwillend op. Iedere man, en dus ook Anders, vond het heerlijk om gelijk te krijgen. “Het zou inderdaad raar zijn als ik in zo’n film op zou treden.” Omdat Anders dat al lang vond, was hij niet echt onder de indruk van die opmerking.  “Eigenlijk is het gewoon heel lief van je,” vervolgde Chantal met een warme stem. Ze pakte Anders even bij zijn handen en kneep er zachtjes in. “Je bent lief.” Anders glimlachte terug en Chantal had sterk de indruk dat hij soms bijna teder naar haar keek. Hij streelde haar even langs haar wang, maar trok toen zijn hand terug, alsof ze onder stroom stond. Chantal sloeg haar ogen neer; dat deed het ook altijd goed. Die Anders was een moeilijke man, besloot Chantal. Tot ze achttien was, zou hij haar met geen vinger aanraken. “Vind je me niet leuk?” vroeg Chantal. “Natuurlijk wel,” zei Anders, ‘alleen een blinde zou jou niet leuk, maar…” Chantal vulde het zelf alvast maar aan: “Ik ben nu eenmaal pas zeventien.” Chantal glimlachte een keer en probeerde met verve de rol van vrouw van de wereld te spelen. Anders keek haar aan. “Ik vind je echt heel leuk,” zei hij, “en als je eenmaal achttien bent…” Hij maakte zijn zin niet af.
In de auto kroop Chantal tegen Anders aan. “Nou, nou,” zei Anders. “Voorlopig kan ik dat nog zeker acht maanden veilig doen,” antwoordde Chantal plagerig. Anders keek wel een keertje moeilijk, maar hij liet Chantal gewoon lekker tegen hem aan liggen. “Ik vind je lief,” zei Anders na een tijdje, “maar als we niet onder aan de dijk willen eindigen, moet je nu toch weer tenminste een beetje op je eigen stoel gaan zitten.” Chantal schoot in de lach. “Het is mijn leeftijd;  het is de auto; ik ben vast heel lelijk.” Anders liet haar maar gewoon een beetje betijen. Het viel Chantal trouwens wel op dat Anders moeite met haar leeftijd had, niet graag wilde sterven tijdens een auto-ongeluk, maar dat hij het bestaan van zijn vriendin niet noemde. Dat bood in ieder geval perspectieven. Zo’n oude taart moest ze toch wel kunnen verslaan.

VIII

Perry was die maandag vooral blij dat hij Chantal überhaupt zag verschijnen. “Ik dacht…” Chantal keek hem stralend aan. “Je dacht dat ik ontslagen was,” zei ze, “maar niets van dat alles; het was juist heel gezellig.” Perry hoorde haar enthousiaste verhalen tamelijk gelaten aan. “Alleen,” zei Chantal na een tijdje, “nou begrijp ik nog steeds niet waarom jullie aan zo’n project zijn begonnen.” Perry ging er een keer lekker voor zitten. “Het is eigenlijk een hobbyproject van Anders,” zei Perry, “soms heeft hij zo zijn duistere kantjes.” Chantal schoot in de lach. “Kom op,” zei ze, “dit zijn wel de seventies. Zo’n filmpje moet toch kunnen.” Soms kon die jongen zo ouderwets zijn. “Pas maar op,” zei Perry, hij heeft ook zo zijn duistere kantjes, maar daar kom je bij die film nog wel achter. Wees trouwens inderdaad maar blij dat je niet meespeelt.” Chantal vond het weer van die typische interessantdoenerij van Perry. Chantal vond zichzelf een redelijke mensen- of in ieder geval mannenkenner en Anders was een schatje; dat kon niet anders.
Na blijkbaar nog wat overleg hadden Wim en Anders besloten om voorlopig verder te gaan met Mindy en Delilah. Het was duidelijk een compromis, want ook nu Mindy haar paspoort had meegenomen en blijkbaar inderdaad negentien was, had Anders nog steeds zijn bedenkingen. Het was ook duidelijk dat Delilah niet echt de eerste keus van Wim was. Maar omdat het Wims ervaring was dat er altijd wel mensen afvielen, konden ze beter te veel dan te weinig actrices hebben. Om diezelfde reden werd Loes ook nog steeds aan het lijntje gehouden. Alleen Pavlova of  Maria was al na de eerste ronde afgevallen. Toen Wim haar had gebeld met het droeve nieuws had ze hem een Arsloch genoemd. “Klootzak,” zei Anders. “Waarom dat nou weer?” vroeg Wim geïrriteerd. “Nee,” zei Anders, “Pavlova noemde je een klootzak.” Wim haalde zijn schouders op. Chantal had sterk de indruk dat hij wel ergere dingen was genoemd in zijn carrière als ‘cineast.’
Oorspronkelijk had Wim het idee gehad om de hoofdpersoon, wie dat dan ook mocht zijn,  in het begin vooral fietsend door de stad te filmen en haar zo van locatie naar locatie te voeren. Perry’s voorstel om allebei te dames gewoon in te huren, had het al eerder om budgettaire redenen niet gehaald.  Anders mocht dan goed in zijn geld zitten; hij zat er soms ook echt bovenop.  “Dat fietsen door de stad, lijkt dat niet erg op Turks Fruit?” had Chantal nog gevraagd. Nu ze de film alsnog in Het Filmhuis gezien, wilde ze dat laten weten ook. Wim had zijn schouders opgehaald. “Denk je dat Paul Verhoeven de enige is die mensen door de stad mag laten fietsen?” vroeg hij een beetje nijdig. Anders had niets gezegd. De technische problemen van filmen op straat bleken uiteindelijk toch te groot en zo zou de hoofdpersoon nu alleen maar een stukje over een dijk fietsen. “Wel langs een rivier,” zei Wim met grote stelligheid en omdat hij nogal aan dat detail hechtte, ging niemand daarover in discussie. Het aantal geschikte locaties bleek trouwens ook nogal tegen te vallen. Er waren natuurlijk meer dan genoeg mensen die hun slaapkamer ter beschikking wilden stellen tegen een beperkte vergoeding, maar zeker als je wat meer overzicht wilde hebben of gewoon een goede plek voor de camera lag het allemaal al veel ingewikkelder. Maar uiteindelijk had Wim na wat zoeken toch twee interessante locaties gevonden, maar op een er van, konden dan weer twee plekken worden gebruikt. “We mogen de schuur en de slaapkamer gebruiken,” zei Wim. “Een boerderij,” begreep Anders. “meer zat er niet in,” zei Wim. “Laat me raden,” zei Perry onverwachts gevat, “aan een dijk.” Wim keek hem een beetje misprijzend aan. “ook als dat niet het geval was, had ik die fietsende scene op de dijk toch willen filmen.” Chantal had soms bijna medelijden met Wim. Al zijn ideeën legden het uiteindelijk toch weer af tegen de harde realiteit.
Nu de locaties, de zeer uitgeklede versie van het oorspronkelijke script en bijna de keuze voor de hoofdrolspeelster vaststond, vond Anders blijkbaar dat hij zich genoeg met de totstandkoming van de film had bemoeid, want hij leek al zijn  interesse in het project te zijn verloren. Chantal begreep het wel: een chocoladefabriek, Roinco en ook nog parttime lesgeven, was ook best veel. Ze genoot er wel van als hij langskwam, want hij wist iedere keer opnieuw iets leuks te verzinnen. Omdat bonbons nu toch wel afgezaagd begon te worden, nam hij ook een keertje een fles parfum mee en zelfs een keer bloemen, maar omdat Chantal toen met de Vespa was, was dat in eerste instantie geen succes geweest. “Stom,” had Anders gezegd. “Nou ja, dan breng ik wel thuis.” Chantal verdacht hem er een moment van dat hij het daarop had aangelegd, maar hij keek zo oprecht onschuldig dat ze zich daarna weer schaamde voor haar eigen wantrouwen.
Chantal vond Bistro de Moriaan vooral donker en een beetje eng, maar dat wilde ze zeker niet laten blijken. “Gezellig,” zei Chantal daarom maar en ze hoopte dat het tenminste een beetje overtuigend overkwam. Een jongen, die waarschijnlijk niet veel ouder dan Chantal kwam de kaart brengen. Gelukkig stond er onder Franse tekst ook gewoon een Nederlandse vertaling. Op zich maakte die tekst het allemaal niet beter, want zowel slakken als kikkerbilletjes spraken haar nou niet echt aan. Anders, zag  haar blijkbaar worstelen. “Waarom neem je de krabcocktail niet?” vroeg hij vriendelijk. “Wat neem jij?” vroeg Chantal. “Ik denk de slakken,” zei Anders. “Dan neem ik die ook,” zei Chantal met meer bravoure dan ze daadwerkelijk voelde. “Weet je het zeker?” vroeg Anders. Chantal knikte, want nu ze ‘A’ had gezegd, moest ze ook ‘B’ zeggen. Soms wilde ze dat ze een minder grote mond had. “Vooraf twee keer de slakken,” bestelde Anders en daarmee was het onomkeerbaar geworden.  “Daarna twee keer de biefstuk en voor het dessert kijken we nog wel.” Chantal moest er om lachen. “Wat is er?” vroeg Anders. “Bij ons thuis,” zei Chantal, “noemen we dat gewoon toetje.” Anders keek wat moeilijk, maar liet het daarbij. 
De slakken vielen heel erg mee als je er niet te veel over nadacht en de biefstuk was heerlijk. “Nou ja,” zei Anders, “heb je al over je toetje nagedacht?” Chantal, wierp hem iets overmoedig geworden door haar tweede glas wijn een kushandje toe. “Zoek jij maar wat uit.” Anders kende de kaart waarschijnlijk uit zijn hoofd, want hij nam niet eens de moeite om nog een keer te kijken. “Twee keer crème brulee,” zei hij tegen de jongen toen die er langskwam. Het deed Chantal aan een soort cosmetica denken. Maar omdat de slakken ook waren meegevallen, liet ze het er maar bij.  "Dat is lekker," zei Chantal na de eerste voorzichtige hap. "Vast net zo lekker als jij" Het was zo vreselijk cliché dat Chantal al spijt had, dat ze het had gezegd, op hetzelfde moment dat ze het  had gezegd.  Anders keek haar geamuseerd aan. "Wat weet jij daar nou van?" Vroeg hij plagerig. "Ik ben heus geen maagd meer," antwoordde Chantal snibbig. Om nou weer te zeggen dat ze veel ervaring had, was ook overdreven, maar dat hoefde die arrogante kwast niet te weten. "Dat bedoel ik niet," antwoordde Anders rustig, "maar hoe weet jij nou hoe lekker ik ben. Misschien val ik wel verschrikkelijk tegen."  Chantal kon zich er maar weinig bij voorstellen. "Ik eet je op met huid en haar," zei ze, maar dat was ook wel en beetje te wijten aan de wijn. "We zullen zien," zei Anders bedachtzaam. "Pas maar op," wauwelde Chantal vrolijk verder, "ik blijf geen zeventien." Anders knikte instemmend. "Klinkt veelbelovend."  Hij lachte er wat onheilspellend bij. “Mij maak je niet bang,” zei Chantal vooral om zichzelf te overtuigen. “We zullen zien,” zei Anders, “maar zoals je zelf al zei: je wordt vanzelf achttien.”

IX

Perry keek wat moeilijk, maar als altijd hield hij zijn mond als Anders iets had besloten. “Dat is dan geregeld,” zei Anders. Hij glimlachte naar Chantal. “Ik kom je vrijdag om tien uur hier wel ophalen.” Chantal glom bijna van geluk, maar om Perry niet in een al te al te lastig pakket te brengen, dook ze gelijk weer met haar neus in de rekeningen. Wim had eindelijk de ideale locatie voor zijn film gevonden en Anders en Perry hadden hem al bekeken, maar  nu nam Anders Chantal nog een keer apart mee. Het was natuurlijk volkomen overbodig, maar Chantal genoot nu al van de gedachte van bijna een hele dag samen met Anders. In gedachten zag ze zich al samen ergens eten. Als ze eenmaal achttien was of hij die dwaze gedachten eindelijk eens uit zijn hoofd zou zetten, zou ze hem alle hoeken van zijn ongetwijfeld geweldige slaapkamer laten zien. Hij had gezegd er naar uit te kijken; hij had geen idee hoe zij er naar uitkeek.
De enige, die er problemen mee leken te hebben, waren Perry en Richard. Perry was op zijn eigen wat lompe manier inmiddels een lieve trouwe vriend geworden. Nadat Anders hem had verboden nog langer achter Chantal aan te zitten, had hij zich verder keurig gedragen. Richard was natuurlijk best een leuk vriendje en hij verdiende vooral door zijn vele overuren aardig, maar het bleef toch een jongen uit de haven, die met al zijn goede bedoelingen niet aan Anders kon tippen. “Je hebt een ander,” had hij al twee keer geroepen als Chantal hem bijna nonchalant zijn gang liet gaan. Het was natuurlijk allemaal wel leuk en zelfs ook nog wel lekker, maar Chantal was er met haar hart niet bij en als ze heel eerlijk was, ook niet met haar gedachten. Alleen Chantals moeder die wel het idee had dat de relatie, als je het überhaupt nog zo mocht noemen, tussen haar dochter en Richard langzaam aan het bekoelen was, vond het allemaal geweldig. Als ze had geweten wat de reden was, was ze waarschijnlijk doodgebleven, maar Chantal liet haar zalig onwetend.  Haar vader, die als het er op aan kwam, blijkbaar minder naïef was dan Chantal altijd had gedacht, had wel een paar keer bedenkelijk gekeken toen Chantal weer over moest werken, maar haar moeder was vooral trots dat haar dochter blijkbaar carrière aan het maken was, ook al was het dan bij Roinco.
“Volgens mij vind Perry het vervelend dat wij zo veel met elkaar optrekken,” zei Chantal. Ze was zo veel als mogelijk tegen Anders aangekropen, maar die vervelende nieuwe autogordels hielpen daar niet echt bij. “Klote dingen,” zei Chantal. “Helemaal niet,” zei Anders, “ze zitten in iedere nieuwe auto en zo hoort het ook.” Chantal vond het allemaal onzin en bemoeizucht. Op deze manier kon ze natuurlijk nooit zo dicht tegen Anders aankropen als ze had gewild. “Hij is jaloers,” stelde Anders, die Chantals andere onderwerp negeerde, vast. “Dat denk ik ook,” zei Chantal terwijl ze behaagzuchtig over haar stoel kroop. Hoewel Anders zijn best deed om vooral stoïcijns voor zich uit te kijken, zag Chantal tot haar genoegen dat ze met zulk gedrag toch gewoon Anders’ volledige aandacht had. Ze maakte die klote riem los en voor Anders kon protesteren, legde ze haar hoofd op zijn schoot. “Trut,” stelde Anders vast, maar in plaats van haar weg te duwen, legde hij zijn rechterhand voorzicht op Chantals hoofd en streelde haar wang. Met een intens genoegen stelde ze vast dat ze aan het winnen was. Binnenkort zou deze misplaatste Prinzipienreiter heus voor de bijl gaan. Hij deed wel zo koel, maar ondertussen voelde Chantal de spanning tussen hen toenemen.
“Ik dacht dat ze hier allemaal zo vreselijk Christelijk en netjes waren,” zei Chantal. “Ach,” zei Anders, “het stinkt niet.” Chantal tilde haar hoofd op van Anders’ schoot. “Wat stinkt niet?” vroeg ze verbaasd. “Geld,” antwoordde Anders droog. “Aan de andere kant weet ik dat ze er ook niet rijk van worden.” Er zit ook altijd een vorm van nieuwsgierigheid in.” Wim klaagde altijd over het feit dat hij te weinig geld had voor zijn films; er moest inderdaad ook een groot gedeelte hobbyisme in al die projecten zitten. “Doen ze het nou eigenlijk allemaal voor het geld?” vroeg Chantal, die zich tegelijkertijd weer overeind worstelde en in haar eigen autostoel ging zitten. “Geen idee,” zei Anders, “ik heb weleens het idee dat het bij een aantal juist andersom is. Eigenlijk doen ze het vooral voor de kick, maar ze zeggen dat ze het voor het geld doen. Andersom komt natuurlijk ook wel voor, maar  toch…. Veel acteurs en actrices doen het wel voor het geld, maar zeker die lui zo aan de rand.” Ja, dacht Chantal, maar ze hield die gedachte voor zich,  dat klopt. Anders was zelf, zonder dat hij zich daar misschien bewust van was, precies zo’n geval. Hij vond het diep in zijn hart heerlijk om te shockeren.
Terwijl Chantal nog zat na te genieten van haar eigen diepe inzicht in Anders’ diepere drijfveren, draaide Anders zijn auto het erf op onder aan de dijk. Chantal was in ieder geval blij voor Wim dat de boerderij onder aan een dijk lag aan de brede uitwaarden van de Lek. Dat gaf hem in ieder geval de kans om zijn zo gewenste fietsscene te filmen. In gedachten zag Chantal de hoofdpersoon, wie dat dan ook mocht zijn, tegen de wind in fietsen. Het zou een leuk begin van de film kunnen zijn. Ondertussen waren ze gestopt. Anders stapte uit en Chantal liep snel achter hem aan. De boer keek eerst wantrouwig naar de nieuwe bezoekers, maar toen hij Anders herkende, veranderde zijn wantrouwige blik in een vette grijns. "Zo," zei hij tegen Anders terwijl hij hem een hand gaf en met zijn hoofd naar Chantal gebaarde. Anders schudde met zijn hoofd. "Mijn secretaresse," verduidelijkte Anders. Het viel de boer zichtbaar tegen. "Wat bedoelde hij?" vroeg Chantal wantrouwig. “Hij vroeg zich af of jij misschien de hoofdrolspeelster was in Wims productie,” zei Anders lachend. “Nou ja,” zei Chantal verontwaardigd, “wat denkt zo’n kerel wel.” Anders haalde zijn schouders op. Hij lag er allemaal niet zo wakker van. “Wel lief dat je me voorstelde als je secretaresse,” zei Chantal terwijl ze dicht tegen Anders aankroop. “Hoe zou ik je eigenlijk wel moeten noemen?” vroeg Anders. “Wat denk je van vriendin?” vroeg Chantal uitdagend. Anders knikte een keer bedachtzaam. “Misschien is dat niet eens zo’n raar idee.”
In de boerderij had Wim met de bewoners geregeld dat hij gebruik kon maken van een slaapkamer. Dat was natuurlijk wel handig, maar daar waren er op zich natuurlijk wel meer van. Verder zou hij tenminste een scene in de schuur tussen het hooi filmen en omdat de film nu eenmaal voor ieder wat wils zou bieden, zou hij ook nog een scene opnemen in de kelder. “Spannend,” zei Chantal. “Pas maar op,” zei Anders serieus, “met die grote mond van jou, eindig je hier ook nog een keer; met of zonder camera.” Chantal sloeg haar armen om Anders heen. “Voor mijn achttiende verjaardag,” zei ze en ze voelde zich tegelijkertijd kleuren. Anders gaf haar een kuise kus op haar voorhoofd. “Beloofd,” zei hij daarna en Chantal wist zeker dat hij het meende. Misschien had ze dat toch ook weer niet bedoeld. De rest van de rondleiding liep ze wat beduusd achter Anders aan. Het meeste ontging haar; ten eerste had ze wel eens eerder een boerderij gezien en ten tweede was Chantal nog steeds met haar gedachten bij het korte gesprek met Anders en de dreiging en de belofte die daarin opgesloten lagen.
Chantal vroeg zich af of Anders Gorkum nou echt goed kende of dat het toeval was dat hij zo tegen de lokale Chinees was aangereden. Ze moest toegeven dat het een liefelijk vestingstadje was. “Moeten we niet terug naar Rotterdam?” vroeg Chantal een keer, maar meer uit plichtsbetrachting dan uit overtuiging. “Natuurlijk,” antwoordde Anders, “na het eten gaan we gauw terug. Ik zet jou af bij Roinco en ik moet zelf nog een pak repetities nakijken.” Die eeuwige leerlingen van Anders bleven een pijnpunt voor Chantal. “Waarom geef je daar eigenlijk in Godsnaam les?” vroeg ze nijdiger dan ze van plan was. “Omdat het leuk is,” zei Anders. Chantal kon zich er weinig bij voorstellen. Zelf had ze boekhouden altijd een vreselijk vak gevonden en daar had ze zich ook naar gedragen. “Misschien is lesgeven bij jullie wel leuk,” zei ze een beetje kleintjes, “bij ons op de MAVO was het in ieder geval vreselijk.” Anders haalde zijn schouders op. “Geen idee,” zei hij, “maar bij ons is het in ieder geval leuk.” Anders gaf de kaart aan Chantal. “Kies jij maar,” zei ze. Als ze een beetje beter haar best had gedaan, had ze misschien ook naar de HAVO gekund. Het had haar nooit kunnen schelen, maar nu vond ze het vervelend dat ze ‘alleen’ maar MAVO had.  Dan had ze Anders natuurlijk nooit in haar huidige functie ontmoet, maar dan had ze in de klas uren met vriendinnen over hem kunnen zwijmelen.  Anders liet haar, als altijd, verder maar een beetje betijen met haar fantasieën en  bestelde ondertussen een Indische rijsttafel voor twee personen. “Ach,” zei Chantal berustend, die normaal alleen maar bami goreng speciaal, met een loempia vooraf en extra saté kende, “het is weer eens iets anders.” Anders gaf haar een knipoog. “Verandering van spijs doet eten,” zei hij, maar  Chantal wist zeker dat Anders het al lang niet meer over het eten had. “Ja, ja,” zei ze. Chantal wilde dat ze maar mond had gehouden. In een stapel smoezelige seksboekjes van Richard had Chantal een paar keer een blaadje gevonden waarin jonge vrouwen, door vrouwen met wel erg vervaarlijke make-up ergens aan een muur werden geketend en vervolgens werden gegeseld.  Soms werd juist een man mishandeld, maar dat sprak Chantal weer minder aan. De meeste foto’s waren korrelig, maar Chantal vond ze vreselijk spannend. Alleen waren ze op afstand alleen maar spannend; als het opeens dichtbij kwam, was het niet alleen maar spannend, maar ook gewoon eng. Als ze er nog een keer goed over nadacht, lachte Anders toch regelmatig best wel satanisch.
Richard was misschien verbaasd over Chantals onverwachte enthousiasme, maar hij maakte al snel van de nood een deugd. Zo toeschietelijk was ze de afgelopen periode niet geweest. “Ik wil eerst wel een beetje in de stemming komen,” zei Chantal, die alvast maar op Richards bed was gaan liggen.  Richard, die als ‘moderne’ jongen echt wel wist dat vrouwen ook zo hun behoeften hadden, begon gelijk verwoed te poetsen. Chantal hield hem zachtjes tegen. “Laten we eerst een paar van die boekjes van je nog eens bekijken,” stelde ze voor. Richard had een moment waarschijnlijk het idee dat hij zo het paradijs in was gerold. Hij mocht dan zelf ervaren dat juist al die boekjes hem extra in de stemming brachten, juist Chantal speelde in zo’n geval met verve de afgewezen vrouw, die het blijkbaar aflegde tegen haar papieren concurrenten. “Ga maar lekker met je vieze boekies aan de slag,” had ze Richard een paar keer afgesnauwd, “blijkbaar zijn die opgeverfde Zweedse dellen lekkerder dan ik.” Richard had er allemaal wat moeilijk bij gekeken en er daarnaast wel voor gezorgd dat hij zijn ‘lectuur’ verder stijf verborgen hield onder de kussens in zijn kledingkast. “Een ogenblikje,” zei Richard gehaast terwijl hij met al losse broek bijna het bed af tuimelde om maar zo snel mogelijk bij de kast te komen. Richards verzameling bestond uit een aantal boekjes waarin vier talen de foto’s, die verder toch al weinig te raden overlieten, werden toegelicht. Verder had hij twee Nederlandstalige boekjes waarin een aantal zwart-wit ‘rapportages’ stonden van mannen en vrouwen, die werden vastgebonden en gegeseld.  De bijbehorende teksten waren tenenkrommend, maar de foto’s niet.  In een van de rapportages werd een vrouw op een zolder aan kettingen vastgezet en daarna door een man gegeseld. Het eindigde volgens de tekst, niet volgens de plaatjes, nogal zoetsappig met een succesvolle vlucht van het gegeselde meisje en haar vriend.  Omdat het verhaal nogal erg bijzaak was, concentreerde Chantal zich op de plaatjes. Nu ze voor het eerst gezien had hoe en op welke locaties dit soort rapportages tot stand kwamen, begon het voor haar juist wat extra te leven. Ze vroeg zich af of ze zich met Anders helemaal zou durven laten gaan. “Ja kreng,” zei Richard met een wel erge misvatting van Chantals heimelijke fantasieën, “dat zou jij ook wel willen.”  Hij wees naar het plaatje waarop een man werd gegeseld, dat toevallig op de volgende bladzijde stond. Chantal deed haar best om een keertje ongemerkt te slikken. “Schatje toch,” zei ze en ze kuste Richard recht op zijn mond, “ik zou jou toch nooit pijn willen doen.” Richard liet het er maar verder bij en drukte zijn tong bij haar naar binnen.
Richards techniek was misschien niet perfect, maar zijn uithoudingsvermogen maakte dan wel weer heel goed. Chantal voelde hoe Richard bij haar binnendrong. Eerlijk is eerlijk; hij deed dat altijd bedachtzaam en met veel meer overleg dan Jeroen ooit had gedaan, maar dat was dan eigenlijk ook gewoon een hork. In het begin liet Chantal het allemaal rustig over zich heen komen. Het duurde voor haar nu eenmaal lang voor ze in de stemming was. In het begin was Richard daar best onzeker over geweest. Jeroen had daar geen last van gehad, maar die had zich dan weer nooit afgevraagd wat zij lekker vond. Richard pompte rustig verder en Chantal voelde zich nu toch ongelofelijk geil worden. Het duurde altijd even, maar Richard was hier helemaal niet slecht in. Hij drukte haar armen in het matras hield haar stevig vast terwijl hij ondertussen vrolijk verder ging. De combinatie van de net bekeken foto’s, de gedachte aan Anders en Richards goede werk zorgden er gemeenschappelijk voor dat Chantal kwam, zoals ze in tijden niet was gekomen. Ze kronkelde onder Richard en deed haar best om haar hoofd op te tillen om hem te bijten of te kussen; eigenlijk wist ze het zelf niet. Het maakte ook niet uit, want door Richards stevige greep, kon ze toch nergens bij. Om toch nog iets bij te kunnen dragen, sloeg ze haar benen om Richards billen in een volkomen zinloze poging om zijn penis nog dieper bij haar binnen te drukken. Effect had het overigens wel, want haar wel heel zichtbare en nu ook voelbare enthousiasme zorgde er voor dat Richard kwam met een enthousiasme dat Chantal nog niet van hem had meegemaakt.
Toen Chantal weer een beetje bij aan het trekken was, lag Richard met min of meer een bezittersblik naar haar te kijken. Ze kuste hem op zijn kin en sloeg snel nog een keer haar benen rond zijn billen, maar ook die konden niet voorkomen dat ze voelde hoe Richards penis langzaam uit haar vagina floepte. “Je was geweldig,” zei Chantal en ze meende het van harte. Richard kuste haar op haar mond.  Echt een grote prater was het niet en het was zijn manier om te laten weten dat hij Chantal blijkbaar ook geweldig had gevonden. De rest van de avond kwam er van alle wilde plannen van naar de stad gaan niet veel meer terecht. Ze liggen stil tegen elkaar aan. Chantal had de indruk dat Richard vooral aan het nagenieten was en zijzelf fantaseerde er vooral over hoe het allemaal met Anders zou zijn. Vast veel spannender, maar dus ook wel een beetje eng.

X

De opening van de vierde Roinco Cash & Carry was een groot feest. En eerlijk was eerlijk, vooral Perry’s feestje. Anders had hem volkomen de vrije hand gelaten. Perry had besloten om in een keer groots uit te pakken. “We moeten Roinco in een keer in de markt zetten,” had hij tegen Chantal gezegd, die het eerlijk gezegd toch allemaal wel een beetje overdreven vond. “In Schiedam is al een Cash & Carry actief, dus we moeten ons in een keer naar binnen rammen.” Hij had zo’n modern springkussen gehuurd. Verder had hij een hele bladzijde in twee Schiedamse advertentieblaadjes gevuld met schitterende aanbiedingen. Een clown en een acrobaat liepen de hele dag tussen het winkelende publiek om het te amuseren met hun slappe grappen.  Perry zat als een echte diskjockey op een stapel pallets en deelde prijzen uit.
Tot Chantals afgrijzen had haar moeder aangegeven mee te willen naar de officiële opening. “Waarom niet?” had ze gezegd, “het is natuurlijk niet de Gemeente, maar toch...” Chantal had nog een paar pogingen gewaagd om haar moeder van dit onzalige plan af te houden. “De officiële opening is pas om vijf uur,” had ze nog gezegd. “Nou,” had haar moeder opgeruimd gezegd, “dan eten we een keer niet om zes uur.” Chantal verdacht haar moeder er ernstig van om al Chantals hints wel degelijk te begrijpen, maar gewoon naast zich neer te leggen. “Het is natuurlijk maar een Cash & Carry,” had Chantal nog geprobeerd, maar het had totaal geen indruk gemaakt. “Is dat nou je baas?” vroeg Chantals moeder toen ze naar Perry op zijn stapel pallets wees. “Leuke man.” Chantal keek alleen maar of ze Anders zag, maar hoewel hij er moest zijn, kon ze hem in de mensenmassa nergens vinden. Het was slim van Perry geweest om de uitslagen van de grote verloting pas na de officiële opening bekend te maken. “Mag ik u voorstellen?” riep Perry blij, “de burgemeester van Schiedam.”  Een grote grijze te dikke man liep naar de klaarstaande microfoon en sprak wat obligate woorden over ondernemerschap en een aanwinst voor Schiedam. Het was duidelijk dat het publiek daar niet voor was gekomen. “We gaan nu de winnaars bekend maken,” schreeuwde Perry vrolijk. Het publiek begon te joelen. Chantal zag nu dat Anders er wel degelijk was. Hij nam de burgemeester snel mee naar achteren waar zo dadelijk de receptie voor genodigden zou worden gehouden. “Ik ga alvast naar achteren,” zei Chantal. “Leuk,” zei Chantals moeder en ze liep irritant braaf achter haar dochter aan.  Anders stond met de burgemeester te praten toen hij Chantal en haar moeder zag binnenkomen. Chantal vond het vreselijk. Het feit dat de burgemeester naar de opening zou komen, had ze al verschrikkelijk spannend gevonden, maar nu was haar moeder ook nog meegekomen. Anders toonde zich tegen de situatie opgewassen. Hij liep naar Chantal toe en nam haar gelijk mee. “Mijn assistente,” stelde hij haar aan de burgemeester voor. De man glimlachte een keer vriendelijk en bekeek haar daarna van top tot teen. “Charmant,” zei hij. Chantals moeder was er gelijk achteraan gekomen. Chantal begreep het wel. Het verhaal:  “Ik heb de burgemeester van Schiedam nog een handje gegeven,” waar ze nu de eerstkomende jaren iedere verjaardag mee kon vervelen, moest wel een basis van werkelijkheid hebben. Waarschijnlijk  vond de burgemeester het ook verschrikkelijk, maar Chantals moeder liet het zich niet ontnemen. “Sorry,” zei Chantal. “Ben je gek,” zei Anders, “hij wilde hier maar wat graag burgemeester worden; hij went er maar aan.” Chantal was onder de indruk dat Anders zomaar de burgemeester van Schiedam bleek te kennen. “Hij komt gewoon uit Rotterdam,” zei Anders ter verklaring. “Schiedam is wel toepasselijk voor hem.” Chantal keek hem vragend aan. Anders wees voorzichtig met zijn hoofd naar de bladen met glazen jenever, die al klaar stonden. “Loop je even mee?” vroeg Anders, “je moeder amuseert zich toch wel, de burgemeester  kan voorlopig geen kant uit en iemand moet mij toch helpen om de gasten te verwelkomen.”
Het was uiteindelijk een bont gezelschap van Schiedamse notabelen, leveranciers en wat persoonlijke gasten van Anders dat de receptie bevolkte. Wim van Wijchen liep er wat onwennig rond. Chantal was blij hem te zien, want hij was een van de weinige, die ze kende. “Waarom ben jij hier?” vroeg en na dat ze het had gevraagd, bedacht ze pas hoe onaardig dat kon  klinken, maar Wim nam het gemakkelijk op. “Dat is een van die geintjes van Anders,” zei hij bedachtzaam, “als het even kan, regelt hij het dadelijk ook nog zo dat ik op de foto voor het lokale advertentieblaadje met de burgemeester sta.” Chantal keek wat moeilijk. “Een zieke geest,” zei Wim, “dat soort dingen vindt hij nu eenmaal leuk.” Perry kwam nog helemaal nagenietend het zaaltje binnen. Hij had de clown en de acrobaat bij zich, die zich gelijk op de drank stortten. Anders, die nu eenmaal erg hartelijk kon zijn als hij wilde, omhelsde Perry hartelijk. Dat moest hem moeite kosten, want ook als Perry zich minder had ingespannen dan nu, had hij vaak al een enorme lichaamsgeur. Anders nam Perry gelijk mee naar de burgemeester, die Perry’s lichaamsgeur waarschijnlijk graag voor lief nam als hij maar van Chantals moeder af kon komen.
“Ga je mee uit eten?” vroeg Anders. “We hebben wat te vieren.” Soms kon die Anders echt een zak zijn. “Ik ben met mijn moeder,” siste Chantal. “Wat denk je nou zelf?” Anders haalde zijn schouders op. Chantal zag dat hij het hele probleem niet snapte. “We gaan al met zijn tweeën uit eten; dan kunnen jij en je moeder toch ook gewoon mee.” Het leek Chantal zo ongeveer het slechtste idee ooit om haar moeder mee te nemen met een gezelschap met ook Anders daarin. Ze zou haar vast tot op het bot toe blameren. “Ik weet het niet,” zei Chantal voorzichtig, maar het was blijkbaar al achter haar om geregeld. “Leuk hè,” zei Chantals moeder, “we zijn allebei uitgenodigd om mee te gaan eten.” Ze liep vrolijk kletsend met Perry door naar de deur. “Ik haat je,” siste Chantal tegen Anders, maar die grijnsde een keer van oor tot oor en liet de verwensing vrolijk van zich afglijden.
Aan tafel leek het allemaal erg gezellig, maar Chantal merkte dat ze Anders soms toch een beetje raar vond. Chantals moeder had nog steeds het idee dat niet Anders, maar Perry de echt grote baas bij Roinco was. Dat was op zich natuurlijk geen probleem geweest als ze Anders daarna niet steeds had genegeerd.  Chantal zag aan Anders’ geamuseerde blik dat hij dat een giller vond. Perry had een keer het dankbare publiek dat hij verdiende en Anders bekeek het allemaal met een mild gereserveerde glimlach. “Je bent een zieke geest,” fluisterde Chantal tegen Anders, maar die had het veel te druk met het bestuderen van het gesprek tussen Perry en Chantals moeder. Twee laboratoriumratten, dacht Chantal, meer zijn het voor hem niet en hij is nieuwsgierig hoe het afloopt. Perry vertelde nog een keer uitgebreid hoe hij de verhuurder van het springkussen op zijn plaats had gezet en Chantals moeder vond het allemaal meer dan prachtig. Daarna vertelde ze nog een keer van haar kant welke goede eigenschappen, eigenlijk alle, Chantal van haar had. “Als jullie het niet erg vinden, loop ik even naar de tuin,” zei Anders. Perry wapperde wat met zijn vlezige handje dat eigenlijk alles kon betekenen en Chantals moeder reageerde gewoon helemaal niet.  Nadat Anders was opgestaan en naar de tuin van het restaurant  was gelopen, bleef Chantal zitten. Anders had op geen enkele manier laten blijken dat hij wilde dat ze mee ging. Misschien wilde hij wel gewoon alleen zijn. Zonder er verder nog over na te denken, stond Chantal op. Ze haalde een keer diep adem en liep ook de tuin in. Anders zat een tafeltje achterin de tuin. Eigenlijk had Chantal verwacht dat hij daar stiekem  zat te roken. Ze wist natuurlijk wel dat Anders een bloedhekel aan roken had, maar je wist maar nooit. In plaats van te roken, zat Anders alleen maar op een bankje naar de sterren te kijken. “Waarom ben je hier gaan zitten?” vroeg Chantal, die zich alweer gelijk onzeker voelde worden. “Rust,” zei Anders, “gewoon even rust.” Chantal draaide zich om. “Waar ga je naar toe?” vroeg Anders. “Je wilt toch met rust worden gelaten,” zei Chantal toch meer gepikeerd dan ze wilde laten blijken. “Welnee,” zei Anders, “zo bedoelde ik het helemaal niet.” Hij gebaarde uitnodigend naar de plek naast hem op het bankje. Dat liet Chantal zich geen twee keer aanbieden. Ze ging snel naast hem zitten. “Mijn moeder is een hork,” zei Chantal schuldbewust, “maar het is ook je eigen schuld. Had je haar maar niet moeten uitnodigen.” Anders schoot in de lach. “Op haar eigen manier doet ze haar best,” zei Anders bedachtzaam, “ze zit je bij Perry helemaal de hemel in te prijzen.” Chantal sloot even haar ogen. “Het is echt heel gênant,” zei ze. “Welnee,” zei Anders onverwacht mild; “het is lief.” Hij sloeg zijn arm Chantal heen drukte haar tegen zich aan. Door het textiel heen voelde ze zijn lichaam. Als ze eindelijk achttien was, of die eikel een keer normaal zou worden, zou ze hem echt grijpen. “Ik vind het zielig voor Perry,”  zei Chantal, die zich los probeerde te maken van haar al te duidelijke fantasieën.  Ze moest zich inhouden om niet helemaal in Anders te kruipen. “Perry heeft de avond van zijn leven,” zei Anders. “eindelijk is hij een keer het centrum van alle belangstelling; het is hem gegund.”  Met tegenzin probeerde Chantal weer overeind te gaan zitten, maar Anders drukte haar weer tegen hem aan. Chantal besloot er maar pragmatisch mee om te gaan. Als Anders het blijkbaar ook lekker vond; waarom zou zij zich dan inhouden? Ze kroop nog een keer lekker tegen hem aan. “Vind je mijn moeder dan niet vervelend?” vroeg Chantal, maar Anders grijnsde alleen maar een keer. “Je bent raar,” zei Chantal, “eigenlijk vind je het alleen maar grappig dat mijn moeder de plank zo misslaat.” Anders knikte een keertje. “Ik vind het wel amusant,” zei hij. “Ik vind het wel amusant,” bouwde Chantal hem na. “Mijn moeder schaamt zich rot als ze er achter komt.” Anders haalde zijn schouders op. “Daar hoeft ze toch helemaal niet achter te komen,” zei hij. “Wat niet weet; wat niet deert.” Chantal gaf hem een kus. “Dan blijf je voor mijn moeder eeuwig tweede keus.”  Anders kuste haar voorzichtig op haar mond. “Voor jou niet,” stelde de zak genoegzaam vast. Chantal kuste hem ondanks dat toch voorzichtig op zijn mond. De daaropvolgende kus werd wel erg intens. Ze voelde hoe Anders’ tong zich bij haar binnendrong. Het was de eerste keer dat Anders zich zo liet gaan en het overdonderde Chantal nogal. “We zullen je moeder en Perry maar eens gezelschap gaan houden,” zei Anders op een toon alsof er zojuist niets was gebeurd, “anders worden ze maar ongerust.” Hij stond op en strekte zijn hand naar Chantal uit. Verbouwereerd liet Chantal zich omhoog helpen. Ze wist niet of ze boos of juist vreselijk verliefd op die ontzettende zak was. Waarschijnlijk beiden. Binnen bleken ze trouwens niet echt gemist zijn. Perry zat inmiddels zo dicht bij Chantals moeder, dat Chantal er een beetje eng van werd. “Wat vinden jullie van dessert?” vroeg Anders en als bij toverslag ging iedereen weer op de sociaal wenselijke afstand zitten. Chantal wist het nu zeker; Anders was een grote zelfingenomen zak, maar eigenlijk hield ze gewoon van hem. Zonder een scene te maken, had hij ook nu weer een gênante zaak voor haar opgelost. “Ik bestel voor iedereen gelijk geflambeerde kersen,” zei hij op een toon die niet echt openstond voor tegenspraak.
Toen Anders Chantal en haar moeder uit zijn auto had geholpen, ontstond er even een moeilijke situatie. Anders gaf Chantal een bijzonder kuise zoen op haar voorhoofd. Chantals moeder had zich te veel uitgesloofd voor Perry om nu al te veel commentaar te hebben, maar het was duidelijk dat ze zich aan Anders ergerde. “Maandag geef ik les en dinsdag moet ik naar Belgie,” zei Anders, “ik zie je pas woensdag weer.”  Om haar moeder een keer eens goed te ergeren, gaf Chantal Anders nog snel een kus. “Jammer,” zei ze, “maar ik red me wel.”  Chantals moeder vond het nu wel genoeg . “Kom,” zei ze tegen Chantal, “het was allemaal erg leuk, maar het is ook al heel laat.” Anders gaf Chantal een knipoog en stapte gelaten weer in zijn auto. “Mooie auto,” zei Chantals moeder welgemeend, “maar die Perry is natuurlijk veel leuker. Volgens mij vindt hij jou ook wel leuk.” Chantal liet het er maar bij. Soms waren dingen gewoon te ingewikkeld.

XI

“Raad eens welke dag het over drie weken is,” zei Anders met een glimlach toen hij het kantoor binnenkwam. Chantal was al niet in een goede bui, want Perry was naar een leverancier en het werk stapelde zich maar op. “Als het vandaag donderdag is, is het over drie weken  waarschijnlijk ook donderdag,” zei Chantal wat snibbig. Ze had die hufter al een hele tijd niet gezien. Met een boos gezicht ging ze verder met het inschrijven van de rekeningen. Volgens Perry, die nog een paar keer op zijn Perry’s, dus lekker ‘onopvallend,’ naar haar moeder had geïnformeerd, had Anders het steeds vreselijk druk met van alles en nog wat. Het filmavontuur ging niet vanzelf, er waren tentamens op school, de voorraad cacaobonen voor de fabriek was bijna op.  Dat kon natuurlijk allemaal best, maar nu kwam Anders zomaar binnen alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. “Maar is er over drie weken misschien ook nog iets bijzonders?” vroeg Anders, die niet onder de indruk leek te zijn van Chantals gemok. “Nee,” zei Chantal en liet het daarbij. Anders schoot in de lach. “Kind,” zei hij meer goedmoedig dan boos. “Vrijdag 29 maart wordt je dan eindelijk achttien en om dat te vieren, wilde ik vragen of je een lang weekend mee gaat naar het huis van een vriend van mij in België?” Chantal keek Anders boos aan. Eerst hoorde je ruim drie weken niets van die lul en nu wilde hij haar opeens op haar achttiende verjaardag meenemen naar ‘God weet waar.’ “Sorry, het lijkt me een erg leuk idee,” zei Chantal en ze meende het nog ook, “maar heb je er ooit over nagedacht dat mijn ouders en vrienden mijn achttiende verjaardag ook willen vieren?”  Anders keek wat beteuterd. “Eigenlijk niet,” zei hij. “Dat is nou precies jouw probleem,” zei Chantal, “je vindt jezelf zo leuk en interessant dat je je helemaal niet voor kunt stellen dat andere mensen eigen plannen hebben.” Anders keek haar opmerkelijk schuldbewust aan. “Daar heb je gelijk in,” zei hij toen, “dat was inderdaad onnadenkend.” Hij liep naar het keukentje om koffie te pakken en liet Chantal wat ontredderd achter. Natuurlijk was het leuk om boos op Anders te zijn en hem zijn plaats een keer, al was het maar voor een beetje, te kunnen wijzen, maar dit was nou ook weer niet de bedoeling. Hij had toch op zijn minst hautain haar argumenten van tafel kunnen zwaaien. Als Chantal kon kiezen, om eindelijk achttien, een lang weekend met Anders naar de Ardennen te gaan, of ‘gezellig’ met ooms en tantes in een cirkeltje te zitten en de laatste familieroddeltjes te horen; dan wist ze het wel. Alleen hoe draaide ze zich daar nou weer uit?
Anders maakte het haar allemaal niet gemakkelijk. Hij ging met zijn kop koffie achter zijn eigen bureau zitten en ging aan de slag. “Ik vind het trouwens wel aardig van je,” begon Chantal nu toch veel milder. “Wat?” vroeg Anders. Chantal vroeg zich af of hij echt niet wist wat ze bedoelde. “Nou, dat van België,” zei Chantal. Anders maakte een verontschuldigend gebaar. “Sorry,” zei Anders, “dat was inderdaad onnadenkend, maar dat heb ik geloof ik al gezegd.” Chantal had het liefst het nietapparaat naar de uitgestreken smoelwerk gegooid. “Ik wil graag met je mee,” snauwde Chantal. Een moment zag ze een geamuseerd trekje rond Anders’ mond. “Je moet het wel echt willen,” zei hij, “anders komen al je ooms en tantes voor niets.”  Chantal pakte het nietapparaat op. Haar gedachtes waren blijkbaar nogal duidelijk. “Als je dat maar laat,” zei Anders. Hij stond weer op en liep naar de keuken. Ongelofelijke eikel, dacht Chantal, maar Anders kwam nu terug met een tweede kop koffie en een doosje bonbons. Vast weer tegen inkoopsprijs gekocht, dacht Chantal, maar ze vond dat ze haar geluk voor vandaag al genoeg had getart. “Eerlijk gezegd ben ik blij toe,” zei Anders droog, “ik heb Perry met je moeder laten bellen en die heeft haar verteld dat de personeelsbijeenkomst van Roinco nou prompt dit jaar samenviel met jouw verjaardag. Je begrijpt; het was Perry en je moeder had er natuurlijk alle begrip voor…” Chantal zette het nietapparaat weer neer. “Anders had ik weer een smoes moeten verzinnen waarom die bijeenkomst toch niet doorging,” vervolgde Anders. Hij keek er bij alsof hij er echt mee zou hebben gezeten. “Toch,” zei Chantal, die vastbesloten was om tenminste nog een beetje haar punt te maken, “vind ik het vervelend als ik je opeens drie weken niet zie.” Anders schudde een keertje moeilijk met zijn hoofd. “Ja, ja,” zei hij, “dat weten we nou wel, maar wil je nou wel of niet mee?”  Chantal wierp Anders een kushandje toe. “Daar ga jij zo’n spijt van krijgen,” zei ze zelfverzekerd. “We zullen zien,” zei Anders opmerkelijk neutraal. “Nou,” zei Chantal, maar ze besloot hier verder maar niet op in te gaan. “Waar gaan we eigenlijk naar toe?” Anders gaf haar een knipoogje. “Dat, Nieuwsgierig Aagje is nou net een verassing, maar iets in de Ardennen.” Chantal vond het een spannend idee. Ze kende de Ardennen wel van een paar korte vakanties met haar ouders, maar veel wist ze er ook niet van. Veel bomen en bergen; ze wachtte het wel af. Nou een tijdje merkte ze dat dat toch vooral zelfbedrog was geweest. “Wat gaan we daar doen?” vroeg ze aan Anders. “Wat doen ouden van dagen zo in de Ardennen?” vroeg Anders. “Ze gaan een keer naar La Roche en als ze erg wild zijn misschien ook naar Bouillon.” Chantal trok haar neus op. “Nou,” zei ze, “dan kan ik net zo goed toch mijn verjaardag vieren met mijn ooms en tantes.” Anders trok een zorgelijk gezicht. “Doe niet zo flauw?” zei Chantal. “Volgens mij komt Perry daar net aan,” zei Anders. Hij wees naar de parkeerplaats waar Perry zich inderdaad net uit zijn piepkleine Honda Civic wurmde. Het was als altijd een komisch gezicht, maar dit keer kwam het wel heel ongelegen. “Dat duurt nog zeker nog vijf minuten,” zei Chantal droog, “dus nog ruim genoeg tijd.” Anders knikte een keertje bedachtzaam. “ik geloof niet dat ik ons programma in vijf minuten kan schilderen,” zei hij. Als altijd als hij het gesprek wilde beëindigen, stond hij op om koffie te halen. “loop er maar voor weg,” riep Chantal nog tegen Anders’ rug, maar hij reageerde, zoals te verwachten was, totaal niet.
“Ik krijg zo het lazarus van dit nummer,” zei Chantal. Al de hele week werd het winnende nummer van het songfestival iedere dag wel honderd keer gedraaid. “Wat wil je?” vroeg Anders ironisch. “Het was hiervoor 1969 dat we voor het laatst het songfestival hebben gewonnen.  “Als je wil, mag je ook wel een cassette uitzoeken,”  zei Anders. “Nou,” zei Chantal, “doe maar duur; een autoradio met cassetterecorder.” Ze maakte even haar autogordel even los en pakte het koffertje met cassettes en ging er een uitzoeken. “Bach, Telemann en Schubert,” zei ze misprijzend. “Luister je daar echt vrijwillig naar?” Anders keek haar even aan en richtte toen zijn blik weer op de weg. “Ik kom je halen, je mag de muziek uitzoeken en nu ondankbaar secreet, zit je nog alleen maar te zeuren.”  Chantal zette het koffertje terug. “Riem vast,” commandeerde Anders. “Zullen we de radio maar gewoon aan laten,” zei Chantal. “In ieder geval tot we in België zijn,” zei Anders, “daarna moet je toch aan Bach geloven.”  Chantal keek er naar uit. “Maak je maar geen zorgen,” zei Anders,” die blijkbaar haar gedachten kon raden, “we stoppen eerst nog in Maastricht om te eten.” Chantal vond het allemaal ontzettend spannend, maar ze hield verder haar mond om die arrogante zak niet nog verwaander te maken. “Heb jij eigenlijk nog gekeken?” vroeg ze aan Anders. “Natuurlijk,” zei hij, “wie niet.” Chantal had met haar ouders en oom Berend en tante Dien naar het songfestival gekeken. Vooral oom Berend  had nadat Italië op het beslissende moment Nederland nog bijna voorbij streefde er zo ongeveer de hele tweede wereldoorlog bijgehaald. Waarbij de Duitsers dit keer werden opgewaardeerd tot waardige tegenstanders en de Italianen gedegradeerd tot laffe verraders. Dat deed hij eigenlijk ieder feestje wel een keer, maar dit keer had hij wel erg veel bijval gehad.
Chantal vond Luik alleen maar lelijk, maar omdat ze nog na zat te genieten van de maaltijd hield ze haar mond. In het begin had ze het idee gehad dat Anders haar alleen maar mee nam naar van die moeilijke restaurants, omdat hij haar wilde pesten, maar inmiddels had ze het idee dat hij het gewoon leuk vond om met haar te gaan eten en een beetje met haar te showen. Chantal paste haar gedrag daar inmiddels ook wel een beetje op aan. Het was natuurlijk best oefenen, maar nadat Perry een keer aan Chantal had verteld dat Anders Miss Brahms uit die nieuwe komische serie waar haar ouders zo gek op waren, alleen maar ordinair vond, was ze toch een beetje op haar Nederlands gaan letten. Chantal kon, als ze wilde, heel naturel en bescheiden overkomen en sinds ze wist dat Anders daarop viel, cultiveerde ze dat. Het was natuurlijk moeilijk, maar voor de verandering had Chantal nu veel gemak van de streberigheid van haar moeder. “Kind,” had haar moeder gezegd, “ik had mijn twijfels, maar sinds je bij Roinco bent gaan werken, is je Nederlands met sprongen vooruit gegaan.” Uiteraard schreef haar moeder alle verbeteringen bij Chantal toe aan Perry en Chantal zelf liet het maar zo.
“Wat krijg ik eigenlijk voor mijn verjaardag?” vroeg Chantal aan Anders. Hij keek haar, als zo vaak, wat misprijzend aan. “Ik neem je mee op reis,” zei Anders. “Ja,” zei Chantal, “maar dat vind je zelf ook leuk.” Anders knikte een keertje bedachtzaam met zijn hoofd. “Daar zit wel wat in,” zei Anders. “ik heb hele leuke dingen in gedachten, maar die vind ik zelf ook leuk.” Chantal vond het gesprek nu toch een wat zorgelijke richting op gaan. “Vind ik dat eigenlijk leuk?” vroeg ze voorzichtig. “Vast wel,” antwoordde Anders en hij gaf Chantal een knipoog, die ze amper als geruststellend ervoer. “ik zal eens nadenken over een cadeautje voor jou, alleen voor jou” zei Anders en Chantal kon echt met geen mogelijkheid zeggen of hij dat nou meende of niet. Soms vond Chantal Anders gewoon eng.
Het huisje waar Anders en Chantal naartoe gingen, lag aan de rand van een klein dorp. Chantal had inmiddels begrepen dat het van een vriend van Anders was, een zekere Aert. “Help je even?” vroeg Anders en hij gaf Chantal een van de boodschappentassen uit de kofferbal van zijn auto. “Als iedereen zo weinig bij Roinco kocht als jij,” zei Chantal een beetje ironisch, “was jij allang failliet.” Anders schoot in de lach. “Waarom lach je?” vroeg Chantal wantrouwig. Zoveel gevoel voor humor had Anders nou ook weer niet en hij vond haar maar zelden echt grappig. “Ik weet zeker dat jij deze vakantie nog een keer je grote mond gaat houden,” zei Anders. “Vast niet,” zei Chantal met niet echt gevoelde bravoure. Anders ging alvast naar binnen om eerst de hoofdschakelaar om te zetten. “Anders hebben we vanavond geen stroom,” zei hij tegen Chantal.  Ze wachtte het wel af. Nu het eindelijk zover was, was ze het liefste weggerend.
Chantal zat zo stijf als een plank op de ongetwijfeld vreselijk dure designbank. Anders kwam naast haar zitten en sloeg zijn arm om haar heen. Chantal legde zijn hoofd op zijn schouder. Gelukkig nam Anders er de tijd voor. Ik lijk wel een maagd, dacht Chantal nijdig. Anders’ linkerarm drukte Chantal tegen hem aan. Anders’ rechterhand gleed tergend langzaam langs Chantals borsten. Haar tepels reageerden op zijn aanraking alsof ze werden geëlektrificeerd. Chantal voelde Anders’ gezicht tegen het hare aan. Hij kuste haar langzaam, intens en hartstochtelijk. Zijn tong gleed haar mond binnen, maar Chantal had het idee dat hij zich heel erg in hield. Nu het eindelijk zover was, ontspande ze zich eindelijk. Anders greep haar nu stevig bij haar borsten. Chantal was blij dat ze speciaal voor vandaag een nieuw setje ondergoed had gekocht en nu een keertje niet bij de HEMA op het Zuidplein. Anders kleedde Chantal in alle rust uit, maar hij deed het ook nog met beleid. Hij liet haar BH en slip gewoon rustig zitten. “Iets mag je zelf doen,” zei Anders. Chantal keek hem wat verbaasd aan. Hij gebaarde haar dat ze op moest staan. Met alleen nog haar BH, slip en pumps aan, ging ze voor Anders staan, die zich wel heel gemakkelijk op de bank installeerde.  “Nou,” zei Anders. Chantal had nog nooit voor een vriendje gestript en ze was ook nu van plan om dat niet alsnog te gaan doen. “Ja?” vroeg Anders.  Chantal begon eerst nog wat onwennig te bewegen. “Nou,” zei Anders quasi meelevend, “volgens mij kan dat wel beter.”  Chantal voelde de geconcentreerde blik van Anders bijna op haar huid branden. Ze maakte met haar rechterarm haar BH op haar rug los, maar met haar linkerarm ving ze het stukje textiel gelijk op. Met deze arm bedekte ze haar borsten. Zolang ze haar borsten bedekt wilde houden, had alleen de rechterarm vrij om haar slip omlaag te trekken, maar juist vandaag had ze een kleine, eigenlijk iets te strak zittende slip aangetrokken. Chantal worstelde echt met dat ding. Die lul van een Anders zag haar worstelen en liet haar ook lekker worstelen. Chantal voelde zich zo ongeveer per seconde lulliger worden toen Anders opstond en haar uit gênante situatie bevrijdde. Met een machtige zwaai tilde hij Chantal op en nam haar in zijn armen. De BH was op de grond gevallen, net als een van de pumps. Met nog een pump aan haar voeten en haar slip zo ongeveer op de hoogte van haar dijen, werd Chantal door Anders de slaapkamer ingedragen.  Met een schop verloste Chantal zich van haar pump. Ze vond hem dadelijk wel weer terug. Anders trok ondertussen haar slip onder haar lijf vandaan. Chantal duwde haar benen tegen elkaar en schoot in de lach. Dat strippen was al meer dan ze ooit voor een jongen had gedaan. Anders mocht er best een beetje moeite voor doen. Nou bleek dat Anders daar dan weer helemaal geen moeite mee had. “An attitude,” zei hij bijna waarderend. Hij pakte Chantal stevig bij haar polsen en drukte die stevig in het bed. Anders ging voorzichtig op Chantals borst zitten. Dat had ze niet verwacht. In gedachten had ze een kat-en-muis spelletje in gedachten met een Anders, die uiteindelijk zou smeken om haar gunsten. In plaats daarvan had Anders blijkbaar een heel ander scenario in gedachten. “Nou ja,” snerpte Chantal verontwaardigd. “Ik had eigenlijk al zoiets verwacht,” zei Anders voor het oog in ieder geval tamelijk onaangedaan. Met opmerkelijke handigheid haalde hij twee stel handboeien van onder het kussen tevoorschijn. Zonder dat het Anders al te veel moeite leek te kosten, maakte hij Chantals rechterarm met de handboeien aan de rechterkant van het bed. Terwijl Chantal min om meer verbaasd met haar ogen onderzocht hoe haar arm vast zat, greep Anders haar linkerarm en zette die op een vergelijkbare manier vast. Chantal liet haar hoofd terugvallen op het bed. “Ik dacht dat heren dit soort dingen niet deden,” zei ze hautain. Anders schoot in de lach. “Ik ga zoveel plezier met jou beleven,” zei hij terwijl hij haar verdere protesten negeerde en ook haar benen op een vergelijkbare manier vastzette. “Zo,” zei Anders terwijl zichtbaar tevreden naar zijn werk keek. Chantal voelde zich onder zijn blik ontzettend geil worden, maar omdat ze zo stevig vastzat aan het bed, kon ze niets met als die gevoelens. “We zullen je eerst eens laten wennen,” zei Anders. Hij kleedde zich zonder al te veel omhaal uit. Chantal zag dat hij goed was gebouwd en verder dat de laatste verwikkelingen hem ook niet onberoerd hadden gelaten. “Nou, nou,” zei Chantal, “we hebben er zin.” Anders haalde een keer diep adem en besloot toen nog maar om haar opmerking te negeren. Hij ging op Chantal liggen, die er nu achter kwam dat ze inderdaad inmiddels drijfnat was geworden. Anders duwde zijn penis voorzichtig bij Chantal naar binnen. Richard ging in zo’n geval altijd gelijk helemaal los, maar Anders beheerste zich. Hij duwde zijn penis langzaam en met beleid naar binnen. Chantal probeerde haar boeien te grijpen om zich schrap te zetten op het bed, maar dat lukte niet echt en Anders mocht dan veel rustiger beginnen dan Richard, toen hij eenmaal op gang was, ging hij met een moordend tempo verder. Chantal gaf het op om Anders’ tempo bij te houden. Ze liet het allemaal maar gewoon over zich heen komen. Chantal kronkelde om bij Anders weg te komen, maar ook om haar benen om zijn billen te slaan. Eigenlijk wist ze helemaal niet meer wat ze nou eigenlijk wel of niet wilde. “Ikkuh,” kreunde ze min of meer hulpeloos toen het haar te veel werd en Chantal kwam, zoals ze nog nooit was gekomen. Anders leunde op zijn armen en bekeek met zijn gebruikelijke arrogante blik. “Ik haat je,” zei Chantal en ze meende het, “arrogante lul.” Anders liet zich door zijn armen zakken en kuste Chantal op haar mond. Ze voelde zijn lichaam op het hare. Chantal worstelde wat plichtmatig met haar boeien, maar het wond Anders eerder op dan dat Chantal bevrijdde. Anders duwde zijn tong bij Chantal naar binnen. Chantal draaide haar hoofd af, maar Anders draaide haar hoofd weer terug. “Volgens mij duurt het nog wel even voor jij gehoorzaamt,” zei Anders. Hij kuste haar een keer op haar voorhoofd en stond daarna op. “Wat ga je doen?” vroeg Chantal nu toch wel een beetje zorgelijk. “Douchen,” antwoordde Anders. “En ik dan?” vroeg Chantal verontwaardigd. “Ik vind je veel te lekker zo,” zei Anders met een grijns. “Blijf jij maar even lekker liggen.” De hufter liet haar daarna gewoon alleen. Chantal hoorde Anders rommelen.
Anders’ vertrek gaf Chantal wel de gelegenheid om een keer goed de slaapkamer te bekijken. Viel er eigenlijk niet te zien. Het bed had handige stevige spijlen, maar verder zag alles er heel normaal uit. “Hé!” riep Chantal, ‘laat je me hier nou gewoon zo liggen?” Anders kwam wat verstoord de slaapkamer weer binnen. “Om voorlopig verschoond te blijven van je commentaar, heb ik hier een prima oplossing.” Chantal worstelde even en probeerde haar mond gesloten te houden, maar Anders wrikte haar mond zonder al te veel moeite open. Op het moment dat Chantal hem wilde bijten, duwde Anders handig een zwart balletje naar binnen. Met haar tong probeerde Chantal het er gelijk weer uit te duwen, maar Anders, die duidelijk vaker met dit bijltje had gehakt, maakte snel de bijbehorende riempjes vast achter haar hoofd. Chantal deed haar best om Anders zo woedend mogelijk aan te kijken, maar erg intimiderend was het blijkbaar niet. Hij gaf haar een plagerig voorzichtige kus op haar voorhoofd en streelde haar daarna een paar keer langs haar wangen. Chantal duwde haar wang tegen Anders’ hand aan. Anders kuste haar nu opnieuw op haar mond en ondanks haar knevel voelde Chantal dat ze weer helemaal in de stemming kwam. Anders beet zachtjes in haar borsten en zijn hand gleed langs Chantals nog wijd openstaande vagina. De streling maakte Chantal helemaal gek. Anders wreef steeds sneller langs Chantals vagina. Dit keer kwam het voor haar allemaal niet al een verrassing. Ze voelde hoe ze op punt stond voor de tweede keer te komen toen Anders abrupt stopte. “Uhhuhh,” smeekte Chantal, maar Anders lachte haar uit. “Het blijft geen feest,” zei hij en stond weer op. Chantal hoorde Anders wel wat rommelen, maar ze had geen idee waar hij mee bezig was. Voor hetzelfde gemak had hij repetities meegenomen en zat hij die nu op zijn gemak na te kijken. Echt  wat voor die harteloze zak!
Na, wat voor Chantal de eeuwigheid was, verwaardigde Anders zich weer om te verschijnen. Zonder iets tegen haar te zeggen, maakte Anders Chantal los. Hij draaide haar handig op haar rug en boeide haar polsen opnieuw. Daarna deed Anders Chantal ook nog een halsband om. Met een ketting verbond hij haar handboeien met de halsband. Als ze nu niet oplette, sneed ze haar eigen adem af. Omdat ze nog steeds niet kon praten, beperkte Chantal zich tot wat smekend prevelen. Anders glimlachte tegen haar en streelde haar weer geruststellend over haar wang. Dat was overigens alle tederheid, die hij op dat moment op wist te brengen. Hij duwde Chantal op haar knieën. Als hij nu nog iets van haar verwachtte, moest hij toch eindelijk die klote knevel uit haar mond halen. Alleen bleek Anders iets heel anders van plan te zijn dan Chantal had gedacht. Hij drukte Chantals hoofd voorzichtig tegen de vloer. “Stil blijven zitten,” zei hij bijna teder. Chantal vroeg zich af wat er nu ging gebeuren, maar daar hoefde ze niet lang op te wachten. Terwijl zij zo hulpeloos naast het bed zat / lag, voelde ze de eerste venijnige klap op haar billen. Chantal kermde even. “Stop met jammeren,” zei Anders, “ik heb nu plak gepakt; als je niet stopt met jammeren, pak ik een zweep.” Chantal hield haar mond en wachtte in stilte en angst op wat er komen ging, maar dat was redelijk voorspelbaar. Ze merkte al snel dat Anders in tegenstelling tot Richard nooit zijn zelfbeheersing verloor. Aan zijn toch wel erg zware geadem hoorde Chantal, dat het hem toch wel erg opwond, maar Anders bleef rustig, beheerst en vooral berekenend op haar billen slaan. De snerpende pijn maakte plaats voor een branderig gevoel en daarna voelde Chantal hoe ze opnieuw, nu alweer voor de derde keer, vreselijk opgewonden raakte. Anders had zich eerst niets van haar gejammer aangetrokken, maar nu was hij ook hoegenaamd niet onder de indruk van haar gekreun en gekronkel. Toen Anders er zelf genoeg van had, ging hij op zijn hurken achter Chantal zitten. Hij greep haar stevig bij haar billen en duwde toen langzaam, maar onweerstaanbaar zijn penis in haar anus. Chantal had het idee dat ze werd gespietst en worstelde om los te komen uit Anders’ greep en zijn steeds dieper binnendringende penis. Toen Anders’ penis eindelijk tot aan de wortel in Chantals anus was binnengedrongen, voelde Chantal een sensatie die ze nog nooit eerder had ervaren. In plaats van te willen ontsnappen, probeerde ze haar kont nog verder naar achteren te duwen, zodat Anders’ penis toch alsnog dieper bij haar binnen zou dringen. Anders hield haar nu stevig vast, maar liet haar verder eigenlijk al het werk doen. Iedere keer opnieuw probeerde Chantal weer om nog een stukje naar binnen te krijgen. Het was natuurlijk zinloos, maar al haar inspanningen hadden wel een ander effect. Anders gaf een brul en drukte Chantal nog steviger dan daarvoor tegen zich aan. Daarna verslapte zijn greep zich. Hij deed duidelijk zijn best om zijn nu slappe penis zo lang mogelijk ‘binnenboord’ te houden, maar ondanks al zijn pogingen en het gesmoorde protesteren van Chantal gleed Anders’ penis nu toch uit haar anus. Uitgeput bleef Chantal liggen. Anders ging naast haar zitten. Ze legde haar hoofd op zijn schoot en rolde tegen hem aan.
De badkamer van het huisje was er blijkbaar op ingericht om na ieder ‘ongemak’ van dienst te kunnen zijn. Anders had Chantal eerst losgemaakt en haar daarna als een baby in zijn armen naar de badkamer gedragen en haar in het grote bad gelegd. Zonder verder iets te vragen, had hij de kraan aangezet en het lauwwarme water stroomde over Chantal lichaam. Anders zelf leek nu echt een totaal andere man. Bijna zorgelijk liep hij het handdoeken heen en weer. “Wil je wat drinken?” vroeg hij aan de nog steeds bijtrekkende Chantal. Ze knikte een keer terwijl ze van het warme water genoot. Zonder verder nog wat te vragen, kwam Anders terug met twee glazen dikke rode wijn. Het smaakte zoet, maar was eerlijk gezegd wel lekker. Anders stond alweer op. “Ik zal nog even de kaas halen,” zei hij, “die smaakt heerlijk bij de port.” Chantal besloot om dat maar gelijk in haar oren te knopen; dat spul heette blijkbaar port. “Mag ik er nog een?” vroeg ze toen Anders terugkwam met de kaas. “Eentje dan,” zei hij bijna onwillig. “Nou ja,” zei Chantal verontwaardigd, “ga je nou opeens de bezorgde vader uithangen.” Anders trok zijn wenkbrauwen op. “Sorry,” zei Chantal snel. Haar billen begonnen net een beetje bij te komen. Anders gaf haar nog een portje, maar Chantal had het wel het idee dat ze haar geluk niet verder op moest rekken. “Lekker,” zei ze daarom maar snel, “dank je wel.” Anders van zijn kant was nog steeds een en al zorgzaamheid; hij ging op een krukje bij het bad zitten. “Mond open,” commandeerde hij zachtmoedig. Chantal opende gehoorzaam haar mond. Anders stopte er een stukje kaas in. Tot Chantals ontzetting was het oude kaas, maar ze slikte het dapper door. “Lekker?” vroeg Anders geamuseerd. Chantal gaf zelfs de poging op om de indruk te wekken dat ze oude kaas lekker vond. “Geeft niet,” zei Anders, “ik heb ook nog cheddar en die zal je waarschijnlijk lekker vinden.” Chantal deed alvast gehoorzaam haar mond open. “Jij leert snel,” zei Anders waarderend. Tot Chantals opluchting vond ze die nieuwe kaas inderdaad wel te eten.
Nadat Anders Chantal had afgedroogd, was het blijkbaar weer over met de lol. Anders boeide opnieuw haar armen op haar rug. Hij deed Chantal weer een halsband om. Daarnaast blinddoekte Anders haar nu ook nog. Voorzichtig en volkomen afhankelijk van Anders volgde ze hem voorzichtig. “Jij dacht vast al, dat je het had gehad,” zei Anders. Iets in de toon van zijn stem zorgde er voor dat Chantal maar besloot om haar mond te houden. Voorzichtig leidde Anders haar naar wat zij dacht de huiskamer was. Met een korte rukje maakte hij haar duidelijk dat ze moest knielen. “Even wachten,” zei Anders. Met wat wrikken, duwde hij een kussentje onder haar knieën. “We zouden niet willen dat jij pijn hebt,” zei Anders en Chantal kon zich er in gedachten zijn vreselijke grijns heel goed bij voorstellen. Die man moest echt onverzadigbaar zijn. Anders was er blijkbaar zelf op zijn gemak bij gaan zitten, want hij gaf een kort rukje aan Chantals halsband en ze voelde gelijk dat ze in Anders’ kruis was terechtgekomen. Ze opende haar mond en liet Anders’ penis gelijk naar binnen glijden, maar dat was blijkbaar ook weer niet de bedoeling. Anders trok haar hoofd ondanks haar tegensputteren zonder moeite terug. “Eerst lief om vragen,” commandeerde hij. Chantal slikte haar verontwaardiging in. “Mag ik u alstublieft pijpen?” vroeg ze daarna met een benepen stemmetje dat ze zelf nog het meest haatte. Anders liet zijn greep op Chantals hoofd verslappen. Voor de tweede keer nam ze Anders’ penis in haar mond. Chantal deed haar best om zijn apparaat zoveel mogelijk in te slikken.  Ze hoorde Anders zachtjes grommen terwijl zij eerst zachtjes en daarna steeds sneller haar hoofd heen en weer bewoog. Anders’ grommen ging over in een diep gekreun. Chantal genoot diep en intens van het feit dat de altijd zo ongenaakbare Anders zich zo liet gaan. Ze bleef haar hoofd bewegen tot Anders haar bij haar achterhoofd vastgreep en zo ongeveer in door zijn kruis heen probeerde te duwen. Chantal moest haar best doen om niet te stikken, maar het volgende moment kwam Anders in haar mond. Ze slikte alles zo snel mogelijk door. Anders liet haar los en Chantal kon zich eindelijk aan Anders’ greep ontworstelen. Ze haalde een paar keer diep adem.
Anders had Chantal op de bank in de huiskamer gelegd. “Dekentje,” had ze gejengeld en wat meer was; hij was het ook nog voor haar gaan pakken. Daarna was Anders op de bank gaan zitten en had Chantal haar hoofd op zijn schoot gelegd. Af en toe voerde hij haar stukjes kaas en slokjes port. Chantal was nu helemaal uitgeput, maar zo te zien had Anders’ laatste eruptie er bij hem ook alle fut uit gehaald. “Je bent een beest,” zei Chantal. Anders glimlachte tegen haar. Hij had blijkbaar zelfs de fut niet meer om haar op zijn gebruikelijke manier hautain aan te kijken. “Als ik dit nou niet leuk had gevonden,” ging Chantal verder, maar dat was blijkbaar een hele domme opmerking, want Anders’ gezicht kreeg weer iets van zijn gebruikelijke zelfingenomen blik terug. “Ach,” zei hij, “dat kan ik inmiddels wel zo’n beetje inschatten.”  Chantal drukte haar hoofd tegen Anders’ schoot aan. “Lul,” zei ze. Anders vond het blijkbaar allemaal genoeg.  Hij stond op en tilde haar van de bank. “Volgens mij heb ik hier in dit huisje nog amper zelfstandig gelopen,” stelde Chantal vast. Anders negeerde haar en legde haar zonder veel omhaal op het tweepersoonsbed in de slaapkamer. Dit keer was er geen sprake van handboeien. Hij ging naast haar liggen en Chantal kroop tegen hem aan. “Dank je wel,” zei ze. Anders keek haar verbaasd aan. “Het was een schitterende verjaardag,” zei Chantal. Hij schoot in de lach en kuste haar vriendschappelijk op haar mond. Chantal duwde Anders weg, maar hij liet zich niet tegenhouden. “Ik ben kapot,” zei Chantal toch wel een beetje zorgelijk. “Morgen ben je weer als nieuw,” zei Anders ontspannen, “en dan kijken we wel weer verder.”  Chantal legde haar hoofd op zijn schouder. Morgen was er weer een dag.
Toen Chantal wakker werd, merkte ze gelijk dat Anders uit bed was. Ze keek op de wekker en zag dat het zeven uur was. Veel en veel te vroeg om uit bed te gaan: zeker op een vakantie. Ze draaide zich nog een keer om, maar omdat er nu niemand was om tegen aan te kruipen, had Chantal toch het idee dat ze een beetje door het bed aan het zwerven was. Uiteindelijk ging ze min of meer verontwaardigd rechtop zitten. Die eikel was gewoon zonder haar het bed uit gegaan. Voor ze nog verder kon genieten van het haar ongedane onrecht, hoorde Chantal Anders weer aankomen. Ze kroop snel weer onder de dekens en deed haar ogen dicht. “Goedemorgen,” zei Anders, “ik heb koffie.” Chantal deed haar best om slaperig en verrast te kijken, maar ze betwijfelde sterk dat Anders er in was getrapt. “Het is nog hartstikke vroeg,” mokte Chantal bijzonder oprecht. “De ochtendstond heeft goud in de mond,” antwoordde anders op een toon alsof hij Chantals opa was. Hij ging op de rand van het bed zitten. Chantal legde haar hoofd op zijn schoot. “Zo kan ik niet bij de koffie,” zei Anders half droog, half zorgelijk. “Nee,” zei Chantal en ze was vreselijk blij met zichzelf. “Pas maar op,” zei Anders, maar inmiddels kon Chantal wel redelijk inschatten wanneer het een loos dreigement was, of wanneer ze echt op moest passen. Anders duwde haar voorzichtig weg. “Pas nou op,” zei hij terwijl de koffie inschonk. Chantal pakte haar beker aan. “Het blijft veel te vroeg,” mokte ze nog wat zonder overtuiging na. “Ondankbaar secreet,” zei Anders; hij pakte het blad met de rest van het ontbijt. Chantal moest toegeven dat het er echt allemaal top uitzag. “Van welke traiteur heb je dat?” vroeg ze, maar iets in Anders’ blik zorgde er voor dat ze hem niet verder uitdaagde. Ze voelde haar billen nog en bovendien had ze eigenlijk best honger. “Franse broodjes,” zei ze blij. “Croissants,” verbeterde Anders haar bijna ongemerkt. Chantal hield verder haar mond. Als hij zo nodig interessant wilde doen, deed hij dat maar met zijn leerlingen. Dat waren vast allemaal wel slimmerdjes. “Is er iets?” vroeg Anders blijkbaar in alle onschuld. Chantal schudde ontkennend haar hoofd, maar dat was natuurlijk hetzelfde als ‘ja’ zeggen. “Wat is er?” vroeg Anders bezorgd. Hij legde zowaar zijn Franse klote broodje weg. “Je behandelt me als een kind,” mokte Chantal. Aan Anders’ gezicht kon ze wel zien dat het hem in ieder geval ontging. “Want?” vroeg hij verbaasd. “Je merkt het niet eens,” zei Chantal, “maar je verbetert me altijd of ik een van je leerlingen bent.” Anders hield zijn mond en nam weer bedachtzaam een hap. Chantal schoot in de lach. “Lul,” zei ze, ”je denkt: laat maar lullen.” Anders keek half ondeugend en half betrapt. “Er zijn zo van die momenten dat je het als man gewoon niet goed kunt doen,’ gaf hij als verklaring. “Ik lijk op mijn moeder,” zei Chantal nijdig. “Dan was dat vroeger ook een hele mooie vrouw,” antwoordde Anders. Het complimentje was zo doorzichtig dat Chantal zich verbaasde dat Anders zich er niet voor schaamde. Maar aan de andere kant, waarom zou hij?  Min of meer ondanks zichzelf merkte Chantal toch dat het werkte. “Lul,’ zei ze nog maar een keer om te laten zien dat ze zich niet gelijk met ieder slap complimentje liet lijmen. Anders, van zijn kant, liet het allemaal gewoon gebeuren en nam doodgemoedereerd nog een hap van zijn broodje. “Hoe heten die dingen?” vroeg Chantal nog maar een keer. “Croissants,” zei Anders. Chantal kon zich vaag herinneren ooit zoiets te hebben gehoord tijdens haar lessen Frans in de eerste klassen van de MAVO.  “Eigenlijk is het Oostenrijks,” zei Anders. Chantal nestelde zich tevreden in haar kussens. Soms, eigenlijk best vaak, was Anders ook gewoon een meester. Als hij je verbeterde, was dat irritant, maar hij was ook een gedreven verteller. Meestal ontging het Chantal wat hij dan zo vertelde, maar het waren de weinige momenten waarop hij helemaal zichzelf leek. Ondertussen kletste Anders vrolijk verder over een beleg van Wenen door Turken. Chantal was het echt helemaal kwijt, maar ze genoot van zijn stem. “Volgens mij verveel ik je,” zei Anders. Chantal kroop tegen hem aan. “Nee hoor,” zei ze naar waarheid. “Ik zal maar niet vragen om het te herhalen,” zei Anders een beetje ironisch. “Nee meester,” zei Chantal, maar om het goed te maken, gaf ze hem wel gelijk een kus.
Na het ontbijt vond Anders dat hij weer vergevingsgezind genoeg was geweest. “kom mee,” zei hij vriendelijk, maar zeer dwingend. Het huisje was blijkbaar ingericht door iemand die de voorkeuren van Anders deelde. De kelder moest zo ongeveer Anders’ natte droom zijn. Er was een schuin kruis aan de muur bevestigd. Verder hingen er een aantal kettingen vanaf het plafond en er stond een grote kooi in de hoek. “Leuk,” zei Chantal een beetje timide. “Eerst gaan we een beetje hier in het rond toeren,” zei Anders opgeruimd. “Ja,” zei Chantal begrijpend, “je liet me dit alleen maar alvast zien om in de stemming te komen.” Anders vond die opmerking blijkbaar een giller, want hij sloeg zijn armen om Chantal heen en kuste haar oprecht teder op haar mond. “Daarom houd ik nou zoveel van je,” zei Anders, “ik houd van een vrouw met gevoel voor humor.” Chantal kuste hem hartstochtelijk terug. “Weet je dat dit de eerste keer is?” vroeg ze. “Van wat?” vroeg Anders nu op zijn beurt, maar wat verbaasd. “Dat je zegt dat je van me houdt.”  Anders keek een beetje moeilijk en kuste Chantal nog een keer op haar mond.
Chantal voelde zich steeds gefrustreerder worden. Nog helemaal nagenietend was ze met Anders thuisgekomen. Eigenlijk had ze na het heerlijke eten helemaal niet meer aan die vreselijke kelder gedacht. Anders was het dan weer helemaal niet vergeten. Toen ze thuis kwamen, had hij Chantal bevolen zich uit te kleden. Daarna had hij haar geboeid, gekneveld en geblinddoekt in de kooi gestopt en haar daar laten zitten. Het smalle strookje licht dat nog tussen haar voorhoofd en blinddoek was doorgedrongen, was ook al snel verdwenen. De zak had de ruimte blijkbaar verlaten en haar gewoon achtergelaten. In het begin had ze nog gedacht dat hij een grapje maakte, maar na een tijdje wist ze wel beter. Hij liet haar daar gewoon zitten. In haar gedachten zag ze hem volkomen op zijn gemak naar de Belgische televisie kijken. Tot Chantals frustratie zou hij dat dan ook wel weer gewoon verstaan. Terwijl ze aan Anders dacht, voelde Chantal zich ontzettend geil worden, maar ze kon er niets mee. Ze betrapte zich op het feit dat ze huilde van frustratie en verlangen.
Chantal had geen idee hoelang ze in die vreselijke kooi had gezeten toen ze de deur van de kelder weer hoorde opengaan. Ze was gelijk weer klaar wakker. “Nou, nou,” zei Anders terwijl hij haar voorzichtig aan haar halsband uit de kooi trok. Nog wat wankel stond ze tegen hem aan, maar hij hield haar goed vast en zorgde er voor dat ze niet kon vallen. Anders kuste Chantal voorzichtig op haar mond, maar hoezeer Chantal haar best ook deed; door die knevel was het voor haar onmogelijk om zijn kussen te beantwoorden met de hartstocht die ze overigens wel voelde. Anders had blijkbaar ook wel door dat ze niet al te stevig vast op haar benen stond. Hij tilde haar op en droeg haar weg. Chantal had het idee dat ze weer naar de huiskamer gingen. Anders legde haar op een kleedje op de vloer. Ze hoorde inderdaad de televisie, maar tot haar genoegen was het programma wel in het Nederlands. Daarna boeide hij Chantals benen en verbond die met de boeien om haar polsen. Ze lag nu letterlijk volkomen hulpeloos aan zijn voeten.  Anders haalde de knevel uit haar mond. Chantal liet haar kaken een paar keer heen en weer gaan om de stijfheid te verdrijven. Zonder ook maar iets te zeggen, duwde Anders zijn blote voet tegen Chantals gezicht. Ze begon zijn voet met hartstocht te kussen en te likken. Dat had trouwens wel effect, want tot haar genoegen hoorde ze Anders steeds zwaarder en sneller ademen. Opeens was het blijkbaar genoeg. Anders maakte voor zijn doen ongekend ruw en ongecontroleerd de benen van Chantal los. Voor ze begreep wat de bedoeling was, was Anders al bovenop haar gaan liggen. Met twee stevige stoten zat zijn penis in Chantals anus. Ze worstelde om los te komen, maar dat wond Anders alleen maar extra op. Terwijl zij worstelde, hield Anders zich stil. Eigenlijk liet hij haar ook dit keer weer al het werk doen, maar dat deed ze dan blijkbaar wel erg goed, stelde ze tevreden vast, want  Anders kwam met een brul.
Chantal lag in haar dekentje op de bank met haar hoofd op Anders’ schoot. Hij had haar armen op haar rug geboeid gehouden. Anders speelde wat afwezig met haar borsten en Chantal was zo rozig dat ze iedere keer even wegzakte en tegen hem aan in slaap viel. “Je lijkt wel een kat,” had hij tegen haar gezegd. Chantal had niets gezegd. Ze had alleen even haar lippen opgetrokken om haar tanden te laten zien. Anders had haar gekust en het daarbij gelaten. “Stomme televisie,” zei Chantal. “Je hebt gelijk,” zei Anders. Hij worstelde zich onder Chantals hoofd uit en stond op om de televisie uit te zetten. “Ga je doen?” vroeg Chantal. “Iets te drinken en een plaatje opzetten.” Chantal wilde al snel dat ze haar mond had gehouden. De Port was ook nu ook weer heerlijk, hoewel het natuurlijk heel frustrerend, maar ook heel spannend was, dat ze voor ieder voorzichtig slokje van Anders afhankelijk was. Alleen de muziek, die hij had opgezet, was vreselijk. “Wat is dat?” vroeg ze voorzichtig. Als je dit hoorde, kon je beter nog een keertje Teach-In horen, ook al was het dan voor de dertigste keer. “Purcell,” antwoordde Anders. “Leuk,” zei Chantal, maar ze deed niet eens haar best om haar ironie te verbergen.  “Geeft niet,” zei Anders, “je gaat het nog wel waarderen.” Chantal siste van verontwaardiging. “Denk je dat ik alles leuk vind en doe wat jij wil?” Anders schoot in de lach en terwijl ze het zei, drong het tot door Chantal door hoe dom het klonk wat ze nu zei. Soms voelde Chantal zich zo stom, maar Anders streelde haar voorzichtig over haar wangen. Als het er op aankwam, zou ze natuurlijk gewoon alles doen wat Anders zei en er waarschijnlijk gewoon van genieten. “Je dresseert me,” mokte ze. “Nee,” zei Anders met een ernstig gezicht, “ik voed je op.” Chantal keek hem boos aan, maar hij reageerde verder niet en streelde haar opnieuw. “Ik haat je,” zei Chantal, “echt waar.”  Anders nam slok van zijn  port. “Dat zou best kunnen,” zei hij met een neutraal gezicht, “maar je kan ook niet zonder me.” Chantal wist het nu zeker; ze haatte deze man met een passie.
Het meest gemene was dat Chantal niet wist wanneer de slag kwam. Juist als ze een reden had om Anders te haten, zoals nu, hield ze eigenlijk het meest van hem. Hij had haar spiernaakt met een paar kettingen aan het plafond vastgezet. Daarna had Anders haar geblinddoekt en sloeg hij haar iedere keer, maar toch altijd weer onverwacht, met een venijnige zweep. Daarbij lette hij waarschijnlijk wel heel goed op, want hij sloeg iedere keer op een ander plekje en nooit zo hard dat de pijn ondragelijk was. Hij nam er de tijd voor en genoot blijkbaar van haar gekronkel en zachte gekerm. “Alsjeblieft…,” smeekte ze, maar hij reageerde niet eens en eerlijk gezegd, wist ze ook niet waarom ze nou eigenlijk bedelde.  Uiteindelijk werd het Anders blijkbaar toch te veel, want ze voelde zijn stevige lichaam tegen haar billen en rug. Hij greep haar borsten en terwijl ze zich schrap zette voor deze nieuwe golf van pijn en genot, voelde ze hoe Anders’ penis aan de achterkant bij haar binnendrong. Ze kreunde en  worstelde, zoals ze dit weekend al zo vaak had gedaan en ook nu weer met het bekende en vertrouwde gevolg. Ze hoorde Anders kreunen en steunen. De potentie van die man moest echt fenomenaal zijn. Nadat hij was gekomen, streelde hij zachtjes haar borsten en Chantal voelde hij ze, toen hij haar eindelijk(!) ook bij haar kruis aanraakte, kwam met een grote wilde golf. Uitgeput bleef ze even aan haar boeien hangen, maar Anders, die haar net nog zo wreed had geslagen, was  nu weer een en al zorgzaamheid. Hij maakte Chantal  snel los en legde, nog geblinddoekt weer snel terug op de bank en haar bijna onafscheidelijke dekentje.

XII

De volgende dag gingen ze met de auto via Brussel weer terug naar Nederland. Chantal had nog wel snel stiekem de deken waar ze zulke goede herinneringen aan had, ingepakt. Ze worstelde al een tijd met een vraag, die ze nu toch wel een keer moest stellen. Tot nu toe had Chantal het iedere keer voor zich uit geschoven, maar uiteindelijk moest ze het toch een keer vragen. “Wat denk je?” vroeg ze toch een beetje kleintjes aan Anders, “Zijn wij nou een stelletje?”  Anders schoot in de lach en keek haar wat ironisch aan tot hij zag dat ze de vraag werkelijk meende. “Schat, wat denk je nou,” zei hij natuurlijk weer een beetje ironisch. “Ik woon je helemaal uit, maar daarna laat ik je gewoon aan je lot over.”  Chantal keek een beetje moeilijk. Ze wist echt nooit wat die man nou echt meende of niet. Anders reed een parkeerplaats op en zette de auto stil. “Wat denk je nou?” vroeg hij dit keer wel serieus en niet afgeleid door het verkeer. “Nou,” zei Chantal toch wat onzeker, “ik weet het niet.” Anders gaf haar een kus op haar voorhoofd. “Ik neem je komende zondag mee naar mijn ouders.” Chantal was nu toch wel een beetje beduusd door zijn antwoord. “Echt waar?” vroeg ze. “Als dat je helpt om meer vertrouwen in onze relatie te hebben,” zei Anders ernstig. Het was meer dan waar Chantal ooit op had durven hopen. “Echt waar?” vroeg ze oprecht verbaasd. “Nee,” zei Anders, “ik klets maar wat.” Chantal bedacht dat het vermoorden van haar grote liefde misschien op de lange termijn niet zo handig zou zijn, maar voor het moment leek het haar prima optie. “Mijn ouders hadden me toch al uitgenodigd om te komen eten,” ging Anders onverstoorbaar verder. Eigenlijk schrok Chantal zich rot. Om nou gelijk bij een of andere deftige familie op bezoek te gaan als het nieuwe vriendinnetje van de zoon des huizes was misschien toch ook wel weer overdreven.  Aan de andere kant wilde ze Anders’ familie nu weleens zien, want eigenlijk wist ze nog steeds helemaal niets van deze man.
Voordat Anders Chantal thuis bracht, reden ze nog even langs zijn huis aan de Oude Dijk. “Nou,” zei Chantal onder de indruk. “Ik bewoon alleen de begane grond,” zei Anders snel. “maar,” begon Chantal, “volgens Perry is het hele pand van jou.” Anders keek haar wat taxerend aan. “Zo,” zei hij ernstig, “roddelen jullie zo over mij? Daar moet ik Perry toch een op aanspreken.” Chantal wou dat ze haar tong had afgebeten. “Doe niet zo flauw,” zei ze, “anders vertel ik je nooit meer wat.” Anders gaf haar een kus. Chantal betwijfelde of die zak eigenlijk ooit serieus was. “Ik verhuur de rest,” zei Anders, “op die manier helpt de rest mij om mijn hypotheek te betalen.” Chantal stapte de grote kamer binnen en ging op het bed zitten. Ze probeerde snel en onopvallend te kijken of er ook sporen waren van vrouwelijke bewoning, maar die kon Chantal zo snel niet vinden. Er lagen een paar grote stapels boeken, maar die zouden natuurlijk ook van Anders kunnen zijn. “Volgens Perry woon je in een soort commune,” zei Chantal vertrouwelijk.  “We doen wel veel samen,” zei Anders neutraal. Chantal vond dat er nu wel weer genoeg was gekletst. Dadelijk ging ze naar huis en zag Anders vast weer een hele tijd niet. Het was echt wat voor hem om nu de komende week amper bij Roinco op te komen dagen. Chantal ging op het bed liggen en ze deed haar best om zo verleidelijk mogelijke pose aan te nemen. Daar hoefde ze trouwens helemaal niet zo veel moeite voor te doen, want Anders ging met een bijna begerige grijns naast haar op het bed zitten. Chantal draaide zich van hem af. Hij mocht best een beetje moeite doen voor haar en niet automatisch vanuit gaan dat zij toch wel zou willen. Anders sloeg zijn armen om haar heen terwijl zij in foetushouding op het bed lag. Hij kuste haar in haar nek, maar daarmee was dan ook weer alle zicht- en voelbare tederheid verdwenen. Chantal deed haar best om zich te verzetten, maar Anders draaide haar op haar rug en drukte haar tegen het bed. “Beest,” snauwde Chantal. “Je zou niet anders willen,” antwoordde Anders. Dat was precies wat Chantal nodig had, ze verzette zich nu feller dan hiervoor, maar ze had het idee dat Anders het juist daarom deed. “Zak,” zei Chantal en ze probeerde in Anders hand te bijten, maar die verschoof zijn hand met haar pols en al gewoon buiten haar bereik. “We worden opstandig,” constateerde Anders hoorbaar tevreden. Hoe ze zich ook verder verzette; de uitkomst stond al vast. Anders maakte Chantal met haar polsen vast aan het bed dat hij vast op de stevige spijlen had uitgezocht. Nu ze meer weerloos was, nam Anders er de tijd voor. Hij maakte bijna treiterend langzaam haar blouse los. Chantal probeerde naar Anders te bijten, maar het was natuurlijk allemaal kansloos. Om toch nog iets van verzet te laten zien, kneep Chantal haar benen stevig tegen elkaar. Het zou nog een hele toer voor Anders worden om haar spijkerbroek uit te krijgen. Alleen had Chantal dit keer buiten de vindingrijkheid van Anders gerekend. Hij wrong zijn hand tussen haar dijen en begon haar te kietelen in haar kruis. “Hufter,” kreunde Chantal. Anders negeerde haar commentaar en wrong zich nu met zijn lichaam tussen haar benen. Chantal gaf het op en bleef stil liggen. Anders ging tot Chantals verbazing net verder met haar uitkleden, maar in plaats daarvan liet hij zich op haar lichaam zakken en begon haar te kussen. Chantal voelde zijn tong in haar mond binnendringen. “Beest,” kreunde Chantal. Anders’ handen streelden haar borsten. Haar tepels werden hard onder zijn zorgzame handen en kwamen bijna door haar BH heen. Na nog een tijdje met Chantals borsten te hebben gespeeld, was ook Chantals laatste weerstand gebroken. Anders trok  nu moeiteloos haar broek omlaag, ook al omdat zij haar uiterste best deed om haar billen op te tillen, zodat er zo min mogelijk wrijving was. Het drong tot Chantal door dat Anders gewoon bespeelde, zoals het hem uitkwam, maar op dit moment kon haar dat allemaal niet schelen. Hoe meer ze worstelde, hoe langer het allemaal duurde. Nadat Anders ook haar slip omlaag had getrokken, duwde hij in een keer zijn penis in haar drijfnatte vagina. Na alle meer doordachte en uitgewerkte rituelen was het zo’n uiting van dierlijke verlangens dat Chantal er helemaal door werd overvallen. Anders pompte nu als een bezetene en de gedachte dat hij blijkbaar zo gek van har werd, was voor Chantal al genoeg om al te komen, zelfs voor Anders  echt op gang was gekomen. Ze voelde zich zo gewild en begeerd dat dat al genoeg was. Kwijlend en gillend kwam ze klaar lang voor Anders dierlijk kreunend haar goede voorbeeld volgde.
Chantal had het idee dat Anders zelf min of meer beduusd was over zijn uiting van emoties, ook al was het dan vooral naakte lust geweest, want hij zei de hele weg naar de ouderlijke woning van Chantal geen woord. In plaats daarvan keek hij vooral bedachtzaam voor zich uit. Ze begon zich een nu toch een beetje zorgen te maken. Zo kende Chantal Anders eigenlijk niet. Ze vond het echt wat voor hem om het gelijk uit te maken als het voor hem allemaal te dichtbij kwam. “Wat ben je stil,” zei ze toch een beetje kleintjes. Anders glimlachte en aaide haar min of meer afwezig en eerlijk gezegd ook wel wat plichtmatig over haar wang. Bij de deur aan aangekomen voelde Chantal zich vreselijk onzeker, maar Anders sloeg zijn armen om haar heen en drukte haar heel stevig tegen zich aan. “Ben je er morgen?” vroeg Chantal. “Ik dacht het niet,” antwoordde Anders, “maar misschien kom ik zo rond de lunch wel even langs. Ik heb een afspraak met Wim van Wijchen.  Met een beetje mazzel kan ik hem wel overhalen om mee te komen.” Hij gaf Chantal een kus op haar voorhoofd. “Bovendien, zolang kan ik je niet missen.”  Chantal greep hem stevig beet een kuste hem op de mond.
Hoewel Perry de hele ochtend erg stil was, voelde Chantal zich heerlijk. Pas rond een uur of half een begon ze toch wel een beetje onrustig te worden. Ze had Perry’s voorstel om te gaan eten twee keer uit kunnen stellen door met een moeilijk gezicht naar het grootboek te wijzen, maar nu stierf ze inmiddels zelf ook van de honger. Ze at in stilte en met lange tanden haar witte boterhammen met roze kokosbrood. Het ergste was nog dat haar moeder dat ook nog bij Roinco kocht. Sinds haar moeder Perry had ontmoet, kocht ze opeens alles blijmoedig bij Roinco. Chantal vond het eigenlijk maar goor spul, maar tot nu toe had ze dat niet durven zeggen. Na het eten ging ze vol zelfbeklag weer aan het werk, maar ze was nog geen tien minuten met naar het een aantal rekeningen staren, toen Anders en Wim alsnog binnenkwamen. Chantal wist haar eerste neiging om op te springen en Anders gelijk vol op zijn mond te kussen met moeite te onderdrukken. Anders maakte het haar gemakkelijk door haar weliswaar kuis op haar voorhoofd te kussen, maar ook zijn hand wel heel intiem op haar schouder te laten rusten. Wim volstond met een neutrale hand. Als altijd leken alle verwikkelingen bij Roinco hem niet heel veel te kunnen schelen. Chantal kon zich wel voorstellen dat hij, zeker in zijn soort werk, inmiddels wel het nodige had meegemaakt. “Sorry, dat we nogal laat zijn,” zei Anders, “maar eerst moest ik naar school om toetsen op te halen en toen moesten we ook nog op pad voor een nieuwe camera.” Het viel Chantal op dat Wims altijd zo neutrale gezicht nu voor het eerst even iets bijna gretigs kreeg. “Een Eumig,” zei Anders op een toon van ‘al sla je me dood,’ “maar Wim is er geloof ik wel erg blij mee.” Wim knikte een keer.  "Prima apparaat, echt de beste in zijn soort.” Anders schoot in de lach. “Je hoort het,” zei hij tegen Perry. Perry schoot in de lach. “Eerlijk gezegd heb ik nog nooit van dat merk gehoord.” Anders kneep een keertje zachtjes in Chantals nek. “Ik heb zelf een Oost-Duitse Praktica,” zei Anders quasi schuldbewust. Chantal legde haar hoofd tegen Anders aan. Wim ging nog even door om alle voordelen van een echte(!) Eumig uit te leggen ten opzichte van allerlei andere merken camera’s  waar Chantal ook nog nooit van had gehoord, maar zag er uiteindelijk vanaf. Zijn publiek was de draad al heel lang kwijt.  “Misschien kan ik het apparaat ooit van Wim lenen, ik heb het per slot van rekening betaald, en jou eens filmen,” fluisterde Anders in Chantals oor. Ze moest er om lachen, maar aan de andere kant; hij was er gek genoeg voor. “Als je dat maar laat,” siste ze terug.
Om zich toch een beetje een houding te geven, had Chantal maar een clipboard meegenomen. Het stond in ieder geval veel interessanter dan gewoon met je handen in je zakken toe kijken hoe Wim, inmiddels onafscheidelijk met zijn Eumig, de laatste voorbereidingen trof. “Leuk,” had Anders tegen Chantal gezegd toen hij haar in haar nieuwe zakelijk outfit. Met haar haar in een staartje en twin setje boven haar minirokje zag Chantal er helemaal uit als een vrouw van de wereld. “Jammer dat je geen brilletje hebt,” zei Anders. “Dan zou ik er helemaal uit zien als een….” Chantal hield zich op het laatste moment in. “…als een bibliothecaresse,” had ze willen zeggen, maar zolang Anders niet over zijn vermeende vriendin sprak, leek het Chantal verstandig om het onderwerp maar helemaal niet ter sprake te brengen. Anders keek haar vragend aan. “Als een trut,” zei Chantal snel. Anders gaf haar een kus en hij drukte haar even tegen zich aan. Het was de eerste keer dat Anders dat deed waar anderen bij waren. “Jij bent toch nooit een trut,” zei hij. “Slijmbal,” zei Chantal. “Nou,” zei Anders, “ik vind je dit wel sexy staan.” Chantal gaf hem nog een kus. Tevreden stelde Chantal vast dat ze dat tenminste goed had ingeschat. Wat Anders ook deed om te schockeren; diep in zijn hart bleef het gewoon een kakker, die een in ieder geval keurig ogend vriendinnetje wilde. Hij zou nog opkijken als ze alleen haar pas gekochte parelkettinkje om had.
Terwijl Chantal zo met haar eigen fantasieën bezig was, had Wim zijn eigen zorgen. De belichting was eindelijk naar zijn zin en de camera stond klaar en Delilah had zich net uitnodigend op het bed geposteerd, maar de hoofdrolspeler, een jonge man met half lang zwart haar, had opeens een probleem. “Je weet dat ik niet presteren onder druk,” klaagde hij tegen Wim. Chantal zag dat Anders wat ironisch keek. “Wat had hij dan verwacht?” vroeg hij aan Chantal, “iets meer romantisch?” Chantal haalde haar schouders op. Ze vond het wel een knappe jongen, maar hij totaal niet haar type, veel te aanstellerig. “Is hij eigenlijk geen homo?” vroeg ze zachtjes aan Anders. “Ik geloof het niet,” zei Anders, want Wim heeft volgens mij wel vaker met hem gewerkt. Delilah vond het zichtbaar allemaal gezeik. “Ik krijg het koud,” stelde ze zakelijk vast. Chantal vond het nog steeds een onaantrekkelijk meisje, maar anders dan die Mindy was het in ieder geval iemand waar Anders totaal ongevoelig zou zijn en dat vond ze een groot pluspunt.  “Dit wordt natuurlijk helemaal niets,” zei Wim gedecideerd, “nou allemaal wegwezen. Alleen de mensen, die hier moeten zijn, mogen blijven.” Aan het instemmende gemompel was iedereen het daar mee eens, maar niemand bewoog. Anders vond waarschijnlijk dat hij als geldschieter zeker het recht had om te blijven en als hij bleef, zag Chantal niet in waarom zij zou moeten vertrekken. De boer en boerin, die hun ruimtes alleen maar tegen een kleine vergoeding ter beschikking hadden gesteld, vonden dat ook zij zeker het recht hadden om te mogen blijven. De twee mannen, die in opdracht van Wim met allerlei apparatuur liepen te zeulen, vonden blijkbaar ook en waarschijnlijk zeer terecht, dat ze mochten blijven. Perry, die wel erg ongevraagd ook op de set was verschenen, was te zeer verdiept in de ronde vormen van Delilah om überhaupt zelfs maar te horen, dat hij zou moeten vertrekken.
Nadat Wim met bijna harde hand alsnog iedereen had verwijderd en vooral de boer gerust had gesteld door hem een eigen kopie van de film te beloven, was hij alsnog aan het werk gegaan. “Nou,” zei Chantal toen ze samen met Anders op het erf stond, “gezag heb je wel.” Anders keek haar tamelijk verbaasd aan. “Want?” vroeg hij. “Je laat je gewoon wegsturen bij je eigen productie.” Anders greep haar bij haar nek en trok haar tegen zich aan. Soms moest je die man gewoon een beetje uitdagen om een reactie te krijgen. “Zo,” zei Anders, “ik denk dat je gelijk hebt; mijn eigen vriendin luistert niet eens naar me.” Chantal kuste hem vol op de mond, maar Anders was minder snel tevreden. “Vanavond praten we wel verder,” zei hij. “Spannend,” zei Chantal uitdagend. Eigenlijk vond ze het best wel eng, maar dat hoefde Anders niet te weten. Anders gaf haar nu ook een kus. “Je hebt geen idee,” zei hij, “echt geen idee.” Wim kwam nu ook en naar Chantals mening op een wel erg ongepast moment op het erf op. “En?” vroeg Anders. Wim keek moeilijk. “Fernand zegt dat het niet gaat lukken,” zei hij, “er is totaal geen chemie tussen hem en dat gezellige biggetje.” Anders haalde zijn schouders op. “Dan nemen we iemand anders,” zei hij laconiek. Wim knikte een keer instemmend. “Mee eens,” zei hij, “ik zal Mindy laten bellen.” Chantal moest lachen om het wel erg zichtbare misverstand tussen de mannen. “Nou,” zei Anders bedachtzaam, “ik dacht er eigenlijk meer om die Fernand te vervangen. Chantal dacht ook al dat hij misschien homo was.” Wim lachte een keertje schamper. “Wat hebben we weer veel kenners in de branche,” zei hij zonder dat hij zelfs maar probeerde zijn geringschatting te verbergen. “Maar,” zei Anders, “nou weet ik nog niet waarom we Delilah wel zouden vervangen en Fernand niet.” Wim was misschien niet onder de indruk van Anders; Anders was ook zeker niet onder de indruk van Wim. “Dat wordt niets,” zei Wim gedecideerd, “hoogstens iets voor een leuke bijrol.” Chantal moest lachen, maar ze hield het voor zich. Wim had vast al heel vaak met koppige geldschieters te maken gehad en zo te zien had hij zijn eigen manieren om toch nog zijn gelijk te krijgen. Anders keek moeilijk. Het was voor Chantal wel duidelijk dat die Mindy veel meer Anders’ type was dan deze Delilah, maar juist daarom had hij daarom waarschijnlijk bewust voor Delilah gekozen. Anders leek nu eenmaal een hekel te hebben aan alles wat maar op emotionele banden leek. “Delilah spreekt vast een doelgroep aan,” ging Wim rustig verder, ‘maar ik betwijfel of ze de massa aanspreekt. Kijk naar jezelf.” Het ontbrak er nog maar aan dat Wim naar Chantal wees.  “Ik weet het,” zei Anders bedachtzaam, maar Chantal zag al dat Wim in ieder geval dit keer had gewonnen. “Heb je haar nummer nog?” vroeg Anders aan Wim. “Ik zal even kijken,” zei Wim met een uitgestreken gezicht. Chantal wilde wedden dat hij het al bij de telefoon klaar had liggen. Chantal wist eigenlijk niet zo goed wat ze van deze laatste ontwikkeling moest denken. Natuurlijk was het leuk dat een meisje dat op haar leek meer de massa aansprak dan Delilah en daar kon Chantal zich ook best iets bij voorstellen, maar die Mindy zou veel eerder een concurrent zijn dan Delilah. Aan de andere kant moest ze ook eens wat zekerder van zichzelf zijn. Er was eigenlijk geen enkele reden om aan te nemen dat Anders gelijk achter dit meisje aan zou gaan.
Toen ze later met Anders nog even wat was gaan drinken, zat ze toch nog met een vraag. “Is dit nou de eerste film waar je betrokken bij bent?” vroeg ze voorzichtig. “Ja,” zei Anders met een grijns, “ik vind het reuze spannend.”  Chantal moest even nadenken over haar volgende vraag.  “Hoe heb je Wim dan eigenlijk leren kennen?” Anders haalde zijn schouders. “Hij heeft, naast zijn glanzende carrière als cineast ook nog een bioscoop, daar leverden Perry en ik weleens Scandinavische of Duitse films aan. Chantal kon zich veel bij het aangeleverde genre voorstellen. “Er zat zoveel klerezooi bij, dat we maar hebben besloten om zelf eens iets te produceren.” Chantal kon zich zo slecht voorstellen dat een man als Anders vrijwillig betrokken was bij dit soort handel, maar ze liet het er maar bij. Blijkbaar kon je toch ook nog ontevreden zijn en andere dingen zoeken als je zo’n goed leven had als Anders.
Omdat Anders, na Chantal in de tuin onder de parasol te hebben geposteerd, er gelijk vandoor ging, had ze alle tijd om de tuin en de achterkant van Anders’ ouderlijk huis te bestuderen. Het huis was oud, duur een zichtbaar goed bijgehouden. Anders’ moeder kwam de tuin in via de keukendeur, die naast de serre rechtstreeks toegang gaf tot de tuin.  Chantal kon haar moeilijk inschatten. Het was het soort vrouw waar haar moeder zo graag op zou willen lijken. Ze had nog steeds een goed figuur, maar deed daar waarschijnlijk ook heel veel voor. “Leuk,” zei ze tegen Chantal toen ze de tuin in kwam. Ze liet in het midden wat er eigenlijk leuk was, maar Chantal vond het allemaal al spannend genoeg. Ze stond op en gaf Anders’ moeder een hand. Het gebaar werd blijkbaar gewaardeerd, want als beloning kreeg ze een bijna gemeend minzaam knikje. “Heeft hij je nou zomaar in de steek gelaten?” vroeg Anders’ moeder. “Soms vraag ik me echt weleens af waar hij zit met zijn verstand, maar goed dat herkennen jullie natuurlijk allemaal wel.” Chantal had eerlijk gezegd geen idee meer waar het over ging en glimlachte maar dapper door. Anders kwam iets later de tuin in  gelopen. “Pa komt zo,” zei hij tegen zijn moeder. Anders’ moeder beperkte haar reactie tot een meewarige blik. “Natuurlijk,” zei ze effen. “Je kan zo’n kind  hier niet in de tuin parkeren en er daarna zelf vandoor gaan; je gaat steeds meer op je vader lijken.” Anders reageerde niet en liet alle verwijten zichtbaar onaangedaan van zich af glijden. “Ik vroeg nog,” ging Anders' moeder verder, die zich haar buit blijkbaar niet zomaar wilde laten ontnemen, “Doet hij dat in de klas ook?” Anders keek zijn moeder een beetje ironisch aan. “Volgens mij moet die rozenstruik worden gesnoeid,” zei hij. “Klets er maar overheen,” zei zijn moeder, “maar je hebt wel gelijk; ik heb het al tien keer tegen je vader gezegd, maar luisteren ho maar.” Chantal bleef doodstil zitten. Voor het eerst in haar leven vond ze haar eigen moeder opeens erg meevallen. “Dat duurt vast allemaal nog uren,” zei Anders’ moeder gedecideerd. “Willen jullie koffie?” Voor iemand had kunnen  antwoorden, was ze kwiek opgesprongen en terug naar de keuken gewandeld.
Toen Anders’ moeder buiten gehoorsafstand was, vroeg Chantal aan Anders:  “Denkt ze echt dat ik een van je leerlingen ben?” Hij haalde zijn schouders op. “Ik denk het niet, maar dit soort dingen vindt ze grappig.” Chantal kon er maar zeer beperkt de humor van in zien, maar Anders deed het blijkbaar allemaal niets. “Het wordt wel erger,” stelde hij neutraal vast. “Hoe bedoel je?” vroeg Chantal. “Ze wordt eigenlijk steeds vreemder.” Chantal vond het allemaal maar moeilijk. “En je vader?” vroeg ze voorzichtig. “Altijd al anders geweest,” zei Anders en hij moest zelf vreselijk om zijn eigen woordgrapje lachen. “Mijn vader is wat verknipt uit de oorlog gekomen,” zei Anders nu weer serieus. “Sommige mensen gaan naar Bastiaans, maar mijn vader is er alleen maar wat afstandelijker  door geworden. “ Chantal vond het allemaal reuze interessant hoewel ze geen idee had waar het over ging. Anders’ vader was blijkbaar ook nog een verzetsheld. Sommige mensen hadden ook echt alles mee.
Toen Anders’ moeder al weer lang zat en iedereen van koffie had voorzien, kwam er een vriendelijke oude baas de tuin in sloffen. “Nou,” zei hij vriendelijk, “als ik had geweten dat we zulke charmante visite hadden gehad, was ik zeker eerder gekomen Hij gaf Chantal een kushandje. Bij Anders’ moeder vroor haar glimlach zo ongeveer vast op haar gezicht. Anders’ vader trok er zich net als Anders zelf totaal niets van aan. “Hoe heet je?” vroeg hij aan Chantal. Hij kauwde een keer op haar naam. “Mooie naam,” zei hij daarna, “En kan je ook zingen?” Chantal keek hem wat verbaasd aan. Ze keek snel naar Anders voor steun. “Chantal,” zei deze, “betekent zangers in het Frans. Flauw grapje van mijn vader; doet hij graag.”  Een moment voelde Chantal zich nu ook door Anders’ vader in de hoek gezet, maar de oude man keek er zo vriendelijk bij dat ze er maar vanuit ging dat het allemaal onschuldig was bedoeld. “Nee hoor,” zei ze, “ik zing vreselijk.” Anders nam een slok van zijn koffie, stond op, groette vriendelijk en ging er toen weer vandoor. “Het wordt iedere week erger,” verklaarde Anders’ moeder. Anders knikte en Chantal zag dat hij nu toch ook wel een beetje zorgelijk keek.
“Waarom moet je lachen?” vroeg Anders. “Nou,” zei Chantal, “toen ik je pas leerde kennen, hebben we hier ook gegeten.” Anders knikte begripvol, maar het was duidelijk dat de essentie van de boodschap hem ontging. “Ik vond het toen doodeng.” Anders keek een beetje moeilijk. “Ik val toch wel mee?” vroeg hij. Chantal negeerde zijn opmerking maar gewoon. “Nu ik bij je ouders ben geweest, ben ik blij dat we hier zitten.” Anders knikte nu heel begripvol. “De Moriaan is inderdaad een stuk minder eng dan mij ouders,” gaf hij toe. “Het is een eigenaardig stel.” Chantal, die zelf ook liever niet met de talloze eigenaardigheden van haar eigen familie werd geconfronteerd, besloot om verder maar mond te houden. Anders wierp haar een kushandje toe. “Wat wil je eten?” vroeg hij. “Laten we hetzelfde nemen als de vorige keer,” zei Chantal. “Ja,” zei Anders, ‘goed idee. Dan mag jij bestellen.” Chantal wierp Anders een vernietigende blik toe. “Lul,” zei ze, “je bent helemaal vergeten wat we toen hebben gegeten.” Anders keek haar quasi beledigd aan. “Helemaal niet,” zei hij, “Eerst hadden we… slakken en toen…” Hij aarzelde even. “Biefstuk?” vroeg hij nu toch niet meer helemaal zeker van zijn zaak.. “En daarna?” vroeg Chantal geamuseerd. “Crème brulee,” zei Anders zichtbaar opgelucht. “Ik ben gewoon een van je scharreltjes,” zei Chantal, “je vergeet me als je me even niet ziet.”  Anders was nu weer duidelijk op eigen terrein en zijn zelfvertrouwen was weer huizenhoog. Hij keek Chantal aan met een blik waarin misprijzen en geamuseerdheid met elkaar voorrang vochten.
Anders kuste Chantal in haar nek. Ze voelde even kippenvel toen zijn lippen vluchtig haar huid aanraakten. Zijn handen streelden voorzichtig over haar schouders. Chantal duwde zich lekker tegen Anders aan. “Blijf je slapen?” vroeg Anders. Chantal antwoordde niet, maar drukte zich nog dichter tegen Anders aan. Zijn handen gleden langs haar schouders omlaag en hij pakte haar borsten stevig vast. Chantal had het idee dat haar tepels door haar BH heen schoten. Ze sloeg haar armen naar achteren om Anders’ kont tegen haar aan te duwen. Terwijl ze haar kont in Anders’ kruis draaide, merkte ze aan de echt voelbare bobbel in zijn broek dat het ook hem allemaal niet onberoerd liet. Anders trok haar rokje langzaam omlaag. Chantal besloot zelf alvast maar de knoopjes van haar blouse los te maken. Anders maakte haar BH los en tilde haar op. Chantal sloeg haar armen om hem heen. Anders legde haar op het bed. Omdat ze vond dat Anders best een beetje zijn best kon doen, hield ze haar armen stevig voor haar borst gekruist. Anders kuste haar een keer teder en ging toen op zijn gemak naast haar liggen. Chantal bleef even stil liggen, maar toen Anders daadwerkelijk geen aanstalten maakte om verder te gaan, vond ze het toch wel te gek worden. Chantal rolde zich tegen Anders aan. “En nu?” vroeg ze. Anders gaf haar een kus, maar ging nog steeds niet tot actie over. “Nou,” zei Chantal nu gewoon verontwaardigd. “Wat is er?” vroeg Anders schijnheilig. Chantal sloeg Anders nijdig op zijn borst. “Je laat me gewoon zwemmen,” zei ze verontwaardigd. Chantal krabbelde over Anders’ borst, maar ze lette wel goed op dat ze hem niet echt verwondde. Anders grijnsde naar haar. “Wat wil je nou?” vroeg Anders. “Eerst wil je wel; dan wil je niet.” Chantal ging met haar hoofd op Anders’ borst liggen. Hij tilde haar hoofd een beetje op, zodat ze hem wel aan moest kijken. “Maak je maar geen zorgen,” zei Anders, “dat halen we er wel uit.” Chantal bleef stil met haar hoofd op Anders borst liggen. “Gehoorzaam je nu,” vroeg Anders zonder enige stemverheffing. “Altijd,” zei Chantal met overtuiging. Anders was blijkbaar tevreden met het antwoord, want in eerste instantie bleef hij rustig. “Ga maar even je boeien pakken,” zei Anders. Hij wees naar het kastje naast het bed. “Neem de leren maar,” voegde hij er bijna goedmoedig aan toe. Chantal zag dat er in het laatje verschillende attributen lagen, die ze voorlopig maar voor haar eigen gemoedsrust het best kon negeren. “Vergeet de blinddoek en de knevel niet.” Chantal ging nog een keer zuchtend door het laatje. “Schiet eens op,” zei Anders. Hij lag vooral geïnteresseerd naar haar geschutter te kijken. Anders maakte haar polsen achter haar rug vast en bekeek haar met zijn onuitstaanbare arrogante overwinnaarsblik. Chantal wilde dat ze die arrogante lul toch wat harder had gekrabbeld toen ze daar nog de mogelijkheid voor had. Anders pakte de blinddoek vast en keek er een keer misprijzend naar. Op zich was dat natuurlijk raar, want hij moest hem toch zelf hebben gekocht en bovendien al vaak genoeg gebruikt, maar Chantal dorst dat allemaal niet te zeggen.  Anders liet de blinddoek vallen. “Oeps,” zei hij. Het was allemaal zo voorspelbaar dat Chantal zonder op verdere instructies van Anders te wachten al wilde knielen om de blinddoek op te rapen. Hij liet haar rustig tobben. “Nee,” zei Anders, “niet met je handen; gewoon met je mond.”  Chantal boog nu een stuk voorzichtiger  haar hoofd omlaag. “Hier,” commandeerde Anders rustig. Chantal viel bijna naar voren toen ze met haar mond de blinddoek aan Anders gaf, maar hij ving haar handig op. “Sukkeltje,’ zei hij en hij pakte de blinddoek aan. Daarna deed Anders Chantal ook de blinddoek ook daadwerkelijk om. “Ik hoop maar dat je goed hebt onthouden waar de knevel ligt,” zei Anders, ‘anders wordt het vast heel lang zoeken.” Chantal had wel vaag een idee waar dat klere ding moest liggen, maar nu ze zo over de grond kroop, was het toch allemaal een stuk ingewikkelder. Anders dan Chantal had verwacht, lukte het haar niet om de knevel te vinden. “Waardeloos,” zei Anders kil. Chantal bleef uiteindelijk maar gewoon op de vloer liggen; ze had toch geen idee meer wat ze moest doen en Anders vond haar toch maar waardeloos. De slag van de zweep kwam volkomen onverwacht. “Hé,” zei Anders, “had ik al gezegd dat je mocht stoppen met zoeken?” Chantal kroop nog wat ontredderd over de vloer tot Anders het blijkbaar ook genoeg vond. Hij trok haar voorzichtig aan haar haar omhoog en hielp haar zelfs met opstaan. “Recht vooruit,” commandeerde Anders, “maar voorzichtig, je bent bijna bij het bed.” Chantal liep stapje voor stapje vooruit tot ze het bed voelde. “Liggen,” zei Anders. Chantal gehoorzaamde moeizaam. “Op je buik!” Chantal draaide zich weer terug. Anders greep haar stevig in haar nek. De eerste slag van de plak op haar billen kwam nog als een verrassing, maar de volgende reeks gaf alleen maar een licht branderig gevoel waar Chantal ontzettend geil van werd. Ze voelde hoe Anders op haar ging liggen. Om hem te pesten, probeerde Chantal haar kont weg te draaien, maar ze was natuurlijk volkomen kansloos. Anders drukte in een keer door. Chantal had het gevoel dat ze werd gespietst. Ze kreunde en kwijlde in de lakens, maar Anders ging gewoon door met pompen terwijl Chantal onder hem lag te kronkelen. Haar orgasmes overstroomden haar in golven. Anders kreunde een keer en verstijfde. Hij bleef op zijn armen steunen. Chantal probeerde door zo stil mogelijk te blijven liggen en het onvermijdelijke nog even uit te stellen, maar uiteindelijk gleed Anders’ nu toch slap geworden penis uit haar anus.  Daar had hij blijkbaar zelf ook op gewacht, want hij liet zich naast haar op het bed vallen. Daarna kust hij haar zachtjes in haar nek.
Terwijl Anders lag te slapen, lag Chantal tegen hem aan en keek naar het plafond. Op een gebied waren echt alle mannen hetzelfde. Chantal moest het Richard nageven dat hij altijd nog even had geprobeerd om na zijn eigen orgasme ook enige interesse in Chantal te tonen, of in ieder geval die indruk te wekken dat hij dat deed, maar uiteindelijk was hij altijd toch gewoon in slaap gevallen. Anders was juist altijd vlak na zijn orgasmen op zijn liefst en zorgzaamst, maar uiteindelijk ook toch zwaarder gaan ademen en was dat naadloos overgegaan in een zacht gesnurk, dat Anders opeens opmerkelijk menselijk maakte. Het was de eerste keer dat Chantal nu ook echt bij Anders bleef slapen en ze vroeg af hoe het allemaal verder zou gaan. Ondertussen kon ze maar beter genieten van het moment. De neiging om haar nagels in Anders’ borst te zetten, wist ze met moeite te weerstaan. Ze merkte dat ze nu toch eindelijk zelf ook warm en loom werd. In plaats van haar nagels in Anders borst te zetten, legde ze haar hand op zijn borst en zakte langzaam weg.

XIII

In een of ander tijdschrift, het zou wel de Panorama van haar vader zijn, had Chantal ooit gelezen dat filmen vooral heel veel wachten was. Zelf bij de producties van Wim van Wijchen, die het toch niet direct van hun special effects moesten hebben, bleek deze wijsheid maar al te zeer op te gaan. Mindy mocht dan overkomen als een wel heel jong meisje; ze had wel heel veel noten op haar zang. Fernand mocht dan moeite hebben met Delilah; Mindy van haar kant zag Fernand weer niet zitten. “Je hoeft hem niet aardig te vinden,” had Wim tamelijk boos tegen haar gezegd, “het is niet je vriend; het is een collega en je hoeft niet al je collega’s aardig te vinden.” Mindy had het zeer zichtbaar niet overtuigd. “Toen Delilah hem(!) niet zag zitten, kwam, moest ik opeens opdraven, maar met mij wordt totaal geen rekening gehouden.” Wim had zichtbaar moeite gehad om zich in te houden. “Het verschil is,” had hij ironisch geantwoord, “dat Fernand ook nog moeten laten zien dat hij iemand leuk vind. " Daarna had Mindy zich teruggetrokken in de badkamer, die ze op eigen gezag tot haar persoonlijke kleedkamer had gebombardeerd. Wim had de neiging om de badkamerdeur in te trappen met moeite onderdrukt en was daarna maar op het erf een sigaretje gaan roken. Chantal kon niet zeggen dat hij daar nou veel rust kreeg, want Anders, die ook dol was op zijn eigen gelijk, kwam daar ‘gezellig’ bij hem staan. “Tja,” zei hij met een uitgestreken gezicht tegen Wim, “soms heb je dat zo.” Wim was te veel vakman om op Anders’ opmerking te reageren. Chantal wist dat hij nog graag een tweede camera wilde en dat Anders toch al niet echt genegen was om die ook nog te betalen. “Chantal moest toegeven dat Wim de meest volwassene van de twee was. Hij haalde zijn schouders op. “Ik neem aan dat ze gewoon betaald wil worden,” zei Wim en hij nam een laatste haal van zijn sigaret. De boerin, die een verschrikkelijk slecht gevoel voor timing had, kwam naar het gezelschap toe. “Het is maandag,” begon ze zonder enig verband met het voorgaande. Chantal, Anders en Wim keken haar vragend aan. “Dan doe ik de was,” zei de boerin zonder dat veel verhelderde. “De wasmachine staat in de badkamer,” zei de boerin nu gewoon nijdig over de domheid van haar toehoorders. “Tja,” zei Wim berustend. Hij trapte  zijn peuk uit en slofte met zichtbare tegenzin weer terug naar de boerderij. De boerin volgde hem met een houding van: het werd tijd. Anders keek ze allebei na met een ironische blik in zijn ogen. “Je was onaardig,” zei Chantal. Anders trok heel even zijn wenkbrauwen op. “Wim wou toch zo nodig dat kind in de film.” Soms waren alle mannen net kinderen wist Chantal en blijkbaar gold dat zelfs voor Anders van tijd tot tijd.
De enige, die opbloeide dankzij de ruzie tussen Mindy en Fernand was Delilah voor wie Wim toch nog wel ergens een rolletje in gedachten had en die daarom nog steeds in haar veel strakke truitjes en korte rokjes op de set in de weg liep. Voor Delilah was Mindy’s oordeel over Fernand de bevestiging van haar eigen gelijk. Het lag natuurlijk allemaal wel wat anders, maar Chantal begreep het wel. Omdat Anders over het geld ging en bovendien Wim inmiddels een voorschot had beloofd waarmee deze een lang gekoesterde droom in vervulling kon doen gaan, namelijk het kopen van een tweede Eumig, was het uiteindelijk Anders, die de knoop doorhakte. Tot Chantals verbazing en lichte ergernis was het niet Mindy, maar Fernand die hoogst verontwaardigd het veld moest ruimen. Wim, die net zo moeilijk als Anders zijn ongelijk kon toegeven, keek moeilijk, maar hield het daar toch bij. “Waarom heb je dat meisje gehouden?” vroeg Chantal aan Anders. “Ik produceer een film om geld te verdienen,” antwoordde Anders, “volgens mij is er absoluut markt voor die Delilah, maar ik wil een groter publiek bereiken.” Chantal moest toegeven dat het natuurlijk niet onredelijk klonk, maar het zat haar toch niet lekker. Anders schoot in de lach. “je bent jaloers,” zei hij en hij gaf Chantal een kus op haar voorhoofd. Zelf kon ze er maar matig om lachen.
Wim, die nu in ieder geval de hoofdrolspeelster had, die hij al de hele tijd had willen hebben, legde zich opmerkelijk snel neer bij het vertrek van Fernand. Fernand zelf had meer moeite met de situatie, maar pakt de extra vijftig gulden snel aan en maakte daarna dat hij weg kwam. “Ach,” zei Wim berustend, “ik vind wel weer iemand…..” Anders lachte hem bemoedigend toe. “Ik heb alle vertrouwen in je,’ zei hij bijna gemeend vriendelijk. Chantal zag Wim mistroostig vertrekken naar de dichtstbijzijnde telefooncel. Chantal wist zich eigenlijk niet zo’n houding te geven; het liefst had ze Anders best willen zeggen dat wat ze van de hele situatie en zijn gedrag vond, maar het feit dat Mindy nu ook op de set rondhing, maakte haar onzeker. Mindy was veel meer Anders’ type dan die dikke en Mindy van haar kant had ook duidelijk belangstelling in Anders. Chantal moest toegeven dat de kleine slet het handig aanpakte. Ondanks haar fragiele, wat engelachtige uiterlijk, kon Mindy een vreselijke bitch zijn, maar zodra Anders op de set verscheen, was ze opeens poeslief.  Verder had ze de irritante gewoonte om bij alles vragend en een beetje hulpeloos naar Anders te kijken. Chantal wist bijna beter dan wie ook dat mannen daar gevoelig voor waren. “Ik weet het niet,” begon ze voorzichtig tegen Anders. “Weet je wel zeker dat zij het juiste meisje voor je film is?” Anders moest er alleen maar om lachen.  “Soms,’ zei hij, “en ik zeg dat nadrukkelijk met tegenzin, heeft Wim gewoon gelijk. Iedereen heeft blijkbaar verstand van film.” Chantal vond Anders een grote lul en ging in de grote woonkeuken zitten mokken, maar Anders kwam niet achter haar aan en toen ze uiteindelijk terugkwam om het dan maar zelf goed te maken, stond hij gezellig met Mindy te praten. Chantal hoopte nog dat Anders zou vragen of ze bleef slapen, maar in plaats daarvan zette hij haar keurig af bij de woning van haar ouders. “Morgen ben ik er niet,” zei Anders en hij gaf Chantal een bijna afstandelijke kus op haar wang. “Ik moet naar Duitsland.” Chantal glimlachte een keer dapper. “Veel succes,” zei ze, maar het liefst was ze gaan huilen. Anders zou nu vast Mindy meenemen naar België en daar het hele programma afwerken. Ze stapte uit en wierp Anders nog wat onzeker een kushandje toe dat hij nonchalant beantwoordde.
Chantal kon niet inschatten of Perry in de gaten had wat er aan de hand was. Hij was vriendelijk, maar dat was hij anders eigenlijk ook altijd. Het viel Chantal alleen op dat hij stiller was dan normaal en het onderwerp film angstvallig meed.  Terwijl Chantal de rekeningen invoerde, zag ze Mindy al kronkelen onder de liefkozingen en zweepslagen van Anders. De kleine hoer deed dit ook al voor haar beroep, maar dit keer, wist Chantal zeker, zou ze er extra van genieten. Anders zou ook haar uiteindelijk optillen en teder op het bed leggen. Het was maar goed dat Chantal zoveel plichtsbesef had, vond ze zelf; anders had ze nu alles verkeerd geboekt. Het zou zijn verdiende loon zijn. Het ergste was dat ze de volgende dag ook niets van Anders hoorde; hij zou toch tenminste de beleefdheid kunnen hebben om haar eerlijk te vertelleen dat het uit was.
Die volgende dag besloot Chantal zich ziek te melden. Ze had zich nog nooit ziek gemeld en ze haatte zichzelf er om. Chantals moeder, die het nooit erg vond om Perry nog een keer aan de lijn te krijgen, belde graag voor haar dochter. “Ik weet het niet,” hoorde Chantal haar moeder naar waarheid zeggen, “ze voelt zich verschrikkelijk, maar wat het nou precies is.” Perry’s antwoord was blijkbaar begripvol, want haar moeder bedankte hem uitvoerig. “Ja hoor,” zei ze, “als het overmorgen nog zo is, laat ik het je weten.” Chantal trok de dekens nog maar een keer over haar oren. Eigenlijk was het allemaal natuurlijk niet echt liegen; ze was misschien niet ziek, maar ze voelde zich wel vreselijk beroerd. De rest van de tijd besteedde ze vooral aan het beluisteren van haar LP met romantische popsongs (inmiddels alweer deel twaalf) en de LP 'Alle dertien romantisch' en zichzelf ontzettend zielig vinden. Toen ze op vrijdag nog niets van Anders had gehoord, merkte ze dat haar verdriet plaats begon te maken voor woede en op zondagochtend stond haar besluit vast. Ze zou maandag naar Roinco gaan en gelijk haar ontslag aanbieden. Het zou natuurlijk thuis wel wat uitleg vereisen, maar met een paar handige leugentjes moest het toch mogelijk zijn om daar een punt aan te kletsen. Anders deed maar lekker met zijn hoer wat hij wilde, maar zij had nog steeds genoeg gevoel voor eigen waarde om zich niet helemaal als voetveeg te laten gebruiken.
Chantal probeerde al vroeg te gaan slapen, maar hoewel ze vastbesloten was om de volgende dag haar ontslag aan te bieden, kon ze toch maar niet in slaap komen. Uit de huiskamer hoorde ze vage geluiden van de televisie. Haar vader zat ongetwijfeld naar Studio Sport te kijken. Dat ze ondanks alles toch redelijk ver weg moest zijn toen ze echt wakker schrok van een klopje op de deur. Chantals moeders hoofd verscheen om de deur. "Ik wilde even kijken of je al sliep," zei ze. "Nee hoor," zei Chantal, hoewel ze toch vermoedde dat ze wel degelijk een beetje had liggen doezelen. "Bezoek voor je," zei Chantals moeder wat onzeker. Het was duidelijk dat Chantals moeder met de onverwachte bezoeker in haar maag zat. Voor Chantal verder had kunnen gokken, duwde Anders Chantals moeder zachtjes opzij. "Gelukkig," zei hij, "je  moeder dacht dat je sliep." Chantal wist zich geen houding te geven en draaide haar hoofd om naar de muur. "Ze is echt ziek hoor," zei Chantals moeder in een meer goedbedoelde dan effectieve poging om haar dochters wangedrag te verklaren. "Ik geloof het," zei Anders, maar Chantals op dat gebied getrainde oor kon de lichte ironie in zijn stem horen. "Ik ga wel even thee maken," zei Chantals moeder, die voor zichzelf op die manier gelijk een excuus creëerde om er vandoor te gaan. Chantal begreep ook wel dat ze moeilijk heel Anders' bezoek naar de muur kon blijven kijken en daarom draaide ze zich maar om. Als ze nu gelijk al haar moed bij elkaar kon rapen, kon ze gelijk tegen hemzelf zeggen dat ze ontslag zou nemen. Anders was in de stoel naast haar bed gaan zitten. "Hoe voel je je?" vroeg hij en hoe Chantal ook haar best deed; met de beste wil van de wereld kon ze geen ironie in zijn stem ontdekken. "Kut," zei Chantal geheel naar waarheid. "Wat had of heb je?" vroeg Anders. "Eerlijk gezegd kon ik weinig wijs uit het verhaal van Perry en die had het weer van je moeder en begreep het ook allemaal niet." Chantal glimlachte een keertje moeilijk. "Gewoon," zei ze, "ik voelde me niet lekker." Anders glimlachte een keertje een beetje begripvol. "Schoolziek," zei hij bedachtzaam, maar het klonk vriendelijk. "Zoiets," zei Chantal, "maar hoe was het in Duitsland?" Anders rekte zich uit. "Saai," zei hij, "maar we hebben nu wel een nieuwe leverancier voor onze Duitse vleeswaren." Chantal schoot in de lach. "Nou," zei ze, "gelukkig maar." Het liefst had ze haar armen naar uitgestrekt naar Anders, maar na zijn koele houding de laatste keer dorst ze dat niet. Anders van zijn  kant leek zich niet echt van de onderliggende spanning bewust, want hij ging op Chantals bed zitten en gaf haar een kus. Nu sloeg Chantal alsnog haar armen om Anders heen. Ze voelde zich nu eigenlijk nog veel beroerder dan hiervoor, want nu wist ze ook niet meer of ze zich eigenlijk alleen maar had aangesteld. Anders hield haar stevig vast en drukte haar stevig tegen zich aan. Toen Chantal haar moeders voetstappen op de trap hoorde, probeerde ze zich even los te worstelen om al te gênante momenten te voorkomen, maar Anders hield haar stevig vast. "Hier is de thee,'" zei Chantals moeder met een geforceerd luchtige toon. "ik laat jullie maar verder even." Ze stommelde de kamer weer uit en Chantal kon haar voetstappen op de trap horen wegsterven. "Schaam je je voor me?"vroeg Anders met zijn gebruikelijke licht ironische toon. Chantal keek hem vragend aan. Waar had die moeilijke man het nu weer over. "Ik voelde het best," zei Ander quasi verontwaardigd, "je hoorde je moeder aankomen en gelijk duwde je me weg."  Als ze nu in een keer goed uit zou halen, dacht Chantal, moest het toch mogelijk zijn om Anders' neus in een keer te breken. Terwijl ze daar nog genoeglijk over nadacht, nam ze alvast maar een voorschotje door Anders intens te kussen. Ze voelde zijn tong haar mond binnendrongen en haar tong min of meer omklemmen. Ze klemde zicht tegen hem aan en was vastbesloten om hem nooit meer los te laten. "Lieverdje," zei Anders voorzichtig, "ik krijg een stijve arm." Chantal hield hem nog even vast. Hij had haar pijn genoeg gedaan, maar daarna liet ze hem toch weer los. "Ik neem aan," zei Anders, "dat je er morgen weer gewoon bent, want we moeten weer naar die kolere boerderij van Wim en dat vind ik zo vervelend om alleen naar toe te rijden." Chantal gaf Anders nog een kus. Doe jij maar lekker stoer, dacht ze zelfgenoegzaam, je hebt me gewoon gemist. Maar Chantal hield al haar gedachten voor zichzelf. "Kom je naar Roinco?" Vroeg ze. "Om een uur of tien en dan rijden we gelijk door naar Wims nieuwe capriolen."
Perry was in eerste instantie aangenaam verrast dat Chantal die maandagochtend weer gewoon op haar werk was, maar toen hij hoorde dat ze alweer om tien uur met Anders zou vertrekken, verviel hij in een gemelijk stilzwijgen. Chantal kon het zich wel voorstellen, want op deze manier kwam steeds meer van het werk natuurlijk op Perry neer. Chantal haalde wel twee keer ongevraagd koffie voor Perry, maar ook dat hielp niet echt om in een betere bui te krijgen. Dat het Perry echt ernst was, bleek wel toen Anders eindelijk om kwart over tien binnenkwam en Perry hem weinig subtiel gebaarde om samen even naar het kantoortje te gaan waarvan de deur dicht kon. Chantal zag door het raam dat het dit keer het vooral Perry was, die aan het woord was en Anders onderging het allemaal gelaten.  Nou, dacht Chantal, het moet Perry hoog zitten. Anders knikte een paar keer bedachtzaam en vond het toen blijkbaar genoeg, want Perry moest echt zijn zin afbreken toen Anders de deur open deed en weer naar buiten stapte. "Geregeld?" vroeg Anders nog een keer, maar wel op een toon, die duidelijk maakte, dat het enige gewenste antwoord 'ja' was. Perry knikte een keer, maar Chantal zag dat hij echt boos was geweest.
In de auto vroeg Chantal maar een keer heel voorzichtig waar de ruzie over was gegaan, hoewel ze zich dat natuurlijk heel goed voor kon stellen. "Het is mijn schuld," zei Anders. "Die arme Perry heeft het veel te druk en in plaats dat ik hem help, ontvoer ik zijn assistente ook nog steeds."  Chantal voelde zich er allemaal wat ongelukkig onder. "Maar," ging Anders verder, "dat hebben we opgelost. Perry zoekt voor de vrijdag een nieuwe kracht en die dag sta je dan helemaal tot mijn beschikking." Soms kon Anders zich zo ongelukkig uitdrukken. "En als ik dat niet wil?" vroeg Chantal bokkig. "Tja," zei Anders droog, "dan hebben we een nieuwe situatie, maar tot dan toe lijkt het me prima werkbaar."  Chantal liet het er maar bij, maar ze voelde zich doodongelukkig.  Daarin was ze niet de enige, want Wim bleek ook een zenuweninzinking nabij toen hij Anders zag. "ben je helemaal gek geworden," was het eerste dat Wim tegen Anders riep toen hij hem zag. Anders keek Wim verbaasd aan, maar Chantal betwijfelde of hij wel zo verbaasd was als hij deed. "Wat denk je in  Godsnaam?" ging Wim zicht- en hoorbaar boos verder. "Ach ja; het maakt allemaal niet uit. We hebben toch actrices genoeg." Anders liet Wim maar even uitrazen. Chantal begreep helemaal niet waar het over ging en keek Anders vragend aan. "Mindy heeft afscheid van ons genomen," zei hij neutraal. "Ja," zei Wim, "maar wel nadat jij met haar bent gaan eten." Anders leek niet onder de indruk. Hij haalde zijn schouders op. "Ik geloof niet dat ze geschikt was," zei hij en liet het er verder bij. "Na drie draaidagen, het lijken er trouwens wel honderd(!), hebben we nu twintig minuten film en zit ik op eens opgescheept met Belgische Loes," tierde Wim  nog even door. "En met Delilah," zei Anders droog. Wim liep woedend weg. "waarom ben jij met Mindy gaan eten?" Vroeg Chantal wantrouwig. "Ze zeurde steeds over geld," zei Anders, "en daarom wilde ik haring of kuit hebben." "En?" Vroeg Chantal. Anders keek haar vragend aan. "Was het haring of kuit?" Anders glimlachte een keertje flauwtjes. "Ze is in ieder geval vertrokken," zei hij en draaide zich om. Chantal keek hem na.
Het was duidelijk geweest dat Anders er dit keer echt zin in had om Chantal te verwennen. In tegenstelling tot eerdere keren had hij Chantal dit keer niet meegenomen naar de Moriaan, maar waren ze in een veel chiquere tent aan de rand van de Kralingse Plas gaan eten. Anders had er blijkbaar verschillende mensen gekend en vriendelijk gegroet. Chantal had zich beperkt tot wat elegant verlegen wegkijken, maar Anders had haar nadrukkelijk aan iedereen voorgesteld als zijn vriendin. De mannen hadden overwegend wat goedkeurend geknikt en de vrouwen vooral taxerend gekeken. Chantal van haar kant had geprobeerd om een inschatting te maken wie hier nou eigenlijk met zijn vrouw en wie hier met zijn vriendin was. Ze vermoedde dat het ongeveer fiftyfifty was. Vooral de 'vriendinnen' keken koel taxerend terwijl de echtgenotes meer wat moederlijk keken. Het was blijkbaar een omgeving waarin men veel gewend was.
Na het eten waren ze naar Anders huis gegaan. Anders had er ook daar duidelijk werk van willen maken. "Kleed je uit," had hij gezegd terwijl hij zelf gemakkelijk op de rand van zijn bed zat en natuurlijk had Chantal niet geweten hoe snel ze moest gehoorzamen. Ze was blij weer een keer de ongedeelde aandacht van Anders te hebben en nu die vreselijke Mindy blijkbaar van het toneel was verdwenen, was dat blijkbaar weer het geval. "Kom hier," zei Anders en Chantal kwam natuurlijk gelijk. "kniel," zei Anders en hij wees haar het kleine kussentje dat als toevallig voor zijn bed lag. Soms, maar echt alleen als hij er zin in had, kon hij echt vreselijk attent zijn. Anders pakte haar voorzichtig bij haar kin en kuste haar intens op haar mond zonder gelijk zijn tong naar binnen te schuiven. Met de handboeien, die natuurlijk al binnen handbereik lagen, maakte Anders Chantals polsen achter haar rug vast. Hij duwde haar hoofd tegen zijn kruis een streelde haar door haar haar.  Daarna kust hij haar op haar voorhoofd. Chantal bleef zo stil mogelijk liggen en genoot in stilte van Anders' lichaam. "Wat moet ik nou met jou?" Vroeg Anders zich hardop af, maar Chantal betwijfelde sterk of hij eigenlijk wel tegen haar sprak. Anders was alweer heel snel over zijn beschouwende fase heen. Hij greep Chantal bij haar nek en maakte haar halsband met bijbehorende riem vast. Dat was in ieder geval weer vertrouwd.  Chantal merkte dat ze inmiddels eerder zenuwachtig dan blij werd wanneer Anders niet het initiatief nam en duidelijk aangaf wat hij wilde. Anders maakte snel de rist van zijn broek open. Het was meer dan duidelijk wat hij wilde en Chantal boog haar hoofd voorzichtig naar voren. Ze nam Anders' penis voorzichtig in haar mond en zoog hem toen zo langzaam als ze kon naar binnen. Chantal hoorde Anders zachtjes kreunen. Het was maar goed dat hij niet wist hoezeer ze naar dat bekende geluid had verlangd. Het zou hem alleen nog maar onuitstaanbaarder maken. Chantal begon zachtjes met haar hoofd heen en weer te bewegen. Aan het diepe gegrom van Anders hoorde ze tot haar genoeg dat hij haar blijkbaar ook had gemist. Het zou hem leren om haar zo lang te negeren. Anders slikte een paar keer moeilijk en drukte toen Chantals hoofd tegen zijn kruis aan. Door zich optimaal te ontspannen, wist Chantal Anders' penis nog wat dieper mee naar binnen te nemen, maar lang zou ze dat niet volhouden. Vooral ook omdat Anders bezitterige hartstocht het haar onmogelijk maakte om haar hoofd heen en weer te bewegen. Chantal  begon net te merken dat ze het niet hield toen Anders gelukkig even zijn greep op haar hoofd even liet vieren. Chantal maakte gebruik van de geboden vrijheid om snel haar hoofd heen en weer te bewegen. Anders kreunde hartstochtelijk verder, maar hij greep Chantals hoofd gelukkig niet meer zo stevig vast.  Anders trok zijn penis in een beweging uit Chantals mond. Hij drukte haar hoofd weer in zijn kruis, terwijl Chantal hem steeds sneller hoorde ademen. Anders kwam met een diepe grom. Chantal voelde wat nattigheid in haar haar. Ze dacht er maar verder niet over na. Anders stond op en hielp ook Chantal opstaan. Hij sloeg zijn armen om haar heen en kuste haar hartstochtelijk. Op haar mond. "Soms," zei hij onverwacht ernstig, "denk ik echt dat ik van je houd." Chantal had het te druk met het beantwoorden van Anders' kussen om hem van een snedig antwoord te kunnen voorzien. In plaats daarvan kroop ze lekker tegen hem aan en liet zich uitgebreid door hem strelen en betasten. Anders tilde Chantal  op en legde haar op bed. Hij was blijkbaar nog steeds in de fase dat hij echt werk van haar wilde maken, want hij streelde Chantal eerst voorzichtig over haar borsten en liet zijn hand toen langzaam omlaag glijden. Anders' hand raakte plagerig heel even Chantals clitoris aan en trok zich toen weer net buiten haar bereik terug. Chantal probeerde haar kruis tegen zijn hand aan te duwen, maar Anders trok zijn hand nog een stukje verder terug. "Nou," zei Chantal half verontwaardigd en half klagend. Anders schoot in de lach en kuste haar op haar mond. Terwijl hij dat deed, voelde Chantal hoe Anders' hand diep haar vagina binnendrong. Chantal kreunde en opende haar mond. Anders maakte gelijk gebruik van de gelegenheid om ook met zijn tong die bij Chantal binnen te dringen. Chantal worstelde met Anders's tong in haar mond en zijn hand in haar kruis. Het was natuurlijk kansloos en dat was maar goed ook. Chantal gaf zich over en liet zowel Anders' tong als zijn hand hun werk doen. Ze kreunde en het duurde niet lang voor ze een bijna overweldigend orgasme kreeg en gelijk daarna weer een en daarna weer een. Chantals gekronkel was teruggebracht tot wat stuiptrekkingen terwijl Anders zijn best bleef doen. Toen hij eindelijk stopte, bleef Chantal uitgeput liggen, maar het gebeuren had Anders zelf blijkbaar zo opgewonden dat hij nou juist weer op gang was gekomen. Terwijl Chantal nog naar adem lag te happen, kroop Anders bovenop haar. Zijn penis gleed moeiteloos haar druipnatte kruis in. "Nee,'' zei Chantal klagelijk, maar Anders liet zich er niet door tegenhouden. Met een tempo dat Chantal op dat moment echt niet bij kon houden, begon Anders heen en weer te bewegen. Ze voelde zich als een boksbal, maar ondertussen genoot ze wel van  iedere stoot van Anders. Zijn hartstocht was dit keer feller dan anders. Toen hij voor de tweede keer kwam, verstijfde hij, maar hij liet zich niet bovenop haar vallen. In plaats daarvan bleef hij steunend op zijn armen naar haar liggen kijken. "Kijk niet zo," zei Chantal, 'daar word ik zenuwachtig van." Anders lachte een keertje en liet zich toen langzaam zakken. Hij kuste Chantal in haar nek. "Nou, nou," zei Chantal, die ook niet meer precies wist waar ze aan toe was, "we hebben er zin in." Anders rolde van haar af, maar hij hield haar stevig vast. "Ik loop echt niet weg," protesteerde Chantal half en half, maar Anders reageerde niet. In plaats daarvan sloeg hij een deken om haar heen. Chantal hoorde hoe Anders haar niet alleen negeerde, maar ook langzaam zwaarder begon te ademen. Daar ben ik mooi klaar mee, dacht ze, maar pragmatisch als ze was, kroop ze zo goed mogelijk tegen Anders aan. Als ze haar hoofd op zijn schouders legde, had ze er amper last van dat haar polsen nog bij elkaar gebonden waren. Ze kuste hem op zijn schouder en ging er toen voorzichtig op liggen. Half slaapdronken legde Anders zijn arme weer om haar heen.

XIV

Anders en Wim stonden samen zichtbaar vol bewondering naar het 'acteervermogen' van Loes te kijken. Nadat haar vriend met zachte dwang was verbannen naar het dorpscafé vijf kilometer verderop kon er eindelijk worden doorgewerkt. "Hoe weet je dat hij niet terugkomt?" vroeg Anders aan Wim. "Ik heb hem met de auto gebracht," zei Wim met een uitgestreken gezicht, "dan kon hij tenminste rustig een biertje drinken." Anders grijnsde een keer. "Het gaat eindelijk echt goed," zei Wim en Anders knikte met meer enthousiasme dan Chantal gepast vond. Het was natuurlijk een pornofilm, maar ze vond Anders nu wel erg enthousiast over Loes. "Waar heb je die jongen vandaan?" Vroeg Chantal aan Wim. "Een advertentie," zei Wim, "hij studeert iets in Leiden,… vast iets moeilijks."
"Leuke jongen," zei Chantal, "echt leuk." Tot haar genoegen keek Anders nu toch even op. Een ogenblik was zichtbaar dat hij zich toch stoorde aan Chantals opmerking. Dat zou hem leren. Ondertussen leken Loes en de onbekende jongen wel helemaal vergeten dat er ook nog camera's waren. Het was maar goed dat Loes' vriend op veilige afstand bier aan het drinken was. Hij zou hier vast niet goed op hebben gereageerd. Loes was tussen de benen van de jongen gekropen en pijpte hem nu met overgave. Chantal kon zich haar emoties goed voorstellen. Anders zou zich waarschijnlijk gemakkelijk in de emoties van de jongen in kunnen leven, want die lag alleen maar wat te kreunen en verder voor alles stil te genieten. Loes mocht dan eigenlijk een amateur zijn;  Chantal keek vol bewondering naar haar techniek waarbij ze de penis bijna helemaal inslikte en dan weer zachtjes met haar hoofd omhoog ging. Ze gaat iedere keer net zover dat ze net niet stikt, dacht Chantal vol bewondering. De cameraman stond een paar keer hinderlijk in de weg, maar door om te lopen, wist Chantal toch een goed zicht op de actie te houden.  Nu de jongen echt ongeveer zo geil als boter was, hield hij het niet meer. Bijna ruwde trok hij Loes' hoofd weg en draaide haar snel om. Oorspronkelijk was de afspraak dat iedere nieuw scene opnieuw zou worden doorgesproken, maar Wim zag blijkbaar ook wel in dat hij deze scene nooit meer zo naturel op film zou kunnen vastleggen. Hij gebaarde de cameraman snel een andere positie op te zoeken en verder maar wat te improviseren. Chantal zag dat Anders meer dan gefascineerd naar het schouwspel keek. Zou hij ook zo naar haar kijken of zou zijn bezittersblik het dan winnen? De jongen lag nu boven op Loes. Aan Loes' gezicht te zien, ging het allemaal voortvarend verder, maar veel was er niet meer te zien. De cameraman had alle ruimte nodig om eerst een close up van de daad te maken en toen snel Loes' gezicht dat inmiddels inderdaad een schoolvoorbeeld van extase was geworden, te filmen. Wim gebaarde hem nog snel een tweede close up te nemen. Daarna was het uit met het plezier. De jongen kwam bijna ongemerkt, maar Loes wist zeer overtuigend voor het voetlicht te brengen dat zij ook kwam. Daarna bleven de twee, zich min of meer onbewust van de show, die ze net hadden weggegeven, uitgeput op elkaar liggen. "Perfect," zei Wim, "echt perfect." Anders zei niets, maar Chantal kon zo wel aan zijn gezicht zien dat hij het daar helemaal mee eens was. Chantal kroop tegen Anders aan, die bijna gedachteloos zijn arm om haar schouder legde. De seksuele spanning in de kamer was nog te snijden toen Loes totaal onverwacht die toch vooral door haarzelf opgebouwde spanning weer doorbrak. "En," vroeg ze naïef, "was het wat?" Wim schoot in de lach. "Ik denk het wel," zei hij geruststellend. "Nou," zei de cameraman met een zorgelijk gezicht. Chantal zag Wim groen worden en Anders verstrakken. "Grapje," zei de cameraman snel, "volgens staat het er allemaal prima op."
Omdat ook in dit geval succes weer eens vele vaders had, stonden Wim en Anders al snel als kinderen te kibbelen wie nu de eigenlijke ontdekker van Loes was. Chantal vond het gênant en ging daarom maar koffie halen voor Loes en de onbekende jongen. "Wat denk je?" Vroeg Loes blijkbaar nog steeds onzeker over het effect van haar eigen optreden. "Nou," zei Chantal, "ik denk dat iedereen het wel aardig vond." Gevleid en tevreden ging Loes tegen de jongen aan liggen. De jongen reageerde niet afwijzend, maar van Loes' enthousiasme was niets te merken. Hij ziet het gewoon als werk, dacht Chantal. "Ik was zo zenuwachtig," bekende Loes. "Maar," zei ze terwijl ze vooral naar de jongen keek, "toen wist ik nog niet dat ik jou tegen zou komen." De jongen glimlachte plichtmatig. Chantal zag dat hij zich ongemakkelijk onder deze aandacht voelde. Hij zag het als werk en waarschijnlijk ook nog wel als een spannend avontuur, maar Loes' wel heel duidelijke avances maakten dat hij zich toch wel wat opgelaten voelde. Chantal verbaasde zich even over Loes, maar besefte zich toen dat zij wel erg weinig recht van spreken had.
Delilah's eergevoel was blijkbaar aangetast door de show van Loes. Vooral omdat haar nu eenmaal was beloofd, besloot Wim haar ook nog een scene te geven. Hij schatte blijkbaar in dat Delilah zich in ieder geval niet zonder geld weg zou laten sturen en daarom kon er nog net zo goed een keer gebruik worden gemaakt van haar diensten. Delilah had net als de rest gefascineerd staan kijken naar de enorme pijpbeurt, die Loes net had gegeven. Omdat het nogal gammele verhaaltje nu ook een tweede 'grote' scene nodig had, had Wim gelukkig nog ergens een jongen opgevist waar hij zelf nogal vertrouwen in had, omdat deze jongen ook al ervaring in Duitsland zou hebben. Het kon allemaal best, want hij sprak inderdaad geen woord Nederlands. Chantal had Duits al in de tweede van de MAVO laten vallen, maar ze herkende het nog wel van de Duitse televisie waar haar ouders nog wel eens naar keken. Delilah kroop zonder enig voorspel tussen de jongens knieën en nam ook zonder verdere plichtplegingen zijn penis in haar mond. De jongen keek in eerste instantie meer verbouwereerd dan aangenaam verrast, maar pragmatisch als hij blijkbaar was, maakte hij al snel van de nood een deugd. Hij greep Delilah stevig bij haar hoofd en duwde haar zijn kruis in. De cameraman zwaaide een paar keer nijdig met arm. De hand van de jongen zat duidelijk een goed shot in de weg. De jongen had al snel meer aan zijn hoofd dan de woede van de cameraman. Delilah's hoofd gleed met geraffineerde tempowisselingen heen en weer. "Geinig," zei Anders droog, "competitie doet meer dan geld." Chantal kon er niet echt om lachen, vooral omdat ze het idee had dat de opmerking van Anders eigenlijk vooral voor haar was bedoeld. Ondertussen lag de jongen op het bed te kreunen en had de cameraman alsnog alle ruimte om zijn shots te maken. Chantal zag hoe het gezicht van de jongen echt een masker van genot was geworden. Ze kon zich maar al te goed de emoties van Delilah voorstellen, die hier voor eens en voor altijd duidelijk maakte dat zij er ook nog was en niet alleen dat, maar ook nog als supertalent op dit gebied. Anders en Wim stonden net als de overige aanwezigen bijna versteend naar dit tweede spektakel op een dag toe te kijken. "Nou...," zei Wim en hij liet er bij. Anders slikte een keertje heel duidelijk. Maar uiteindelijk kwam ook aan deze scene een eind. De jongen kreunde intens en Chantal kon het niet helemaal goed zien, maar het leek er op dat hij in Delilahs mond was klaargekomen. "Wow," was Anders' enige  commentaar. Tot haar grote ergernis meende Chantal toch iets van een verdikking in Anders' broek te bespeuren.

Die middag tijdens het eten voelde Chantal zich ongelukkig. Natuurlijk was het gezellig in Alblasserdam waar niemand hen kende voor een keurig getrouwd stelletje door te gaan en samen uitgebreid te lunchen voor ze weer terug moesten naar Rotterdam, maar Anders' opwinding had Chantal er ook op een pijnlijke manier op gewezen dat hij echt niet alleen interesse in haar had. "Nou," zei Anders bijna vaderlijk, "je eet bijna helemaal niet." Chantal lachte een keertje verontschuldigend, maar ze had inderdaad niet zo'n honger. Ze kon zich moeilijk weer ziekmelden, maar eigenlijk wist ze ook helemaal niet hoe het nou eigenlijk met die vreselijke Mindy was afgelopen. "Gaat het?" vroeg Anders. Sinds haar 'ziekmelding' was Anders toch wel wat opmerkzamer geworden. Chantal had sterk het idee dat het in dit geval niet zozeer aan Anders als wel aan haar lag. Daarom glimlachte ze nog een keer dapper en nam een extra grote hap. Anders was heer genoeg om net te doen of hij het overtuigend vond. Na het eten bracht Anders Chantal naar Roinco. "Heb je vrijdag wat te doen?" vroeg hij toen Chantal uitstapte. Stomme vraag, dacht ze nijdig. "Nee," zei ze terwijl ze dacht: alleen op jou wachten.  "Gelukkig," zei Anders, "we zijn uitgenodigd voor een feestje en het kan laat worden."
"Vind je het mooi?" vroeg Anders. Chantal vond het prachtig, maar ze was ook wel een beetje onder de indruk van het zwarte broekpak dat Anders voor haar op bed had klaargelegd. "geweldig," zei ze naar waarheid, 'maar het maakt me zo....." Chantal zocht naar een woord. 'Oud' was het niet. "Volwassen," vulde Anders begripvol aan. "Ja," zei Chantal blij; dat woord had ze gezocht. "Ik voel me net Jacqueline Bisset of zo iemand. Anders schoot in de lach. "Dat is een hele mooie vrouw,' zei hij. "Maar ook al heel oud," zei Chantal. Anders liet haar verder gewoon lekker kletsen en trok ondertussen zelf zijn pak aan. IJdel als hij was, trok hij eerst de broek van zijn pak aan en daarna pas zijn sokken. Chantal had hem nog nooit kunnen betrappen op het dragen van een onderbroek met sokken. "waarom lach je?" vroeg Anders. "Je bent ijdel," zei Chantal. Anders knikte. "Ja," zei hij, "echt heel erg, maar waardoor is het nu weer opeens pijnlijk duidelijk geworden?" Chantal wees naar Anders' broek. "Ik heb je nog nooit bloot met alleen sokken aan gezien." Anders maakte een half verontschuldigend wegwerpgebaar. "Natuurlijk niet," zei hij, "een oude man met melkflessen in sokken is geen gezicht." Chantal keek Anders aan met een begripvolle blik. Vroeger had ze gelijk geroepen dat hij nog helemaal niet oud was, maar nu vond Chantal het wel een prettige conclusie. Anders vond het blijkbaar een onzingesprek, want hij ging gewoon verder met zich aankleden. Chantal trok het jasje aan dat bij het broekpak hoorde. "En?" Vroeg ze. "Je bent prachtig," zei Anders, "nog mooier dan Jaqueline Bisset en ook nog een stuk jonger." Hij gaf Chantal een kus en nam haar toen mee naar de spiegel in zijn kledingkast. Chantal moest toegeven dat ze zelf onder de indruk was. "Vonden ze het gek?" vroeg ze, "dat een man een vrouwenbroekpak kwam kopen?" Anders schoot in de lach. "Lieverdje, denk je nou dat ik de enige man ben die ooit iets voor zijn geliefde koopt?" Chantal kroop tegen Anders aan. Ze kon het zich helemaal voorstellen hoe Anders zich bij Meddens door een ongetwijfeld charmante verkoopster liet helpen en haar quasi hulpeloos inpakte. Haar vader had zelfs voor zichzelf nog de hulp van haar moeder nodig. "Je bent mijn held," zei Chantal en het klonk veel minder ironisch dan ze het in eerste instantie had bedoeld. Anders kuste haar in haar nek. "Als ik nu doorga," zei hij met spijt in zijn stem, "kunnen we net zo goed niet gaan en dat is dan weer zonde van dat broekpak." Chantal maakte zich los. "Heb je iets om naar uit te kijken,' zei ze.
Chantal had zo ongeveer alles verwacht, maar dit echt niet. "waarvoor is dit?" vroeg ze een beetje timide aan Anders. "Ter ere van het herstel van de democratie in Portugal," zei Anders alsof het de gewoonste zaak van de wereld betrof. "Ja," zei Chantal, "en dat vieren we dan in deze zaal van het Rotterdamse stadhuis; klinkt logisch." Anders gaf haar een kus. "De Burgerzaal," vulde hij aan, "niet zo maar een zaal." De man, die nu naar voren kwam en achter de microfoon ging staan, kende Chantal wel. "Dat is de nieuwe burgemeester," zei ze tegen Anders. Hij kuste haar in haar nek. "Mijn vader vindt die Andre van der Louw niets," ging ze verder, "volgens hem moet een burgemeester een burgemeester zijn en niet een omhooggevallen hippie." Anders haalde zijn schouders op. Andre van der Louw legde zijn pijp op de lessenaar en begon aan zijn verhaal. Chantal had inmiddels de afgelopen maanden met Anders wel het nodige bijgeleerd. Die nieuwe burgemeester kon wel spreken. Hij gaf hoog op over de internationale solidariteit en het succes dat er nu in Portugal was behaald. "Op school was er een actie om geen koffie uit Angola te drinken," zei Chantal. Anders knikte een keer bedachtzaam. "Denk je echt dat dat heeft geholpen?" Vroeg Chantal. "Ach," zei Anders, "het hield hier in ieder geval een hoop mensen van de straat." Zijn gezicht kreeg iets geamuseerds. "Waar denk je aan?" vroeg Chantal. "Een jongen van vroeger," zei Anders, "Jarno. Zo'n breedsprakige behaarde en bebaarde onderwijzer. Die was altijd bezig om de wereld te verbeteren." Het klonk aardig, maar de ironische ondertoon ontging Chantal niet. "Hij had wel een hele leuke vriendin," zei Breuer. Dat laatste had dan van Chantal weer niet gehoeven. "Leuker dan ik?" vroeg ze en  Chantal kon zich wel slaan. "Natuurlijk niet," zei Anders keurig. "En daarom wil ik deze toespraak beëindigen met een gemeend Viva La Revolution!" beëindigde Andre van der Louw zijn toespraak waarna er door de aanwezigen, die er echt uitzagen of ze zich op het buffet in plaats van een willekeurige onderdrukker zouden storten, braaf applaudisseerden. "Goed," zei Anders, "wat wil je drinken?" Chantal knikte een keer. Eigenlijk vond ze het allemaal onzin en was ze veel liever met Anders naar zijn huis en bed gegaan, maar Anders leek zich hier van zijn kant prima thuis te voelen. Voor iemand, die van huis zijn geld had meegekregen uit de cacaohandel  in de koloniën voelde hij zich toch opmerkelijk thuis tussen deze would-be-revolutionairen.  Chantal vroeg zich af of er dingen waren die Anders, afgezien van zijn leerlingen, wel echt serieus nam. "Als je het over de duvel hebt," vervolgde Anders zijn eigen gedachten. Chantal zag een jongeman staan in een modern ribfluwelen broekpak. "Dat is Jarno," zei Anders. Het was inmiddels duidelijk dat Jarno Anders ook had herkend, want de jongeman, die er inderdaad uitzag als het prototype van een onderwijzer groette hem wat flauwtjes. Het was Chantal wel duidelijk dat beide mannen elkaar kenden, maar geen vrienden waren. Alleen wilden ze daarnaast ook nog niet voor elkaar onder doen. Mannen zijn net kinderen, dacht Chantal. Omdat de mannen allebei niet als eerste voor de andere opzij wilde gaan, stonden ze elkaar wat moeilijk aan te kijken. Anders bekeek Jarno met zijn gebruikelijke minachtende blik. Van Jarno's kant was meer boosheid zichtbaar. "Leuk je te zien," zei Anders ongemeend. "Ja," zei Jarno, "ik zie dat je Miep niet bij je hebt." Chantal zag dat Jarno doel had getroffen. "Je ziet het," bevestigde Anders. "Goh," zei Jarno, "hoe is het met haar?" Anders haalde zijn schouders op. "Geen idee?" Antwoordde hij. "Jammer," zei Jarno met zichtbaar genoegen, "doe haar in ieder geval de groetjes van mij."  Anders knikte alsof hij dat inderdaad zeker zou doen en Jarno liep snel door. "Wie is Miep?" vroeg Chantal.  "Een vriendinnetje van vroeger," antwoordde Anders, maar Chantal had het idee dat Anders er nog steeds een beetje mee zat. Ze sloeg haar armen om Anders heen en gaf hem een kus. "Gelukkig heb je mij nu," zei Chantal. Anders kuste haar meer bedachtzaam dan hartstochtelijk en Chantal wilde al kwaad worden toen Anders haar onverwacht stevig vastgreep. Hij kuste haar nog een keer. "Ja," zei hij, "inderdaad; gelukkig heb ik jou nou." Chantal voelde zijn lichaam tegen haar aan.
Ondertussen was er ook een bandje binnen gekomen. "Wie zijn dat?" vroeg Chantal. "Een groepje Chileense vluchtelingen," zei Anders, "echt ongelofelijk saai, maar dat durft niemand te zeggen en daarom luisteren ze al dit soort bijeenkomsten op." Chantal had nog even gehoopt op een swingend Zuid-Amerikaans geluid, of desnoods iets met panfluiten, maar in plaats daarvan begon een bebaarde zanger min of meer ritmisch voor zich uit te mompelen. Chantal vond het vreselijk, maar Anders wist zijn gezicht volmaakt in de plooi te houden. "Iedereen vindt het vreselijk," fluisterde hij in Chantals oor, "het duurt maar even." Chantal gebruikte het korte blijkbaar verplichte intermezzo om nog even naar het publiek te kijken.  Jarno had zich zo ver mogelijk weg geposteerd.
De rest van de avond, die niet meer werd gehinderd door allerlei gezeur over vrijheid, democratie en gelijkheid werd nog erg gezellig.  Chantal was een paar keer naar stijldansen geweest, maar ze had er nooit veel aan gevonden, maar Anders leidde haar bijna vlekkeloos. "Nooit gedacht dat jij zo van dansen hield," zei ze terwijl ze hem goed vasthield. "Doe ik ook niet," zei Anders, "het hoorde er gewoon bij." Chantal kon het zich voorstellen hoe Anders en die andere jongentjes van de HBS naar dansles waren gegaan. In gedachten zag ze hun zelfingenomen gezichten en ze voelde zich weer even jaloers. "Bij ons niet," zei Chantal. Het was natuurlijk niet helemaal eerlijk, want Chantals moeder had er juist vaak genoeg op aangedrongen dat Chantal alsnog zou leren stijldansen. "Doe het nou," had ze gepleit, "daar heb je je hele leven plezier van." Anders liet het allemaal maar van zich afglijden. "Bij ons was accordeon spelen het hoogst haalbare," ging Chantal verder. "He, ja," zei Anders ironisch, "je hebt de hele avond nog niet geklaagd over mijn verwende leerlingen." Chantal gaf Anders een kus. "Lul," zei ze met overtuiging. Hij kuste haar terug. "Je solliciteert naar een pak slaag," zei Anders. "Zolang we hier zijn, ben ik veilig," zei Chantal, 'bij je deftige vrienden weet je je heus wel te gedragen." Anders haalde zijn quasi berustend zijn schouders op. "We gaan vanzelf een keer naar huis." Chantal gaf hem nog snel een kus. "De avond is nog jong," zei ze.  Anders had soms opeens de meest wilde ideeën en dat was natuurlijk erg leuk, maar nu wilde ze eerst een keer ergens anders van genieten.
Dat vrijelijk genieten viel toch wel wat tegen, want Jarno, die zich inmiddels zichtbaar en hoorbaar moed in had gedronken, kwam nog een keer bij Anders op verhaal. Chantal haatte scenes, dat had ze van haar moeder, maar dit keer was het blijkbaar onontkoombaar en Chantal moest absoluut toegeven dat Anders probeerde de zaak te sussen. "Ja," zei Jarno treiterend, "maak maar lekker dat je wegkomt. Voor mij kun je weglopen." Anders haalde zijn schouders op. "Pas maar op!" siste Jarno tegen Chantal, "hij zal jou ook gewoon dumpen."   Chantal kroop onder die striemende woorden tegen Anders aan. Hij sloeg zijn armen geruststellend om haar heen. "Je hebt je punt gemaakt," zei Anders cynisch tegen Jarno. "ook nu heb je weer beter dan wie ook duidelijk kunnen maken dat je een hufter bent en gelijk laten zien waarom vrouwen bij je weglopen. Misschien kan je daar nu even anderen van gaan overtuigen." Jarno keek nog een keer vuil, maar liet het er verder bij. Waarschijnlijk ook al, omdat verschillende omstanders hun eigen gesprek beëindigden om Jarno's geraas aan te horen.
Bij het buffet kwam Chantal weer een beetje tot zichzelf. "Waar ging dit eigenlijk over?" Vroeg ze aan Anders. Hij keek wat moeilijk, maar dat was eigenlijk altijd het geval als het om dingen uit verleden ging. "Ach," zei Anders relativerend, maar daar trapte Chantal niet meer in. Dat deed hij alleen maar om tijd te winnen, zodat zijn zorgvuldige ingestudeerde volzinnen er wat meer naturel en daarmee geloofwaardiger uitkwamen. "Jarno heeft de vrouw van een filiaalchef van de Simon de Wit afgepikt, maar hoe tragisch ook; uiteindelijk vond ze mij toch leuker." Chantal liet de zin in alle rust in haar hoofd echoën. Het was een echte 'Anders-zin.' Met minimale woorden had hij de schuld bij Jarno gelegd, zichzelf een compliment gemaakt en zich ook nog min of meer tot een bijna onschuldige buitenstaander gemaakt. "Okay," zei Chantal, "en nu?" Anders haalde zijn schouders op. Dat was ook zo een van zijn vaste poses. "Geen idee," antwoorde hij. "Okay," zei Chantal, "maar zien jullie elkaar nog wel?" Anders gaf Chantal een kus. "Natuurlijk niet," zei hij. "Echt waar?" vroeg  Chantal wantrouwig. "Wanneer denk je dat ik daar tijd voor zou hebben?" vroeg Anders nu van zijn kant. Chantal vond dat wel een argument. "Vergis je niet," zei Anders, "onze kleine onderwijzer is slim op zijn eigen manier. Hij weet dat er van dit soortbeschuldigingen altijd iets blijft hangen. Hij staat nu vast ergens uit te leggen dat de DDR het ware en echte Duitsland is, maar jij denkt nog steeds na over zijn woorden." Chantal vond het allemaal heel redelijk klinken, maar dat deden alle verhalen van Anders altijd. Het was om gek van te worden.
Tot Chantals genoegen deed Anders altijd wel extra zijn best als hij zich niet helemaal zeker van zijn zaak voelde en hij mocht best een keer zijn best doen om haar bij zich te houden. Als dit zijn manier was om te laten zien dat hij de baas, moest hij dat vooral dat blijven doen. Hij had zich op haar gemak uit laten kleden en Chantal had er uitgebreid de tijd voor genomen. Ze kende die hele Miep niet, wat een naam trouwens, maar ze lustte haar rauw. Anders gebaarde Chantal bij hem te komen. Ze aarzelde even of ze juist heel timide of juist heel verleidelijk naar hem toe moest komen. Uiteindelijk besloot ze toch maar voor het verleidelijke te gaan. Het sloot beter aan bij hoe ze zich voelde en anders werd het allemaal wel erg toneelspelen. Vanaf het voeteneinde kroop ze langzaam op handen voeten omhoog naar Anders, die zich de show met zichtbaar genoegen liet welgevalllen.Chantal schudde nog een er extra met haar billen. Ze wist dat hem dat opwond. Anders gromde dierlijk en tevreden toen ze zijn broek los ging maken. Om het haar vooral niet al te moeilijk te maken, tilde hij heel even zijn billen op. Chantal trok zijn broek en onderbroek in een ruk omlaag. Mensen zijn beesten, bedacht ze zich. Alles draait uiteindelijk om de voortplanting. Anders' enthousiasme stond inmiddels ferm overeind. Chantal gaf er alleen maar een plagerig kusje op. Anders knorde een keer. Bij Chantal kreeg de hartstocht nu toch ook weer gewoon de overhand.  Ze stak Anders' apparaat in een keer in haar mond. Loes en Delilah konden de pot op. Als die Belg en dat biggetje het konden, kon zij het zeker beter,.... en veel beter ook. In het begin liet Anders het allemaal wat hautain over zich heen komen, maar na een paar minuten was er niet meer over van zijn bravoure. Toen Anders het niet meer hield en ook Chantal inmiddels zo geil als boter was geworden, greep Ander haar stevig vast. Hij wierp haar min of meer op het bed en stootte stevig door. Pas toen Anders weer op vertrouwd terrein was, kwam ook zijn obsessieve zelfdiscipline weer terug. Met duidelijk doordachte bewegingen zorgde hij er voor dat Chantal een enorm orgasme kreeg. Ze sloeg haar armen om Anders heen en greep hem vast alsof ze hem nooit mee los wilde laten. Anders maakte een geluid dat ergens tussen een grom en brul in zat; daarna verslapte hij op alle gebieden en liet zich uitgeput op Chantals nog naschokkende lichaam zakken.

XV

Anders streelde Chantal een keer door haar haar. "Je bent echt perfect," zei Chantal. Anders lachte een keertje schamper. "Zoals ieder lief compliment: leuk, maar verre van waar." Chantal kuste Anders' hand. "Praatjesmaker," zei ze mild. "Ik vind je perfect. Gesloten, maar perfect." Anders keek haar vragend aan. "Hoezo?" zei hij verontwaardigd.  Niemand is zo open als ik." Chantal draaide zich loom op haar rug. "Nee," zei ze gedecideerd, "je praat gemakkelijk, maar dat is niet hetzelfde."  Anders reageerde niet, maar hij ging tenminste geen koffie halen; dat was al heel wat. "Ik ken echt niemand, die zo gesloten is als jij," ging Chantal verder. Als ze ooit iets van Anders wilde begrijpen, was dit blijkbaar het moment. Natuurlijk speelde hij weer een van zijn spelletjes; hij liet haar rustig praten en zou proberen om haar met een kluitje in het riet te sturen, maar juist die arrogantie zou hem weleens de das om kunnen doen. In zijn grenzeloze zelfoverschatting zo hij misschien wel meer over zichzelf vertellen dan hem lief was. "Wat wil je weten?" Vroeg Anders. Hij ging op zijn rug liggen en spreidde zijn armen uit. Het leek natuurlijk allemaal heel erg open, maar Chantal wist we beter. "Nou," zei Chantal, die ieder woord op een goudschaaltje woog, "wat vind jij nou echt(!) leuk?" Anders sloeg zijn arm om haar haar heen. "Jou natuurlijk," zei hij, maar Chantal was vastbesloten om zich niet echt met een kluitje in het riet te laten sturen. "Ook natuurlijk," antwoordde ze, "maar verder?" Anders haalde zijn schouders op. "Dat bedoel ik," zei Chantal, "je hebt alles, maar je blijft altijd toeschouwer." Anders keek alsof hij over Chantals woorden nadacht en voor hetzelfde gemak was dat nog waar ook. "Misschien wel," zei hij bedachtzaam, "zoveel boeiends is er nou ook weer niet." Chantal legde haar hoofd op zijn borst. "Heb je dan helemaal niet iets dat je echt belangrijk vindt?" vroeg ze. Anders grijnsde. "Dat bedoel ik niet," zei Chantal snel. "Het was ook te gemakkelijk," gaf Anders toe met een bijna verlegen lachje. "Ach," zei hij. "Je hebt toch wel iets met chocola of zo?" vroeg Chantal. "Welnee," zei Anders, "dat is ook maar geërfd." Perry had daar natuurlijk wel een paar keer iets over verteld, maar Chantal besloot er toch op door te gaan. "Hoe kom je eigenlijk aan een chocoladefabriek?" vroeg Chantal. "Geërfd," zei Anders, "dat zei ik toch." "Natuurlijk," zei Chantal, "maar iemand is er toch een keertje mee begonnen." Anders ging er een keer op zijn gemak voor liggen. Over andere praten was nu eenmaal altijd makkelijker. "Mijn opa is ooit naar Nederlands-Indië gegaan en heeft daar fortuin gemaakt," vertelde Anders. "Met het geld dat hij daar had verdiend en de contacten, die hij daar had opgedaan, is hij hier in de cacao gegaan en zo als vanzelf in de chocola gerold." Het leek Chantal wel een logisch verhaal. "Waarom is hij eigenlijk naar Indië gegaan?" vroeg  ze. "Als we alle stoere verhalen in de familie gewoon negeren," zei Anders, "is hij gewoon zijn dorp uit gevlucht omdat hij een meisje zwanger had gemaakt.   Voor zulke jongens was het KNIL een uitkomst." "En toen?" vroeg Chantal. "Toen niks," zei Anders. "Toen mijn opa terugkwam, was hij rijk en dus min of meer respectabel geworden." "Alleen," vervolgde Anders toch met enige trots in zijn stem, "daarna heeft hij zijn geld wel goed belegd." Chantal rolde zich op haar buik. "Heeft hij ooit nog naar dat meisje omgekeken?" vroeg ze. "Dat vertelt het verhaal niet," zei Anders, "maar als hij dat wel had gedaan, was dat vast ook wel vermeld." Chantal vond het een rot verhaal. Anders zat er blijkbaar ook een beetje mee in zijn maag, want hij trok Chantal stevig tegen zich aan. "En daarna?" vroeg  Chantal.  "Mijn vader was de enige zoon van mijn opa,…" Anders verbeterde zichzelf".., in ieder geval voor zover ik weet. Hij is wat 'gebutst' uit de oorlog gekomen." Chantal, die alle verhalen over de oorlog uit haar eigen familie maar al te goed kende, kon er zich alles bij voorstellen. "Hij is in de oorlog in Duitsland geweest," vulde Anders aan. "Net als oom Rinus," vulde Chantal aan. De oudste broer van haar vader was tijdens de Grote Razzia opgepakt. Hij had de laatste maanden van de oorlog in het Ruhrgebied gewerkt en was nog heel lang bang geweest voor het geluid van motoren. "Zoiets," beaamde Anders, "zoiets." Chantal kuste Anders zachtjes op zijn buik. "En toen?" Vroeg ze. Anders knorde een keer. "Toen niks," zei Anders. "Mijn vader heeft de grootst mogelijke moeite gehad om weer aan het leven in Nederland te moeten wennen en zijn ouders liepen niet echt over van begrip."  Dat herkende Chantal wel; ouders liepen nooit over van begrip.  "En je moeder?''  vroeg Chantal. "Mijn moeder," zei Anders met een lachje dat zowel iets van afkeer, als iets van liefde in zich leek te hebben, "mijn moeder kwam er tot haar schrik achter dat ze over dreigde te schieten." Chantal kon zich zomaar voorstellen dat dit voor haar eigen moeder ook had gegolden, maar Anders sprak er wel erg luchtig over. "Ken je de serie 'Bericht van de Tweede Wereldoorlog?' vroeg Anders. Chantal knikte een keer. Oom Rinus, diezelfde van de Razzia had de losse deeltjes stuk voor stuk verzameld en door middel van handige ijzertjes in een zwarte map gedaan. Tenminste, dat was het idee. In de praktijk vielen de losse delen steeds uit de map. Als je er naar keek, kreeg oom Rinus al een rolberoerte. Naast zijn encyclopedie was het dan ook oom Rinus' grootste trots. "Een van die deeltjes heet 'vacuüm vult leegte' of zoiets," ging Anders verder, "dat had ook op de relatie tussen mijn ouders kunnen slaan." "Klinkt leuk," zei Chantal cynisch. "Bij ons hadden ze ook altijd ruzie." Anders schoot in de lach, maar Chantal zag dat hij niet echt vrolijk was. "Welnee," zei Anders met een afwerend gebaar. "Ruzie?  Alleen de gedachte al. Zeker mijn moeder was dood gebleven. Mijn ouders zwegen." Eerlijk gezegd leek het Chantal wel lekker rustig, maar dat zei ze niet. "Mijn ouders haatten emoties," zei Anders. Dat heb je dan geërfd, dacht Chantal. "Hoe gaat het nu?" vroeg ze. Anders haalde zijn schouders. "Mijn ouders delen een huis en twee kinderen." Chantal sloeg haar armen om Anders heen. In gedachten zag ze Anders in het huis van zijn ouders met een steriele moeder en een wat wazige vader . Alles verantwoord of zelfs meer dan verantwoord met van die hypermoderne Scandinavische meubelen.
"En hoe is dat bij jou?" vroeg Anders. Mijn beurt, dacht Chantal. "Wat wil je weten dat je nog niet allang weet?" vroeg Chantal min of meer berustend. Anders liet zich weer op het bed terugzinken. Chantal had het idee dat ze altijd zo'n open boek voor hem was geweest dat hij nog maar weinig kon vragen dat hij niet wist.  Anders hield zowaar een keer zijn mond. Hij kuste Chantal in haar nek, maar dat was toch eigenlijk net zoiets als koffie halen. De audiëntie is blijkbaar afgelopen, dacht Chantal. Anders keek naar het plafond. Zijn hand streelde haar bijna mechanisch. Hij was hier echt mijlenver vandaan, gevangen in zijn gedachten. Chantal voelde zich intens eenzaam. "Mij moeder wilde vooruit in het leven, "vertelde Chantal, "en daar had ze mijn vader voor nodig." Anders knikte begripvol. "We roeien allemaal met de riemen, die we hebben," zei hij. "Mijn moeder wilde wel kinderen en daar had ze dan weer mijn vader bij nodig." Chantal kuste Anders op zijn borst. Met wat goede wil kon ze misschien toch nog wel wat extra informatie uit hem persen. "Wilde jouw ouders niet vooruit in het leven?" Vroeg Chantal. "Welnee," zei Anders, "bij ons ging het niet meer om vooruit te gaan, maar vooral om het familiekapitaal bij elkaar te halen. In zijn jeugd was mijn vader best een idealist, maar later was hij wel getemd. Alles werd ondergeschikt gemaakt aan de fabriek."
"Hoe zit dat met jou?" vroeg Chantal. "Ik," zei Anders met een schamper lachje, "heb lang de illusie gehad dat ik kon ontsnappen." Chantal herkende dat wel. Haar moeder was nooit ontsnapt en zij zou vast ook nooit ontsnappen.
"We kunnen geen van allen ontsnappen," zei Chantal. "Jij zeker niet," zei Anders. Hij greep Chantal stevig vast. Ze voelde gelijk hoe zijn houding weer was veranderd. Dit was weer de bekende ongenaakbare Anders. "Misschien ben ik nog helemaal niet uitgepraat," zei Chantal uitdagend, maar Anders ging er niet eens op in. Om van haar halfslachtige geworstel af te zijn, ging hij op haar schouders zitten. "Laat me los," siste Chantal. Anders maakte haar polsen met handboeien vast aan de spijlen van het bed. Zijn blik had weer dat onuitstaanbare arrogante waar Chantal hem op zulke momenten oprecht om haatte. "Ik bijt," zei ze, maar het volgende moment drukte Anders zijn penis met kracht naar binnen. "Ikkuh," begon Chantal nog vol goede moed, maar de rest van de woorden bleven steken. Om Anders' zelfingenomen arrogante hoofd niet te hoeven zien, kneep ze haar ogen dicht. Ze voelde hoe Anders steeds dieper door stootte. Omdat Chantal even moest omschakelen, duurde het even voor ze weer in de juiste stemming kwam. Eigenlijk was het best simpel, bedacht ze zich. Als je wilde dat Anders extra zijn best deed, moest je eerst over emoties te beginnen. Dat werkte bij hem bijna letterlijk als een rode lap op een stier. Daarna voelde Chantal zich steeds meer in de stemming raken. Ze voelde zijn penis in haar vagina heen en weer glijden en hoe de lust het won van haar andere gedachten. Ze zette zich schrap terwijl Anders na zoveel praten blijkbaar zijn emoties en energie kwijt moest. Het duurde voor Anders' doen maar kort voor hij kwam. Chantal bleef wat verdwaasd op het bed liggen. Anders kuste haar op haar mond, maar niet zo indringend of bijna agressief als normaal. Dit keer doorboorde zijn tong haar niet, maar zocht langzaam bijna tastend en teder zijn weg. Het was vast zijn manier om te laten merken dat hij van haar hield. 
Nadat Anders haar had los gemaakt, kroop Chantal tegen hem aan. Ze vermoedde dat dit het meest intieme was dat ze ooit met elkaar waren geweest. Anders lag stil naar het plafond te kijken. Chantal wist zeker dat hij niet sliep, want dan kreeg zijn ademhaling iets zagends dat daarna overging in regelrecht gesnurk. "Waar denk je aan?" vroeg ze.  "Aan ons," zei Anders, "ik weet het. Heel cliché, maar ik dacht aan  onze relatie." Chantal merkte dat ze gelijk weer gespitst was. "Hoe zo?' vroeg ze wantrouwiger dan ze bedoelde. "Zomaar," zei Anders, "we zijn nu weer zo'n tijd bij elkaar." Chantal bleef stil liggen. "Het voelt vertrouwd," zei Anders en hij gaf Chantal een kus op haar voorhoofd.

XVI

Chantal zat achter haar bureau toen Anders binnenkwam. Ze kende hem nu goed genoeg om te zien dat hij het naar zijn zin had. Perry, die Anders natuurlijk nog veel langer kende, zag het ook  gelijk. "Wat zijn we vrolijk vandaag," zei hij. Anders schoot in de lach. "Die kolere film is eindelijk af, " zei Anders, "en ik had niet gedacht dat dat ooit nog zou gebeuren."  Chantal, die het hele avontuur al lag niet meer spannend en eigenlijk alleen nog vervelend vond, was blij toe. "Wanneer krijgen we het eindresultaat eigenlijk te zien?" vroeg Perry. "Je kwijlt," antwoordde Anders droog. Perry grijnsde een keer bij wijze van antwoord. "Komende dinsdagavond heeft Wim een voorpremière geregeld," zei Anders, "op locatie, op de boerderij. Alleen wij drieën, de acteurs en uieraard de boer en boerin." Chantal merkte dat ze toch eigenlijk vooral nieuwsgierig was naar het zo lang verwachte eindresultaat. "Gezellig," zei ze als gold het een familie-uitje. Anders keek haar wat ironisch aan. "Ik hoop niet dat iedereen dat vind," zei met een uitgestreken gezicht, "dan hebben we onze doelgroep gemist." Chantal kon het allemaal niet schelen, want ze was allang blij dat dit gezeik nu eindelijk over was. Anders was blijkbaar te opgelucht dat er überhaupt iets was om Chantals reserves op te merken. Anders ging opgeruimd aan de slag en leek de rest van het gezelschap te zijn vergeten. Alleen toen Chantal hem koffie bracht, kreeg zijn glimlach even iets vertrouwds en streelde hij haar arm in het voorbijgaan. Merkwaardig, dacht Chantal dat hij na al die tijd er naar Perry nog nooit voor uit was gekomen dat zij inmiddels wat hadden. Daarna ging ze maar weer aan de slag. Eigenlijk had ze best medelijden met zichzelf.
Chantals oom Bert had een filmapparaat. Hij was daar zelf erg blij mee, maar de rest van de familie wat minder. Natuurlijk was het leuk om de filmpjes nog een keer achterstevoren te bekijken en te zien hoe tante Agaath haar schnitzel weer uit haar mond haalde en de stukje op haar bord weer aan elkaar plakte; ook al omdat het allemaal met snelheid gebeurde die vooral aan de Dikke en de Dunne deed denken. Maar om tot dit korte genot te komen, moest de hele familie eerst in het donker de laatste avonturen van het hele gezin van oom Bert op de camping aanzien. Dat duurde extra lang omdat oom Bert nogal de neiging had om als een echte explicateur de film af en toe te stoppen om de 'leukste' stukje nog een keer uit- en toe te lichten. Voordat de film daadwerkelijk startte, was er meestal wel enige reden tot vreugde. Menig maal kwamen oom Henks ambities niet verder dan een hele kluwen deels afgewikkelde films, die daarna met behulp van een potlood weer moesten worden opgedraaid. Omdat de afgewikkelde filmpjes nogal kwetsbaar waren, verbood oom Bert op zo'n moment iedereen om op te staan. De caterings leed daar meestal wel onder, maar dat had men graag voor over.
Wim had het met de voorvertoning allemaal een stuk beter geregeld. Chantal had inmiddels wel begrepen dat Wim naast filmer ook exploitant was van een kleine bioscoop met een overwegend volwassen publiek. Hoewel het maar een klein miezerig zaaltje was, was er toch meer dan genoeg plek voor de twaalf toeschouwers. Naast de vaste medewerkers was er ook een grote vlezige man van in de veertig van SxPluss Studio uit Hamburg aanwezig. Volgens Perry was dat de man, die voor de distributie van de film zou zorgen, maar volgens Anders zouden hij en Wim al lang blij zijn als ze de film, inclusie alle rechten, gelijk helemaal aan SxPluss konden verkopen. "Geld is meer waard dan beloftes," zei Wim met een gezicht dat boekdelen sprak. Chantal had weer terug moeten denken aan de correspondentie, die ze ooit had gevonden tussen de Kosmos Filmmaatschappij en een of andere vage keten van bioscopen met vast dezelfde uitstraling als het zaaltje van Wim. "Zijn ze geïnteresseerd?" had Chantal gevraagd. Anders had zijn schouders opgehaald. "Vast wel," zei Wim, "maar het gaat er om: onder welke voorwaarden." Cantal probeerde de rest van de voorstelling haar aandacht te verdelen tussen de film en de man van Sx Pluss.Hoewel ze en paar keer echt bovenop de actie had gestaan, was het nu toch heel anders om er naar te kijken. Tot Chantals verbazing leek het nu regelmatig intenser dan toen ze het allemaal live zag gebeuren. De man van SxPluss was ook zichtbaar gegrepen door de film en daar het verhaal door Wim nog verder was uitgekleed dan het in eerste instantie al was, moesten het wel de meer expliciete scenes zijn die zijn aandacht vasthielden. "hij vindt het boeiend," fluisterde Chantal Anders in zijn oor. Die sloeg zowaar een keer zijn arm om haar heen. "Wie weet," zei hij, maar hij hield zijn blik strak op de film gericht.
Na bijna drie kwartier was het uit met de pret. Loes keek nog een keer met een blik die alles kon betekenen naar de boerderij en fietste toen weg het beeld uit. Chantal was blij toe, want daarmee had Wim toch nog de fietsscene waar hij zo vreselijk aan gehecht was geweest. Anders stond op en gaf Wim een hand. "Nou," zei hij, "je hebt er echt meer van gemaakt dan ik op een gegeven moment had verwacht." Chantal vond het een nogal dubieus compliment, maar Wim was blijkbaar te opgelucht om zich daar druk over te maken. De film was voor iedereen een moeilijke bevalling geweest en nu was ook iedereen ook blij dat hij (of zij) er van af was.  Alleen de man van SxPluss was nog enthousiast, maar hij was dan ook niet betrokken geweest bij de totstandkoming betrokken geweest. "Heel goed," zei hij in opmerkelijk goed Nederlands. Wim en Anders kende hij blijkbaar al, maar hij stelde zich voor aan Perry en Chantal. "Bruno Kessler," zei hij. Anders kwam er bij staan. "Bruno is de zoon van een vriend van mijn vader uit de oorlog." stelde hij Bruno nog een keer voor.  Bruno maakte een kleine buiging. "Bruno heeft jaren in Nederland gewerkt," vertelde Anders.
Na de voorstelling liepen  Anders en Wim en Bruno naar Anders' auto. Chantal voelde zich al weer buitengesloten. Mokkend liep ze met Perry naar die klote Honda van hem. Als het er weer e aankwam, was ze weer gewoon de typiste met alleen maar MAVO.Perry had blijkbaar nergens last van, want hij was weer net zo enthousiast als altijd. "Goeie film," zei hij met overtuiging, "echt spanend,  iets anders." Chantal knikte maar een keertje. Ze was niet in de stemming om enthousiast te doen. "We rijden verkeerd," snauwde tegen Perry toen deze rechtsaf in plaats van linksaf afsloeg. Perry liet haar lekker kletsen en reed met een stoïcijns gezicht door. Chantal liet het er maar bij. Perry zou wel een snellere weg naar Rotterdam weten. Misschien wilde hij gewoon ergens eerder de snelweg op rijden. Tot Chantals verbazing reden ze het grindpad op van Het Zilveren Paard. "Wat doen we hier?" vroeg ze, maar toen zag ze Anders' auto al staan. "We vieren vandaag dat de film af is," zei Perry met een grijns, "en iedereen, ten minste wij, zijn uitgenodigd." Chantal voelde zich lullig, maar ze probeerde haar gezicht in de plooi te houden.
"SxPluss is de grootste leverancier van films voor volwassenen in Europa," vertelde Bruno aan Chantal. Hij nam nog een hap van zijn krabcocktail. "Ja," vulde Anders aan, "en daar denkt hij het recht aan te ontlenen om ons als arme zelfstandige artistieke filmmakers het vel over de oren te halen" Bruno keek net alsof hij het niet had gehoord. Chantal had geen zin om als doorgeefluik te fungeren. Om niets te hoeven zeggen, nam ze ook snel een hap. Bruno wendde zich nu weer rechtstreeks tot Anders. "Ik denk dat het een alleszins redelijke prijs is." Anders kinkte een keer nadenkend. "Je hebt gelijk," antwoordde hij daarna, "als we er naar streefden om bijna kostendekkend een film te maken, was het vast heel redelijk." Bruno nam weer een hap en Chantal was overal liever geweest dan hier. "Je moet ons zien als Roinco," ging Bruno onaangedaan verder, "een leverancier heeft iets of een partij over en jij probeert dan een zo laag mogelijke prijs te bedingen. Alleen,.... jij bent mijn vriend en daarom biedt ik toch nog een redelijke prijs." Anders schoot in de lach. Hij was altijd trots op zijn inkoopkwaliteiten, maar wilde daar nu even niet aan herinnerd worden. Voor Wim stond er meer op het spel en hij kon het gepingpong met woorden tussen beide oude vrienden maar matig waarderen. "Er zijn nog andere distribiteurs," zei hij met een veelbetekenend lachje. "Ja," zei Bruno, "Sangriafilms bijvoorbeeld." Het was duidelijk dat hij doel had getroffen, want Wim hield echt met een klap zijn mond. De komst van de kelner met het hoofdgerecht, iets met een soort grote biefstuk, maakte tot Chantals opluchting een einde aan het gehakketak.
Na het eten werd de auto-schikking enigszins en zeer tot de tevredenheid van Chantal aangepast. Perry zou Bruno en een nog na mokkende Wim naar Utrecht brengen en dan gelijk iets gaan bespreken met een leverancier van slaolie. Anders zou gelijk terug gaan naar Roinco en dan gelijk Chantal meenemen. De grote Duitser propte zich minzaam op de voorstoel van de Honda van Perry. Wim moest achterin wel erg ongemakkelijk zitten. Hij zag er sowieso een beetje zielig uit vond Chantal. Bruno gaf Anders nog snel een knipoogje, dat duidelijk niet voor Cantal bestemd was. Chantal ging snel bij Anders in de auto zitten. "Leuke man," zei Chantal, "hij doet me denken aan Herr Heinzelman van Conny Stuart." Anders schoot in de lach. "Nou," zei hij, "friemelen kan hij wel. Maar je weet het; Herr Heinzelmann verdronk uiteindelijk" Chantal haalde haar schouders op. Het kon haar niet schelen. "Waarom heb jij die Bruno niet naar Utrecht gebracht?" vroeg ze. "Dat was wel zo beleefd geweest." Anders keek haar wat ironisch aan. "Je klinkt als een getrouwde vrouw," zei hij, "eerst mokken dat je met Perry mee moet rijden en daarna zeuren dat ik aardiger voor Bruno had moeten zijn." Chantal keek hem maar wat meewarig aan. Ze wist maar al te goed dat Anders zijn besluit om Bruno met de Honda Civic van Perry mee te sturen geen seconde door haar gedrag was bepaald. Hij was gewoon boos geweest op Bruno en op deze manier had hij dat laten merken. Misschien was hij zelfs ook nog wel blij geweest om met haar terug te rijden, maar dat was toch gewoon bijzaak.
Dat Chantal geen ongelijk had gehad, bleek wel toen ze bij Roinco waren gekomen. Anders ging gelijk naar het aparte kantoortje en begon gelijk te bellen. Hij is nu aan het rondkijken of hij de film nog ergens anders af kan zetten, bedacht Chantal zich. Ze hoopte zo langzamerhand dat hij er in zou stikken.Maar omdat gedachten alleen in verhalen krachten zijn, kwam Anders na een half uurtje ongedeerd, maar niet bijzonder vrolijk weer uit het kantoortje. Hij pakte twee koffie en ging bij Chantal zitten. "Volgens mij zitten we aan Bruno vast," stelde Anders met opmerkelijke berusting vast. "Is dat erg?" vroeg Chantal. "Welnee," zei Anders, "maar het was leuk geweest als we er wat meer uit hadden gehaald." Chantal nam een slok van haar koffie. "Klopt het dat je er verlies opmaakt?" vroeg Chantal. "Zo ongeveer quit," zei Anders, "een spannend avontuur, maar u gaan we weer gewoon cacaoboter en slechte jam verkopen. Dat is uiteindelijk winstgevender."  Hij leek er allemaal niet onder te lijden "En Wim?" vroeg Chantal.  "Dat is de tragedie van de ware artiest," stelde Anders met opmerkelijk weinig medeleven vast, "hij blijft altijd sappelen aan de rand, maar aan de andere kant; misschien is het wel beter zo. Zijn ouders waren communist en hadden het vast vervelend gevonden als Wim  rijk was geworden." Chantal vond het onaardig en harteloos van Anders. "Hij mag zijn Eumig houden," zei Anders nog, maar het maakte het voor Chantal niet beter.

XVII

Chantals vader legde een blaadje op Chantals bord. "Ik weet het niet," zei hij een beetje aarzelend, "maar misschien heb je hier iets aan." Chantal herkende het groene papier van het wekelijkse  personeelsblaadje van de Gemeente Rotterdam. Om het haar wat gemakkelijker te maken, had hij ook alvast de bladzijde met vacatures opengevouwen. "Ja," zei Chantal ironisch, "goed idee." Ze legde het blaadje naast haar bord. "Dat lijkt me echt iets voor mij. Een baantje bij de bibliotheek." Chantals vader haalde zijn schouders op, maar Chantal had het idee dat ze haar vader niet echt had overtuigd. "Nou," zei Chantals moeder, "nou heeft ze het een keer naar haar zin op haar werk en dan kom jij hiermee." Chantal liet haar ouders maar rustig hakketakken. Ze keek nog een keer naar de vacature. Er werd een MAVO diploma en ervaring met boekhouden gevraagd. Op zich voldeed ze precies aan deze eisen. Omdat er intern geen geschikte kandidaat was gevonden, konden nu ook externe kandidaten reageren. Chantal legde het blaadje weer weg. "Goed zo," zei haar moeder. Het was een van die momenten waarop Chantal zich afvroeg hoe haar vader het al zo lang met haar moeder volhield.
Na Roinco was het sollicitatiegesprek bij de bibliotheek voor Chantal nog een hele bevalling. Om te beginnen was het gesprek dit keer met een vrouw en wel een die vooral uitstraalde dat ze absoluut niet in was voor een geintje. Chantal moest er aan denken dat Anders' vroegere vriendin hier blijkbaar werkte. Onvoorstelbaar! Ze was blij dat ze dit keer vooral iets keurigs had gedaan. "Zo," zei de dame na zicht onverstaanbaar te hebben voorgesteld, "ik begrijp dat  je deze vacature van je vader hebt." Chantal knikte serieus en timide. Een verleidelijk lachje zou hier alleen maar contraproductief zijn. "Nou," zei Chantal bedeesd, "ikke..."  De vrouw glimlachte opeens onverwacht moederlijk. "Een vaste baan," vulde ze begripvol aan. Chantal knikte een keer opgelucht. "Wie wil dat niet?" vroeg de vrouw.  Chantal zei niets en liet de verdere invulling aan de vrouw. Daarna bleek trouwens dat Chantal ook nog wel wat had geleerd bij Roinco. De vrouw was duidelijk onder de indruk dat zo'n jong meisje niet alleen had besteld, maar af en toe ook zelf had ingekocht. "Alleen kleine partijen," zei Chantal snel, die vond dat je beter een kleine leugen binnen kon halen dan een grote laten glippen. "Vooral jam," vulde ze vertrouwelijk aan. "Eigenlijk heb ik maar een probleem," zei de vrouw na het gesprek. "Pas jij wel in een bureaucratische omgeving als de onze?" Shit, dacht Chantal. Ze begon snel ijverig te knikken. De vrouw glimlachte waar nog steeds vriendelijk, maar ze was duidelijk niet gelijk overtuigd.
Anders sloeg zijn armen om Chantal heen. Juist door de spanning waren haar zenuwen extra gespannen. Ze voelde Anders' lichaam tegen haar aan met een intensiteit, die ze lang niet meer had gevoeld. Hij kuste haar in haar nek. Ze sloot haar ogen en liet het allemaal over zich heen komen. Anders op dit gebied getrainde handen gleden langs haar rug en maakten ook dwars door haar blouse haar BH moeiteloos los. Chantal probeerde helemaal in hem te kruipen. Anders had inmiddels ook Chantals riem losgemaakt. Zijn handen grepen haar vast bij zijn billen. Ze voelde hoe hij haar billen kneedde. Ondertussen kuste Anders Chantal op haar mond. Als altijd drong zijn tong met kracht naar binnen, maar ze had wel het idee dat hij zich ook op dit gebied wat inhield. Hij mocht zich dan voor zijn doen inhouden, ondertussen Anders wel haar broek met beleid naar beneden geduwd. Chantal voelde hoe zijn had vluchtig langs haar clitoris gleed. Juist het vluchtige maakte haar gek. De laatste keer moest de beste zijn en Chantal was vastbesloten om Anders nog een keer helemaal gek te maken. Hij zou het zich in ieder geval herinneren!
Nadat Anders haar had uitgekleed, had hij Chantal met zachte dwang op haar knieën. Hij had haar armen routineus achter haar rug geboeid. Met genoegen stelde Chantal vast dat ze Anders' volledige aandacht had. Anders deed haar snel haar blinddoek om, maar Chantal had er wel vertrouwen dat dit nog even zo zou blijven. Toen ze voorzichtig haar lippen rond Anders' penis sloot, hoorde ze hem zachtjes grommen.  Chantal liet haar hoofd langzaam heen en weer glijden. Anders greep haar hoofd stevig vast, maar hij stuurde haar niet. Chantal ging er stevig tegen aan tot het idee had dat Anders het niet meer hield. Normaal probeerde ze zich op zo'n moment toch altijd los te worstelen, maar dit keer wachtte ze Anders' golf met een gevoel van triomf rustig af.
Toen ze samen, Anders min of meer uitgeput en Chantal op een andere manier zeer bevredigd, op het bed lagen, probeerde Chantal al haar moed bij elkaar te rapen. Anders rolde zich voor een deel over haar heen. Hij kuste haar in haar nek. "Ga je het nog vertellen?" vroeg hij droog, "of wacht je op het vertrek?" Chantal draaide zich om en keek naar Anders, die haar volkomen ontspannen en haar voor zijn doen eigenlijk bijzonder mild, lag aan te kijken. "Hoe bedoel je?" Vroeg Chantal, die in alle jaren met haar moeder wel had geleerd om nooit te snel en vooral nooit te veel informatie te geven. Anders glimlachte vermoeid, maar Chantal dacht dat maar spel was. "Wat wil je horen?" vroeg  Chantal voorzichtig. "Iets over een opzegtermijn bijvoorbeeld," zei Anders. "Ja," vervolgde hij nu ernstiger, "Perry zal het in ieder geval verschrikkelijk vinden." Dat irriteerde Chantal toch meer dan ze had verwacht. Als altijd legde Anders ook nu zijn emoties weer buiten zichzelf. "En jij?" vroeg ze nijdig, "zal jij me niet missen?" Anders gaf haar een kus en Chantal twijfelde nu toch weer of wel of geen toneel speelde. "Natuurlijk," zei hij, "waarschijnlijk meer dan Perry; die heeft altijd zijn moeder nog." Chantal sloot haar ogen. Het was natuurlijk het gemakkelijkst om zich Anders vast te blijven klampen. Niets gebood haar om een einde aan deze relatie te maken. "Het hoort zo," zei Anders onverwacht begripvol, "uiteindelijk zou je er aan kapot zijn gegaan en je hebt nog een heel leven voor je."  Dat was toch weer even de docent, bedacht Chantal zich. Misschien was dat wel haar 'redding' geweest. Uiteindelijk zou Anders toch niet het uiterste met haar willen gaan. Ze kroop tegen hem aan en bleef stil liggen genieten van het moment. Voor het moment was er eigenlijk niets anders. Het verbaasde Chantal wel dat Anders zelfs niet had geprobeerd om haar te behouden. "Je zou toch wel je best kunnen doen," zei Chantal wart verongelijkt. "Welnee," zei Anders opgeruimd, "liefde is ook loslaten." Chantal wist dat het onredelijk was; zij wilde breken, maar toch voelde ze zich een beetje bekocht.
Perry gaf Chantal een kus op- haar voorhoofd. Het verbaasde Chantal wel dat ook Perry zo gemakkelijk afscheid van haar nam. Het leek wel iets dat iedereen, behalve zijzelf dat aan had zien komen. "Geloof me," zei Perry.... "Het is beter zo," viel Chantal hem wat nijdig in de rede. Inmiddels had ze dat wel begrepen, maar het was ook wel leuk geweest als iemand gewoon boos was geweest. "Ik heb alles klaargelegd voor dat nieuwe meisje," zei Chantal. Perry knikte een keer bedenkelijk. "Leuk kind?" vroeg Chantal. "We zullen zien," zei Perry, "ik ben nieuwsgierig of ze hier past." 

Chantal pakt de oranje helm, die ze pas had gekocht voor bij haar brommer. "Vreselijk ding," zei ze tegen Perry terwijl ze worstelde met riempje onder haar kin. Ze moest even aan Anders denken met zijn eindeloze verzameling tuigjes. Even had Chantal een binnenpretje, maar Perry zag het gelukkig niet. "Ik ga er vandoor," zei Chantal. Perry stak zijn hand op. "jij wel," zei hij en zwaaide naar haar terwijl ze de stalen trap afliep.